Gisteravond ben ik nog uren bezig geweest met mijn Jane Austen blog. Er is iets raars mee. Ik kan uit een flink aantal themes kiezen. Bij al mijn blogs kies ik voor een sidebar aan de rechterkant. En bij al mijn blogs gaat dat goed. Maar bij Jane Austen verschijnt er geen sidebar wat ik ook probeer. Dat betekent dat ik bijv. de blogroll met blogs van andere Jane Austen liefhebbers lastig kan vinden. Heel irritant. Ze staan ergens onderin en alles door elkaar. Uiteindelijk heb ik nu gekozen voor dynamic views. Het leuke aan dit theme is dat je het op meerdere standen kunt bekijken. Mijn favoriet is snapshot en timeslide. En rechts kan ik nu labels en andere blogs aanklikken. kleurrijkjaneausten/timeslide.
Voordeel bij dit alles is dat ik nu meer wegwijs ben in de nieuwe Blogger.
Hoe ouder ik word hoe meer ik verbaasd ben dat er gedacht wordt dat alles moet veranderen. En dan te zeggen dat het nieuwe beter is. De mogelijkheid die Blogger vroeger had was veel meer divers. Is het versimpeld omdat ze er van uitgaan dat de meeste mensen op een smartphone zitten?
Indertijd begonnen we met de Super. Een relatief kleine supermarkt. Ik herinner me de bloemen aan het begin, met een vrij stroeve oudere verkoper erbij, die toen ik het nodig had ineens heel behulpzaam bleek. Waar ik van op keek en dacht, goh, zo kun je dus een verkeerde indruk van iemand hebben.
Daarna kwam C1000. Het formaat was groter, er werd een winkel bij getrokken. C1000 was een gezellige winkel. Toen de Jumbo kwam vond ik het aller opvallendst dat tijdens de kerstdagen de rijen bij de kassa niet meer bestonden. Wat deden ze dat slim. Kwamen er meer kassa's? Ik herinner me het niet meer.
En nu, de winkel is nu precies andersom en dat voelt heel gek. Shoeby is opgegaan in de Jumbo. Liepen we er eerst links in, nu is dit rechts. Ruimere paden, wat nu met Corona prettig is. Ik begin langzaam te begrijpen welke looproute het slimst is om overal langs alles te lopen. We kunnen nu scannen. Heb het nog maar een persoon zien doen. Ik ben er nu 4 keer geweest.
Heb 2 keer een gratis appeltaart gehad en twee keer een bolchrysant
Dat is niet gek, he?
De kleur van de plant links klopt niet
Wat raar, de enige kleur die heel vreemd uit mijn toestel komt
Vroeger hield ik totaal niet van de herfst. Het seizoen maakte me droevig, vallende bladeren, de natuur gaat dood en ik werd enorm melancholiek. Bovendien zijn de heerlijk lange lichte dagen voorbij. Wat gaat dat snel. Ineens om 20.00 donker, nu al om 19.00 uur. Ik hou niet van die donkere dagen. Tot ik op Tumblr een quote zag.
Het is Feest
De natuur kleurt zich in zijn mooiste kleed
Op een of andere manier raakt dit me, het vormde mijn gedachten om. Ja, zo kan ik het ook zien. De heldere kleuren van de lente, de zomerkleuren, vaak zo hard door de felle zon, verkleuren nu tot een feest met de meest schitterende kleuren. Met daarna de heerlijke winter, met z'n zachte, ton sur ton kleuren. Niks om droevig van te worden, nee, het is een feest. Ik hou van de veranderingen van de seizoenen. Natuurlijk mis ik ook zaken, hoe heerlijk voelt het idee van zomer aan en het jonge, blije van de lente.
Ik maakte een pruimentaart
Koffie met slagroom
Chocolademelk
Plaids
Kaarsen
Het vroege donker worden? Echt leuk is het niet. Maar vorig jaar bedacht ik een lichtplan. Nu doe ik bijtijds de gordijnen dicht, niks geen enge zwarte gaten. Niemand kan naar binnen kijken, maar toch. Lampen staan nu zo dat het licht heel prettig is. Een heerlijk warme plaid over de bank. Kan ik over me heen leggen wanneer ik behaaglijkheid wil. En de kaarsjes gaan weer aan.
Echt? Er zit een superklein stukje Hema in de Jumbo
Dat was me het dagje wel gisteren. Famke Louise, influencer met een miljoen volgers op Instagram. Al vroeg in de morgen lees ik over haar en andere influencers en de hashtag #wijdoennietmeermee. Ik word boos. Wat nu weer?
's Avonds zie ik haar terug bij Jinek. Ik zie een klunzig meisje, wat dapper probeert zich staande te houden, die blij is dat ze nu doorgedrongen is en dat haar mening wordt gehoord. Haar mening? Heeft ze een mening? Vanmorgen lees ik op Twitter een commentaar van iemand die zich Wim Sonneveld herinnert, met een sketch schoonzoons ontvangen "We knuffelden hen dood". Ja, dat deden Aboutaleb en Gommers. Met heel veel liefde en bemoediging knuffelden ze haar dood. Gaven ze haar aan hoe dapper het is dat ze is gekomen. Graag willen zij verder met haar en haar volgelingen discussiëren. Jinek probeerde nog wat strenge vragen te stellen. Had zij geld van de regering gekregen om Pro corona maatregelen te influencen? Ja, dat was zo. Hoeveel? Oh, dat herinner ik me niet meer. Je bent 22, je krijgt geld van de overheid en je weet niet meer hoeveel? Maar je weet wel dat je boos bent op de overheid? Kwam er even een vlaag van gezond verstand verstand bij haar boven, toch dat bedrag beter niet zeggen op de tv?
Ik kwam daarna slecht in slaap. De vraag kwam bij mij boven, waren er in de tijd dat ik jong was ook influencers? Deze benaming bestond toen niet. Maar waren ze er wel?
De naam Phil Bloom komt boven, nee, dat is niet zo'n goed voorbeeld, haar optreden was teveel voorgeprogrammeerd. In eens denk ik aan Koosje. Het meisje, dat bij de happenings die Provo hield bij het lieverdje in Amsterdam, krenten gaf aan voorbijgangers en de politie en daarmee de politie en Burgemeester van Hall volkomen op tilt bracht. Ik zoek het op en zie Koosje Koster. Goh, goed geheugen van mij. Ze is in 2014 overleden lees ik. wiki/Koosje_Koster
En plotseling buitelen de herinneringen over elkaar. Hoe was het jong te zijn in mijn tijd?
Ik ben ziek en lig op bed. Een transistorradiootje aan mijn oor, afgestemd op Radio Luxemburg en ik hoor voor het eerst Bob Dylan. De schok die het geeft. Wat hoor ik nu? Die stem, de woorden. Weliswaar begrijp ik ze maar half, maar wat klinkt het mooi.
Ik sta in een boekwinkel en voor mij een stapel Muziek Expressen. Voor het eerst lees ik over 4 jongens uit Liverpool. Ze zingen. Wat zijn ze mooi. Gebiologeerd blijf ik lezen.
We hebben thuis een heel klein zwart wit tv-tje. Mijn ouders, broer en ik zitten erom heen en kijken naar het journaal. Ineens vertelt de nieuwslezer over een nieuw fenomeen onder jonge mensen in San Francisco. Hippies, worden ze genoemd, bloemenkinderen. Ik zie jonge mensen dansend op straat en in het midden een prachtig meisje met lang haar en een rok tot op de grond en blote borsten. Ze danst en ze is prachtig. Mijn mond valt open. Wat is dit? Nog ver voor Phil Bloom. Niet voorgeprogrammeerd. Echt, het gebeurt in de straten van San Francisco.
Influencer in mijn tijd
Ik lees de Bres. Ik heb er nog steeds een paar. Zie de foto's. O, wat is alles verschrikkelijk interessant.
Ik lees .......The Age of Aquarius zal aanbreken. Ik begrijp het maar half, maar wat klinkt het goed.
Jaren later, 1972, ik zit bij een organisatie. Ik zit in een groep en het onderwerp is hoe gaan we democratiseren. Was het Marcuse die deze ideeën bracht? Ik luister en doe mee. Begrijp ook nu maar de helft, eigenlijk is het heel erg saai, ellenlange vergaderingen.
Eind jaren 60, zondagmiddag, de radio is aangezet. Want G.B.J. Hilterman spreekt, hij bespreekt de toestand in de wereld. wiki/G.B.J._Hiltermann. Nadat hij klaar is breekt bij ons de ellende breekt los. Hooglopende ruzie met mijn vader. Voor hem zijn de Amerikanen onze bevrijders, die ons nu beschermen tegen de communisten. Ik wil dat ze ophouden met de oorlog in Vietnam.
Nu vraag ik me af hoe kwam ik eigenlijk aan die mening? Er was geen facebook, Instagram of You Tube. Las ik het in de muziekkrantjes die ik las? Ik herinner me ineens wiki/Brandpunt. Ik zoek het op. Ja, dat was er toen al. Waarschijnlijk zag ik daar reportages. Het was de tijd dat Nederlandse journalisten nog naar de plek gingen waar iets gebeurde. Het was supergoede televisie. Ik mis het.
Van de week keek ik naar een documentaire van de Amerikaanse filmmaker Michael Moore 3doc
Hij bestormt Europa, in de trend van alle bestormingen die de USA deed, Korea, Vietnam, Irak, Afghanistan, wat alleen ellende en veel geld kostte. Maar hij wil nu eens goede ideeën opdoen en mee terug nemen naar de USA. Ik heb af en toe hartelijk gelachen. En vraag me af hoe Amerikanen naar deze documentaire hebben gekeken. Vol ongeloof. Nu, niet alleen zij. Ik deed dat ook.
Michael begin in Italië. Hij interviewt een jong stel die vertellen dat ze 4 weken vakantie hebben waarbij het salaris wordt doorbetaald. Jullie krijgen je salaris doorbetaald terwijl je niet werkt vraagt Michael. Ja, en dan nog de feestdagen. Worden die ook doorbetaald? Ja, en dan het zwangerschapsverlof. En een 13-e maand. Jullie werken 1 maand en krijgt er voor 2 betaald? Ze vertellen hem dat de USA voor veel Italianen een droom is, zo graag willen ze erheen. Hij vraagt, wanneer ik zeg dat enkele werknemers maar 2 weken vrij hebben en doorbetaald krijgen, de meesten niet, willen jullie dan nog zo graag? Het Italiaanse stel kijkt hem vol ongeloof aan.
Hij bezoekt een fabriek in Italië waar ze high fashion maken en spreekt met de CEO´s. Maar natuurlijk betalen we door zeggen ze. Wij vakantie, het personeel ook vakantie. Je wilt toch dat de mensen zich goed voelen. Maar vraagt Michael, dat kost jullie toch geld, geld wat je ook aan jezelf kunt geven?
Hij gaat naar Frankrijk en hier begint ook mijn ongeloof. Hij filmt een kok, en een school kantine. Wat hij ziet aan menu's laat hem de mond openvallen. Hij noemt het een 4 sterren restaurant. Hij drinkt Cola, de kinderen water, ze willen zijn Cola niet. Mijn mond valt ook open. Is dit een gewone school? Een school zoals Franse kinderen het hebben? Of bezoekt Michael hier een eliteschool?
Aan Duitse arbeiders vraagt hij hoeveel van hen 2 tot 3 banen hebben om rond te kunnen komen. Niemand antwoord.
Hij bezoekt Slovenië, waar het hoger- en universitair onderwijs gratis.
Hij bezoekt IJsland, waar ze na de bankencrisis van 2008 de bankiers opgesloten hebben in de gevangenis en waar een quote is waardoor evenveel mannen als vrouwen op alle CEO posten komen. Een IJslandse CEO mag nog een laatste statement maken. Wat wil zij de Amerikanen vertellen? Haar toespraak is sterk en ontroerend. Zij zegt dat het Amerikaanse systeem niet deugt.
Hij bezoekt Noorwegen, waar een vader van 1 van de vermoorde kinderen van Utøyavertelt niets voor de doodstraf te voelen.
En Tunesië, waar na het wegjagen van president Zine El Abidine Ben Alivrouwenrechten zijn gewaarborgd.
Ik weet niets van Slovenië, echt, hebben ze daar gratis onderwijs? Kinderen die zo lekker eten in Frankrijk, echt, is dit een normale school, of is het een eliteschool. Bankiers in de gevangenis in IJsland? Weten jullie deze dingen van het werelddeel waar wij deel van uit malen. Eigenlijk weet ik alleen wat ik via het nieuws hoor, vaak negatief.
Zou het niet heel leuk zijn wanneer we elkaars landen zouden kunnen bekijken? Zouden kunnen zien hoe andere Europese landen dingen aanpakken? Zonder vooroordeel, gewoon kijken en luisteren en vragen stellen? Misschien in de vorm van een spel? Misschien in de vorm van een reis door een land? Wij kunnen, net als Amerikanen ervan leren, zij van Europe en wij van elkaar.
Simone de Beauvoir, waarom spreekt zij mij zo aan? Ik denk haar onafhankelijkheid, haar lef, haar nieuwsgierigheid en originaliteit. In een tijd toen vrouwen nog heel weinig kansen hadden haalde zij de beste cijfers aan de universiteit in de studie filosofie en ontsnapte zij aan het bourgeois katholieke milieu waarin ze opgroeide. Haar leven heeft zoveel aspecten, het duizelt me. Ik heb me al voorgenomen een paar blogs aan haar te wijden.
Kate Kirkpatrick maakt gebruik van dagboeken en brieven die eerdere biografen niet ter beschikking hadden. Dit maakt haar in staat vanuit een ander perspectief te kijken. Zij bestrijdt het idee dat Simone geen origineel denker is, maar het hulpje van Jean Paul Sartre. Zij toont aan de hand van dagboeken aan dat Simone reeds ideeën heeft die later door Sartre gebruikt worden.
Simone zelf vertelt dat voor haar wederkerigheid het fundament van de relatie is. Eindelijk vind ze iemand met wie ze gedachten kan uitwisselen op het niveau wat ze nodig heeft. Tot die tijd worstelt ze met eenzaamheid, nihilistische gedachten en gevoelens. Ze voelt zich anders, ze voelt zich alleen.
Zaza
Ik lees over haar vriendin Zaza. Zij leren elkaar op school kennen, groeien samen op. Zaza komt ook uit een katholieke familie. Haar familie kan haar wel een grote bruidsschat meegeven. In tegenstelling met Simone blijft Zaza haar moeder gehoorzaam. Wanneer zij verliefd wordt op een jongeman, waar ogenschijnlijk niets aan mankeert, is haar moeder tegen. Zaza wordt naar Berlijn gestuurd. Op zich heeft ze hier een goed leven en kan zich in vrijheid ontwikkelen. Maar wanneer ze terug is zijn Merleau-Ponty en zij nog net zo verliefd. Simone en Zaza begrijpen niet waarom de moeder zo tegen blijft. Zaza stuurt Simone hartbrekende brieven. Uiteindelijk wordt het Zaza te veel, ze zoekt ze de moeder van Merleau Ponty op en vraagt waarom dit toch gebeurd, waarom mogen ze niet gelukkig zijn. Overstuur wordt ze naar huis gebracht. Wanneer Simone haar de volgende dag wil bezoeken hoort ze dat Zaza naar het ziekenhuis is gebracht en overleden is. Simone heeft jarenlang rondgelopen met een schuldgevoel. Het gevoel dat zij vrij werd en Zaza dood.
Nadat Simone tientallen jaren later haar memoires schrijft en ook hierover schrijft krijgt zij een brief van een zus van Zaza met de vraag of ze mag komen. En dan hoort Simone de waarheid. De moeder van Zaza heeft een privédetective de achtergrond van de familie van Merleau Ponty laten uitzoeken. Hij ontdekt dat de Merleau Ponty een onecht kind is. In het katholieke milieu kan overspel niet aanvaard worden. De moeder van Zaza vertelde Zaza dit uiteindelijk en dat brengt de wanhoop teweeg. Ongelofelijk verhaal, he? En dit allemaal nog niet zo lang geleden
Familie
Haar familie krijgt steeds meer problemen met de ontwikkeling die ze doormaakt, vooral met haar atheïsme. Haar ouders steunen haar in het begin bij haar studie, ze beseften dat Simone later zelf in haar onderhoud zal moeten voorzien. De bruidsschat die zij oorspronkelijk zou krijgen vervliegt na verkeerde investeringen van haar opa en slecht geldbeheer door haar eigen vader. Haar ouders zijn in het begin trots op haar, maar allengs baart ze hen zorgen. Zij proberen haar in het gareel te houden. Haar moeder probeert haar binnen het katholieke geloof te houden. Was haar vader eerst trots op haar, zo vertelt hij iedereen "Simone denkt als een man". Maar wanneer zij steeds meer afwijkende ideeën gaat koesteren scheld hij haar uit. Simone beschouwt het ouderlijk huis als verstikkend.
Studie
Na het behalen van baccalaureaat in wiskunde en filosofie in 1925, studeerde ze wiskunde aan het Institute Catholique de Paris en literatuur/ taalwetenschap aan het Institut Sainte-Marie [fr]. Daarna studeerde ze filosofie aan de Sorbonne. Vervolgens volgt zij een docentenopleiding aan de École normale supérieure, Zij zal een paar jaar lesgeven in de filosofie tot zij datgene gaat doen wat zij al van jongs af aan wil, schrijven.
Jean Paul Sartre
Langzaam begint zij contact te krijgen met gelijkgestemden en wanneer zij Jean Paul Sartre ontmoet is dit een verademing. Eindelijk iemand die meer weet dan zij, iemand met wie zij kan discussiëren op hetzelfde niveau. Met een open geest, iemand die zaken met een open vizier overdenkt, zonder een vooraf bepaald plan met bijv. godsdienstige ideeën. Jean-Paul_Sartre zou later de filosoof van het existentialisme worden.
Sartre en de Beauvoir sluiten een pact: " we trouwen niet, maar zijn voor elkaar de belangrijkste persoon en daarnaast mogen we andere mensen leren kennen en liefhebben en we vertellen elkaar alles"
Pas veel later zal Simone beseffen dat de anderen degene zijn die hierbij zullen verliezen.
Politiek actief
Tijdens de Algerijnse oorlog neemt Simone het in brieven aan de pers en door het oprichten van een actiecomité op voor de Algerijnse moslima Djamila Boupacha, die door het Franse leger was gevangengezet en gemarteld. Boupacha was een actief lid van de fln, het nationale bevrijdingsfront van Algerije, dat de onafhankelijkheidsstrijd tegen Frankrijk leidde. Voor De Beauvoir was Boupacha een vrijheidsstrijdster die haar identiteit als Algerijnse vrouw op zich nam. De Beauvoir was geschokt over het wijdverspreide chauvinisme en racisme in Frankrijk jegens de tweehonderdduizend Algerijnse moslims die daar leefden.
Samen met Sartre, maar ook alleen, zet zij zich later in haar leven politiek actief in
Biografie
De biografie is zo boeiend omdat je haar leven meeleeft tegen de tijdsspanne van haar tijd. Er is een babyfoto dat ze in een kinderwagen ligt met dames met lange witte jurken en grote hoeden. Na WOI maakte ze de tijd van de Chanelmode, de pothoedjes en korte kapsels mee. De opkomst van moderne schrijvers en kunstenaars, nieuwe ideeën, surrealisme, nihilisme, fenomenologie. Zij beleefde de opkomst van Hitler en WOII, zij maakte de angst mee voor de atoombom, de opstand van Algerije, de oorlog in Vietnam. Zij bezoekt Berlijn in 1947. Vrouwen in bontmantels staan in lange rijen bij lege winkels. De stad in puin. Ook Londen in puin. En uiteindelijk ontmoette ze alle feministes van de tweede golf. Zij zag het China van Mao, zij ziet de USA afglijden in paranoia.
Haar boeken
Zoveel ideeën, mensen en gebeurtenissen. Zij deelde haar tijd heel goed in, tijd voor lezen, tijd voor schrijven, tijd voor vrienden, tijd voor samen met Sartre, tijd voor reizen, tijd voor uitgaan, tijd voor corresponderen. Zij zal zelf geen filosofisch systeem opbouwen. Veel van haar filosofische ideeën verwerkt zij in boeken. De Groene/de-vijf-beste-romans-van-simone-de-beauvoir.
De Tweede Sekse
Simone schrijft 20 jaarvoor de tweede feministische golf in de jaren 50 "de Tweede Sekse".De tweede sekse (originele Franse titel: Le Deuxième Sexe) is een essay, uitgebracht als tweedelig boek, dat Simone de Beauvoir op 41-jarige leeftijd schreef in 1949. Het is een van de bekendste werken van het feminisme en geldt als de oprichtings tekst, de bron voor de feministische beweging in Frankrijk. Het boek slaat in als een bom. In Amerikaanse en Engelse vertalingen worden delen van de tekst weg gehaald of verzint de uitgeverij er zelf een tekst tussen. Vaticaanstad verbiedt het boek. (Sec).
Wat zoek ik verder nog uit?
Ik heb de biografie nu uit. Herlees er nog steeds in. Zo probeer ik nu de filosofie van de Beauvoir te begrijpen en ben ik een timeline aan het maken. Ik las ondertussen ook het eerste deel van haar memoires. Al heel lang staan die in mijn boekenkast, 3 delen, ben er altijd trots op geweest. Maar wat ontdek ik nu? Er zijn vier delen en het tweede deel heb ik niet. Dat is nu toch echt vervelend.
Vandaag kreeg ik een idee, het heeft te maken met mijn boekenproject. Zoveel plezier ik er eerder in had, zo tegen staat het me nu. De Corona blues? Ik liet jullie zien welke mooie boeken ik voor mijn verjaardag kreeg. Ik ben er nu in aan het lezen en gelukkig, de concentratie is weer terug. 1 maand geleden maakte ik onderstaand verslag over het boek wat ik las over de liefde tussen Simone de Beauvoir en Nelson Algren. Maar ik publiceerde het nog steeds niet. Nu ben ik in de biografie van de Beauvoir bezig en geniet met volle teugen. Maar ik zie er nu al tegenop er een verslag van te maken. Waarom? Kweetniet. Nu is mijn nieuwe idee...... ik ga tussendoor vertellen over de boeken die ik lees. Omdat ik erdoor geraakt wordt, of doordat het me blij maakt of me ideeën geeft of me iets leert. Misschien worden het wel meerdere blogjes over 1 boek. Het geeft me meer vrijheid. Ik ga het eens uitproberen. Nu maar hopen dat ik jullie er niet mee verveel.
Een transatlantische liefde
Dit boek hield me echt een poosje in de ban. Waarom, vroeg ik me steeds af? Allereerst het fenomeen dat twee zo verschillende mensen zo verliefd op elkaar werden. Simone, de denker, de intellectueel, de feministe, de Française, verknocht aan Parijs, verknocht aan het leven dat zij zich geschapen heeft, geen huwelijk, geen kinderen. Dat sprak ze af met Jean Paul Sartre. Hij vraagt haar ten huwelijk maar ze weigert. Het pact dat zij afsluiten we hebben een liefdesrelatie maar claimen mogen we elkaar niet. Zij wilde vrijheid, vrijheid om te reizen, te schrijven, te bewegen. Dan komt ze in de USA om lezingen te geven, bevindt zich in een totaal andere wereld, spreekt Engels, maar vaak onverstaanbaar.
Zij krijgt een tip dat, wanneer zij naar Chicago gaat, zij Nelson Algren moet bellen, een schrijver. In Chicago aangekomen belt ze. Hij krijgt een telefoontje van een raar taaltje sprekende vrouw en legt 3 keer neer en dan uiteindelijk maken ze een afspraak, en ....... zwaar verliefd. Hij haalt haar op in haar hotel, zij drinken wat, zij vertelt hem dat ze alleen nog maar sjieke hotels en rijkdom heeft gezien en dan zegt hij, wil je mee, mijn Chicago zien en zij vindt het prachtig. Hij houdt van gewone mensen, zijn straten zijn de volksstraten en de kroegen, de gokhallen, hier schrijft hij over. Zij bezoekt hem enkele maanden later reeds, hij komt 2 keer naar Parijs en ze trekken door Europa, zij gaat naar hem en ze trekken door Mexico.
Rechts de enige foto van Wabansia op internet, links de snelweg die er nu ligt
Wabansia, het woord valt en ik heb geen idee wat dit is. Zij spreekt er met zoveel liefde en verlangen over. Ze wil in Wabansia zijn. Wat blijkt, zijn huis in Chicago wordt hiermee aangeduid, zij houdt van dit huis. Zijn huis is met de grond gelijk gemaakt toen de snelwegen werden aangelegd. Echt zonde.
Simone besluit hem in het Engels te schrijven. Zij geeft op voorhand aan dat het geen literaire meesterwerk wordt, daarvoor beheerst ze het Engels niet goed genoeg. Ze schrijft echter heel leuk, duidelijk, ze vertelt hem alles over haar leven, ze moet ook wel, want haar soort leven is hem totaal onbekend. Zij weten niets van elkaar af. Hij ontdekt pas na haar eerste bezoek welke status zij heeft. Zij leest zijn boeken pas na haar eerste bezoek.
Mijn hart breekt een beetje wanneer ik lees over de tweespalt die er ook langzaam in de relatie sleept. Hij wil meer, kan het niet goed verdragen dat zij zo verknocht is aan Sartre. Hij vraagt haar hem te trouwen. Meerdere keren zit zij volkomen overstuur in het vliegtuig terug naar Parijs. Zij probeert het hem uit te leggen. Hij wordt boos. Hij wil een gezin, een normaal gezin. Stel Simone had ingestemd, zouden Nelson en zij dan door gegaan zijn met schrijven?
Zij krijgen te maken met het McCarthyism. Hij krijgt geen visum meer voor Europa, zij geen visum voor de USA: wiki/Mccarthyisme. Algren is eerder getrouwd geweest. Hij schrijft haar dat hij erover denkt opnieuw met Amanda te trouwen. Zij stelt voor dat ze hun huwelijksreis naar Parijs maken. Hij bestelt de tickets, maar dan komt het bericht, hij krijgt geen visum. By 1953 Hoover saw to it that Algren’s next book, a long essay on the morality of the writer that Algren was then calling The State of Literature, was canceled by Doubleday. Algren’s passport application was denied by the State Department, and he received a letter requesting that he testify before the House Un-American Activities Committee (HUAC). And that June, Julius and Ethel Rosenberg were xecuted. Algren had been honorary co-chair of the Save Julius and Ethel Rosenberg Committee, which may have been how he got on Hoover’s radar to begin with. The forces for and against were lined up like armies on the plain. And yet, and this was by design, no one informed Algren that he was at war. Instead, he simply came to the conclusion that his work was no longer wanted. nelson-algren-biography
Hij geeft boze antwoorden wanneer zijn mening wordt gevraagd over de boeken die Simone schreef en waarin zij vertelt over hun relatie. Hij vind dit maar niets.
Nelson overlijdt eenzaam. Simone is ontroerd dat hij haar brieven heeft bewaard. Omdat er aan het eind van haar leven steeds vreemdere berichten over haar de ronde doen, geeft Simone toestemming om haar breven aan Algren te publiceren, mits zij de eindredactie heeft. Zij sterft voordat het afgemaakt kan worden. Haar aangenomen dochter neemt deze taak over. Zij heeft ook de brieven van Algren in haar bezit. Na lang wachten komt eindelijk het antwoord van de nabestaanden van Algren, zijn brieven mogen niet gebruikt worden. Zij besluit nu alleen de brieven van Simone weer te geven, maar tussendoor staan korte stukjes uit de brieven van Algren om dingen begrijpelijk te maken.
Ik ben me nu ook gaan interesseren voor Nelson Algren. Ik kende hem niet. Hij blijkt een belangrijk schrijver te zijn met een levensverhaal waar ik nu ook meer over wil weten. Algren won the National Book Award for The Man with the Golden Arm in 1950. Gelukkig is er internet en kan ik veel opzoeken.
