Ik ondertekende gisteren de petitie petities/538. 10.000 feestvierders met 538 op het Chasséveld: een slag in het gezicht van de zorgverleners in het ziekenhuis 400 meter verderop. Stop dit evenement!
Ik kwam er inderdaad niet door, de website was door grote drukte uit de lucht. Uiteindelijk lukte het wel. Ik had via de media flarden meegekregen over experimenten met openen van cafés, voetbalwedstrijden, maar dit verhaal was nieuw voor mij. En ik ben echt met stomheid geslagen. Eerder hoorde ik al van het miljard wat de overheid heeft gereserveerd voor testen. Maar dit?
De stichting Open Nederland, geleid door voormalig generaal Tom Middendorp, moet Nederland de komende maanden weer van het slot halen. Met behulp van 400.000 sneltesten per dag moeten Nederlanders binnenkort weer naar het museum, de dierentuin of de bioscoop kunnen. skipr.nl/nieuws
Ik haal het volgende van de website van de Rijksoverheid.
Doel van de pilots
Het doel van de pilots is om sectoren eerder te openen dan zonder testen mogelijk is. De overheid onderzoekt samen met de cultuur-, sport- en recreatiesector:
of bezoekers vertrouwen hebben dat het veilig genoeg is en dus daadwerkelijk het evenement of de activiteit willen bezoeken;
wat de ervaring is voor bezoekers om vooraf een test te doen om toegang te krijgen;
wat de ervaring is voor organisaties om te controleren op een geldig negatief testbewijs aan de poort;
Een miljoen mensen hebben zich aangemeld voor dit 538 evenement. Vraag 1 is hierbij dus beantwoord. Maar wie verzint die vraag? Het afgelopen jaar hebben groepen mensen zich zonder enige restrictie gewaagd in grootschalige demonstraties. Het antwoord op de vraag is dus al bekend.
Vaccinatie en testen
Het begint tot me door te dringen dat er ingezet wordt op twee mogelijkheden om van Corona af te komen. Vaccinatie en testen. Ik dacht tot nu toe dat testen gedaan wordt wanneer iemand denkt dat hij hij/zij corona heeft. Maar nee, wereldwijd is men bezig uit te zoeken of testen helpen om weer te kunnen openen, reizen weer mogelijk te maken, evenementenbezoek etc. rivm/grootschalig-testen-van-personen-zonder-klachten-onderbouwing : In China, Luxemburg, Oostenrijk, Liverpool, Slovakije werd grootschalig getest. In China lees ik, hebben ze tot nu toe het virus onder controle gehouden dmv strenge lockdowns en massaal testen. Dat was logisch want er was geen vaccin. Ze zijn in 2021 begonnen met vaccineren. Wanneer het verhaal klopt dat de vaccins werken dan zijn toch die massale testen niet meer nodig?
Op Twitter lees ik dit:
Die hele insteek van de fieldlabs klopt toch gewoon niet? Je gaat bewust risico's nemen om data te verzamelen die je straks helemaal niet meer nodig zou moeten hebben als voldoende mensen een prik hebben gehad. #beniknouzoslimofzijnzijnouzodom
Hoe meer ik erover lees hoe minder ik ervan begrijp.
Keken jullie gisteren ook naar de begrafenis van Prins Philip? Ik vond het mooier en indrukwekkender dan de grootste staatsbegrafenis geweest zou zijn. Mooi en met respect voor de familie gefilmd door de BBC. Weg alle lawaai, weg alle gedoe, weg alle hype. De rest van de dag bleven de beelden me bij, vooral die kleine zwarte figuur, de koningin, zo alleen.
Ik besteedde de tijd erna vooral om van alles op te zoeken. Waar ligt Windsor eigenlijk? Wie waren de zangers ed.
Projecten van Prins Charles
Illustraties uit het boek The Highgrove Florilegium
Een paar weken eerder kocht ik de nieuwe Flow, mijn lijfblad. Er staat een verhaal over een project in Roemenië. romaniansocietyofbotanicalartists.com/the-transylvanian-florilegium/Prins Charles startte in Roemenië een project waarbij zijn foundation Roemeense kunst, handvaardigheid en ook "wilde bloemen"" ondersteunt. Een paar jaar geleden zag ik al eens een tv programma over een paleis van de prins waar hij hetzelfde doet, hij ondersteunt omliggende dorpen en haar inwoners door werkgelegenheid te creëren en heeft een biologische tuin. Gisteren zocht ik eens verder, wat doet die man VEEL, twitter/princesfound. Gisteren zette ik even CNN op en viel in een discussie "Charles moet maar worden overgeslagen, zijn zoon Prins William is meer geschikt". Ik dacht, een land kan geen betere koning krijgen dan Prins Charles. Wanneer iemand in deze tijd past (oplossingen vinden klimaatvervuiling, landbouw) dan is het Prins Charles. Konden we een tiental jaren nog om hem lachen, zo'n softie, maar nu, hij is een visionair.
We'll see you soon. That's it for Season One of The Reading Room. Thank you for joining us. We hope you've enjoyed discovering some exciting new novels for your bookshelf, and perhaps being reacquainted with an old friend too. Season Two will begin on Friday 16th April with four more brilliant recommendations from Her Royal Highness, so you have plenty of time to catch up on this season's books before then. And keep an eye out for some very special posts between now and then.
En ik bedenk, ken ik eigenlijk een andere royal die leest? Ja, prinses Laurentien, maar bij haar ligt de nadruk op analfabetisme. Ik weet dat Amalia van hockey en paarden houdt. Ik weet welke juwelen Maxima heeft, maar lezen...... Ik besef dat ik Camilla heel leuk ben gaan vinden. Net na het overlijden van Diana was het moeilijk te geloven dat zij de plek zou gaan innemen die ze nu heeft. Maar.............ik vind haar nu mooi, ze is prachtig gekleed, belangstellend, betrokken en nu ontdek ik ook nog liefde voor boeken. Ik ben fan.
Kunnen die reporters op de radio nog iets anders vragen aan Rutte en de Jonge dan "u heeft verwachtingen" geschapen? Mens, mens, wat een immense domheid of wat het ook is, stennis maken? Op de radio wordt mensen gevraagd, die in de rij staan voor een vaccin, of ze het allemaal wel vertrouwen. Meerdere antwoorden zijn in de trant van "de pers veroorzaakt onrust". Oei, oei, oei, moet je dus niet zeggen, kregeligheid is je deel.
Ik heb niets anders gehoord dan dat er tijdens persconferenties gezegd wordt dat er versoepelingen kunnen wanneer de situatie in de ziekenhuizen dat toelaat. Het lijkt wel of dit laatste stukje niet wordt gehoord. Zonet hoor ik Rutte zeggen dat het nu al duidelijk is dat 28 mei niet haalbaar is en hij noemt nu een ritsje data die misschien mogelijk zijn en misschien ook niet. Gelukkig zegt hij het zo, ik hoop dat het verder opgenomen wordt door de pers en dat het niet beperkt blijft tot NPO I. Natuurlijk is 28 mei niet haalbaar. Iedereen die leest wat er momenteel in de ziekenhuizen gebeurd kan dit weten.
Gisteren was ik perplex te horen dat er 1 miljard euro, later hoorde ik 900.000 euro is vrijgemaakt voor snel-testen. Zodat we het land weer open kunnen gooien. Mijn hemel, zoveel geld? Ik hoorde Lilian Marijnissen vragen "Voor een bonus van 500 euro per zorgmedewerker is geen geld, maar wel is er een miljard voor sneltesten?"
Eerlijk gezegd begrijp ik een en ander niet meer. DE oplossing zou zijn, vaccinatie. Wat betreft de groep vanaf 1951 gaat het nu snel. Bijna iedereen die ik ken die hierbinnen valt heeft nu een uitnodiging. Stel dat in juli ook iedereen die 60 of ouder is gevaccineerd is dan zou je toch al langzaam kunnen gaan versoepelen? En waarom mensen geen vaccinatiepaspoort geven en voor degene die geen vaccin wil maar ook "iets wil" een snel-test? Kost dat echt een miljard? Kan men degenen die het zelf kunnen betalen dit niet gewoon laten doen? Het gebeurt nu al. De VVD is toch zo voor de zelfredzame mens?
Op twitter las ik de vraag: Hoe moet dat toch, wanneer het oude normaal weer terug keert? Hoe kan ik me staande houden tussen al die drukte? Moet ik weet zoenen gaan geven? Ik moest er hartelijk om lachen. Maar ik denk ook, ik hoef niet meer naar het oude normaal. Van mij mag het rustiger karakter van de maatschappij blijven.
Waarom niet van te voren een vervoersbewijs bestellen voor een treinreis, zodat iedereen een eigen zitplaats heeft?
Van te voren kaartjes bestellen voor winkelen. Een jonge vriendin van mij heeft dit onlangs gedaan bij de Hema en ze verzuchtte, het was fijn, zo heerlijk rustig.
Waarom wordt er niet creatief gezocht naar MOGELIJKHEDEN voor de toekomst? Schrijf prijsvragen uit voor verschillende doelgroepen.
Het is namelijk zo dat deze corona uitbraak niet iets is wat onverwacht kwam. De dierenpartij waarschuwde er al langer voor. De verwachting is ook niet dat dit een laatste uitbraak zal zijn. We moeten gewoon op een andere manier gaan leven, willen wij ernstiger rampen mbt het klimaat voorkomen. Jammer dat de overheden er nog zo weinig mee bezig zijn. In feite zou het plaatsen van de maatregelen tegen corona in een groter geheel moeten worden gebracht. Het is zo jammer, en in mijn ogen vreemd, dat nu rechtbanken op moeten komen voor veranderingen in de maatschappij, zoals bij het proces wat Urgenda won. Ik snak naar een visie van de overheid die verder gaat dan alleen "Versoepelen".
Voor mijn boekenproject 2021 las ik "de Olijvenoogst" van Carol Drinkwater. Kunnen jullie je nog de BBC serie "All creatures Great and Small" herinneren, de serie over de dierenartsen Siegfried en Tristan Varnon en James Herriot en zijn vrouw Helen? Carol Drinkwater is de actrice die Helen speelde in het eerste deel van de serie.
Even een leuke wetenswaardigheid, de serie is opnieuw verfilmd. Gisteren zag ik de eerste aflevering op BBC FIRST. De serie wordt elke dinsdagavond uitgezonden om 21.00. Ik las dat er ondertussen al een tweede deel wordt opgenomen. Ik zat vol verwachting voor de tv. Ik zag het zo lang geleden. Zou de nieuwe serie net zo mooi kunnen zijn? Ik geloofde het bijna niet, maar ik vond de nieuwe serie ook weer fantastisch, andere acteurs/leuke acteurs en de vertrouwde opnamen in de Dales, dat prachtige landschap, een schattig stadje, authentiek huis, meelevende Mrs, Hall de huishoudster. Dat wordt de komende weken smullen. bbc/all-creatures-great-and-small
Maar nu terug naar het boek. Carol Drinkwater,caroldrinkwater. Zij kocht samen met haar man, de regisseur Michel Noll, 30 jaar geleden een olijven boomgaard aan de Franse Riviera. Het onderhoud van het bijbehorende huis Appassionato en de boomgaard bekostigde ze door er boeken over te schrijven. Dit is het derde deel uit een serie van 4. aplaceinthesun/carol-drinkwaters-30-year-love-affair-with-provence
Ik weet niet zeker of ik de andere delen heb gelezen. Ik denk het bijna van wel. Als dat zo is haalde ik ze uit de bibliotheek. Het deel wat ik nu las is van mijzelf. Hierin beschrijft ze het ernstige auto-ongeluk dat zij en haar man krijgen. Zij herstelt snel, haar man is fysiek en psychisch volledig uit zijn evenwicht. Hij verlaat haar een poos, keert terug naar Parijs, hij wil alleen zijn. Dit valt haar zwaar. Zij probeert hem op allerlei manieren weer te doen interesseren voor haar en de boomgaard. Wanneer ze niet tot hem kan doordringen besluit ze het te accepteren en in haar eentje, met hulp van Quashia de Marokkaanse tuinman, verder te gaan met de boomgaard.
Het is leuk te lezen dat zij weigert het wilde zwijn, dat delen van haar moestuin stelselmatig omwroet, te doden. Haar wordt vertelt dat jagen aan sterke eisen is onderworpen, dat tradities meespelen en uiteindelijk laat ze zich overhalen een jacht mee te maken. De mannen klimmen als klipgeiten omhoog en zij wankelt erachter aan. Uiteindelijk wordt er geen dier geschoten.
Op een gegeven moment ontstaan er zware bosbranden aan de Riviera. Gelukkig gaat het haar huis voorbij. Zij wil graag bijen houden en raakt in gesprek met een echtpaar dat overal in Franrijk korven uitzet. Het geeft nog een boel gedoe voor er een goed plekje gevonden is in de boomgaard.
Zij probeert een AOC te krijgen voor haar druiven, een Frans keurmerk voor landbouwproducten. Er komen controleurs. Wanneer het bijna zover is breekt er een plantenziekte uit, ze ziet kleine diertjes. Op internet zoekt ze uit wat het kan zijn. Ze belt op om raad te krijgen met diverse experts. Uiteindelijk volgt ze de raad van een buurman, die er altijd zeer trots op is de mooiste druiven te hebben. 24 uur is ze samen met Quashia bezig om de bomen te bestuiven met het goedje dat de buurman aanraadde. Wanneer ze klaar zijn rijdt er een controleur het bedrijf op, hoort wat ze heeft gebruikt en zegt dat ze onmiddellijk alles met water moet afspuiten, veel water, al het spul moet eraf zijn. Want ze heeft een verboden gif gebruikte en kan haar keurmerk verliezen.
Door het hele boek sijpelt het verdriet dat Michel weg is en dat het slecht met hem gaat. Maar ook de verschillende jaargetijden, de zon, het landleven, de kust, de steden, de zee, de natuur etc. Het is een echt feel-good boek. En....... met Michel komt het ook goed.
Mijn boekenproject 2021
Het Verre Geluk: het Huis Koeragin /het erfgoed van de Astrows - Constance Heaven
Ik vind het mijn hele leven al leuk om informatie te bundelen en toegankelijk te maken.
Op Internet zijn er natuurlijk legio mogelijkheden, waar ik dankbaar gebruik van maak.
Pinterest, op Twitter heb ik groepen gemaakt, zoals musea, kranten etc en ik heb Tweetdeck.
Op Facebook deed ik dit al eerder, maar Facebook veranderde haar systeem en nu kan dit niet meer.
Ik probeer dit te doen op Instagram.
Maar het resultaat is dat ik nu her en der informatie heb en echt tevreden ben ik niet.
Zozeer dat ik erover dacht de URL's maar op papier te gaan zetten. Tot........ ineens, hoe het kwam weet ik niet meer, ik de doodgewone, al zo lang bestaande favorieten weer eens bekeek. Ook daar heb ik in de loop der tijd dingen verzameld. Ik keek er nog eens goed naar. Gisteren ben ik begonnen hier alles wat ik leuk vind te verzamelen en laat ik nu toch enthousiast worden!
Het systeem wat ik momenteel heb is Microsoft Edge. Ik was hier enthousiast over omdat je alles zo mooi kunt indelen in gekleurde blokjes, favorieten in gekleurde blokjes op je scherm. Maar na een update kan dit ineens niet meer. Het staat erg leuk, maar eigenlijk keek ik er bijna nooit op.
Nu heb ik dus allerlei mappen gemaakt op favorieten. De mappen staan op alfabet. Ik heb sub mappen gemaakt. Echt heel netjes 😃.Wat leuk is is dat ik ook You Tube filmpjes kan koppelen. Ik vertelde jullie al eens dat je op You Tube stadswandelingen kunt maken. De wandelingen zijn vaak recent opgenomen, want mensen dragen vaak mondkapjes. Zo wandelde ik onlangs door Cairo en door Moskou. Ze bijzonder dat dit kan. Ik liep ook door Den Haag en door Arnhem, o, wat mis ik het.
Den Haag
Wat ik nu vanmorgen ontdekte is toen ik via favorieten een aantal musea "bezocht" ik vanuit het museum naar Instagram kan doorklikken. Ik wist natuurlijk dat elke zichzelf respecterend museum een Instagram pagina heeft. Maar tot voor kort ging ik naar Instagram om het museum op te zoeken of ik zocht de URL van het museum. Nu sla ik twee vliegen in 1 klap. Ik klik via het museum op hun Instagram of Twitter oid pagina.
Ik heb nu alle winkels waar ik normaal graag kom aan favorieten gekoppeld en heb vanmorgen een half uur gewinkeld. Niet zo leuk als het echte werk, maar ook................minder vermoeiend. 😊
Voor mijn boekenproject 2021 las ik de Hindi-Bindi club van Monica Pradhan. Ik heb het boek in mijn bezit en heb het al meerdere keren gelezen. Ik vind het altijd een heerlijk boek. De eerdere keren las ik het in een lekker tempo door, las de plot van het verhaal, drie vrouwen zijn hartsvriendinnen. Zij krijgen alledrie het nodige te verduren tijdens hun leven, krijgen dochters, maar eind goed, al goed. Deze keer lees ik het anders. Ik zoek nu ook meer uit via internet.
De moeders komen oorspronkelijk uit India. Ze volgden onderwijs in India, emigreerden in de jaren 60 naar de USA, met hun mannen bouwden zij hun leven op en kregen dochters. Het verhaal gaat over aanpassing, cultuur, heimwee, ouderlijk gezag tegenover jeugdige opstandigheid, warmte binnen de familie, vriendschap, Indiase kleding tegenover Amerikaans gemak en aan het eind van elke hoofdstuk bevinden zich een paar recepten.
In India zelf zouden de drie vrouwen elkaar nooit ontmoet hebben. Daarvoor lagen hun geboortehuizen veel te ver van elkaar af. Dat ontdek ik pas door op Google Earth te kijken. Waar ligt Lahore eigenlijk en waar Bengalen? Op You Tube maak ik lange wandelingen door verschillende Indiase steden.
Saroj groeit op in Lahore, de stad kreeg de bijnaam het Parijs van India. livehistoryindia/lahore-the-past-and-the-present. Zij is een Punjabi. Saroj en haar familie moest ook vluchten na de zelfstandigheid. Ze gingen naar Delhi en probeerden daar een nieuw leven op te bouwen. Saroj haalde haar kandidaats bedrijfskunde, ze trouwde met Sandeep een ingenieur.
Meenal groeide op in Mumbai ( Bombay leerde ik op school). Haar familie spreekt Marathi en behoort tot de gegoede middenklasse. Haar familie arrangeerde haar huwelijk met Sash, die hartchirurg wordt. Zij vertelt haar dochter later hoe dit ging en dat zij haar eigen eisen had waar haar toekomstige man aan zou moeten voldoen. Haar ouders vertelden haar dat als het huwelijk mocht mislukken zij altijd bij hen kon teugkomen.
Uma heeft een heel ander verhaal. Zij is Bengaalse, komt uit Kolkatta, op school leerde ik Calcutta). Haar moeder kreeg alleen maar dochters en dat is in het India van toen een groot probleem. Want dochters gaan na hun huwelijk over naar een andere familie, maar zonen kunnen voor hun ouders zorgen indien nodig. Toen zij na 3 dochters nog een tweeling kreeg, ook weer meisjes, pleegde zij zelfmoord. Zij was een vrouw met talenten. Uma ontdekt het later wanneer zij een deel van het dagboek van haar moeder in handen krijgt. Haar moeder blijkt een zelfstandig denkende vrouw, poëtisch, oplettend, gevoelig, opstandig. Allemaal dingen die in India niet echt aan vrouwen gesteld worden. Na haar dood worden de dagboeken over de dochters verdeeld en Uma probeert ze te verzamelen. Uma krijgt de kans in India te studeren. Na haar studie wil zij naar de USA om verder te studeren. Haar vader verbiedt het, maar zijn vader, haar opa, overruled hem, zij mag gaan. In de USA leert zij een jonge soldaat, net terug uit Vietnam kennen, allebei hebben ze hun demonen, zij kunnen elkaar erbij helpen en worden verliefd. Wanneer zij het voorlegt aan haar vader wordt hij zo boos dat zij een Amerikaan kiest, hij verbreekt de de band met haar, zij bestaat niet langer zij voor haar familie. Na zijn dood bezoekt zij haar zussen en die maken het voor haar gemakkelijker weer terug te keren.
Uma komt in de USA vanwege haar opleidingen, de andere vrouwen omdat hun echtgenoten een kans kregen naar de USA te verhuizen. Voor het eerst besef ik wat er bedoeld wordt met Braindrain. Na de Tweede Wereldoorlog,vanaf het begin van de jaren 1960, verlieten Indiase specialisten India voor de economische kansen en betere levensomstandigheden, met name voor het VK en de VS (www.sims.berkeley.edu). Dit is de reden dat er zoveel artsen en ingenieurs zijn met een Indiase achtergrond. Indiërs met een andere achtergrond waren niet welkom. gov/history braindrain, indiatoday/anandibai-joshi-all-about-the-first-indian-female-doctor-with-a-degree-in-western-medicine-
Vorig jaar had ik moeite met concentreren tijdens het lezen. Dat gaat nu beter. Maar nu merk ik dat ik meer moeite heb om te onthouden wie wie is in een boek. Daarom schreef ik het allemaal eens op. 😊
Tussen de drie vrouwen ontstaat een diepe vriendschap. Zij gaan ervan uit dat ditzelfde ook zal gebeuren met hun dochters, echter dat ligt gevoeliger. Ze vinden elkaar niet allemaal even aardig.
Het boek begint met Kiran, de dochter van Meenal. Zij is huisarts, haar huwelijk is mislukt. Zij trouwde met een rockster en het werd niets. Haar ouders waren ertegen, waarschuwdenhaar, maar Kiran doet haar eigen zin. Dit hoort bij Kiran, van kind af aan neemt zij nooit zomaar iets aan, ze stelt altijd vragen. Nu zit ze in haar auto en rijdt terug naar haar ouderlijk huis nadat ze er 5 jaar niet meer geweest is. Met in haar hoofd een plan. Een heel opmerkelijk plan. Ze wil haar ouders vragen een huwelijk voor haar te arrangeren. Want ze loopt nu tegen de 30 en de tijd gaat tikken, ze wil kinderen en een man. En gearrangeerd huwelijk, echt........? Hoe dit afloopt vertel ik niet. Je moet echt het boek zelf in handen zien te krijgen.
Preity, de dochter van Saroj lijkt perfect. Ze wordt altijd ten voorbeeld gesteld en daardoor heeft Kiran zo'n hekel aan haar. Dat dingen anders kunnen zijn zul je merken als je verder in het boek komt.
En dan Rani, de dochter van Uma. Zij is ruimtevaartingenieur, maar geeft haar werk op om kunstenaar te worden. Zij heeft net een tentoonstelling gekregen, haar eerste, zij schilderde godinnen, Indiase godinnen. Maar nu, nu haar schilderijen hangen voelt zij zich leeg. Zal ze ooit nog weer opnieuw iets kunnen maken? Wanneer er een leeg doek voor haar hangt sijpelt al haar plezier en energie uit haar. Zij raakt depressief. Wanneer haar moeder haar mee neemt op een reis terug naar Bengalen en zij het dagboek van haar oma leestkomen langzaam ideeën terug.
Ik lees dat de schrijfster 4 jaar aan dit boek heeft geschreven. Haar ouders emigreerden in de jaren zestig van India naar de Verenigde Staten. Interessant dit interview: monica-pradhan/interview.
Zoals ik al vertelde geeft dit boek een goed gevoel. De mooie verhalen, de overdenkingen. Deze keer werd ik ook geraakt door de geschiedenis. Het besef dat India zo groot is, zo fascinerend.
Mijn boekenproject 2021
Het Verre Geluk: het Huis Koeragin /het erfgoed van de Astrows - Constance Heaven
