Dat was me het dagje wel gisteren. Famke Louise, influencer met een miljoen volgers op Instagram. Al vroeg in de morgen lees ik over haar en andere influencers en de hashtag #wijdoennietmeermee. Ik word boos. Wat nu weer?
's Avonds zie ik haar terug bij Jinek. Ik zie een klunzig meisje, wat dapper probeert zich staande te houden, die blij is dat ze nu doorgedrongen is en dat haar mening wordt gehoord. Haar mening? Heeft ze een mening? Vanmorgen lees ik op Twitter een commentaar van iemand die zich Wim Sonneveld herinnert, met een sketch schoonzoons ontvangen "We knuffelden hen dood". Ja, dat deden Aboutaleb en Gommers. Met heel veel liefde en bemoediging knuffelden ze haar dood. Gaven ze haar aan hoe dapper het is dat ze is gekomen. Graag willen zij verder met haar en haar volgelingen discussiëren. Jinek probeerde nog wat strenge vragen te stellen. Had zij geld van de regering gekregen om Pro corona maatregelen te influencen? Ja, dat was zo. Hoeveel? Oh, dat herinner ik me niet meer. Je bent 22, je krijgt geld van de overheid en je weet niet meer hoeveel? Maar je weet wel dat je boos bent op de overheid? Kwam er even een vlaag van gezond verstand verstand bij haar boven, toch dat bedrag beter niet zeggen op de tv?
Ik kwam daarna slecht in slaap. De vraag kwam bij mij boven, waren er in de tijd dat ik jong was ook influencers? Deze benaming bestond toen niet. Maar waren ze er wel?
Koosje Koster
En plotseling buitelen de herinneringen over elkaar. Hoe was het jong te zijn in mijn tijd?
- Ik ben ziek en lig op bed. Een transistorradiootje aan mijn oor, afgestemd op Radio Luxemburg en ik hoor voor het eerst Bob Dylan. De schok die het geeft. Wat hoor ik nu? Die stem, de woorden. Weliswaar begrijp ik ze maar half, maar wat klinkt het mooi.
- Ik sta in een boekwinkel en voor mij een stapel Muziek Expressen. Voor het eerst lees ik over 4 jongens uit Liverpool. Ze zingen. Wat zijn ze mooi. Gebiologeerd blijf ik lezen.
- We hebben thuis een heel klein zwart wit tv-tje. Mijn ouders, broer en ik zitten erom heen en kijken naar het journaal. Ineens vertelt de nieuwslezer over een nieuw fenomeen onder jonge mensen in San Francisco. Hippies, worden ze genoemd, bloemenkinderen. Ik zie jonge mensen dansend op straat en in het midden een prachtig meisje met lang haar en een rok tot op de grond en blote borsten. Ze danst en ze is prachtig. Mijn mond valt open. Wat is dit? Nog ver voor Phil Bloom. Niet voorgeprogrammeerd. Echt, het gebeurt in de straten van San Francisco.
- Ik lees de Bres. Ik heb er nog steeds een paar. Zie de foto's. O, wat is alles verschrikkelijk interessant.
- Ik lees .......The Age of Aquarius zal aanbreken. Ik begrijp het maar half, maar wat klinkt het goed.
- Jaren later, 1972, ik zit bij een organisatie. Ik zit in een groep en het onderwerp is hoe gaan we democratiseren. Was het Marcuse die deze ideeën bracht? Ik luister en doe mee. Begrijp ook nu maar de helft, eigenlijk is het heel erg saai, ellenlange vergaderingen.
Soms denk ik, het was de geest van de tijd
