Ik heb me niet gerealiseerd dat ik toen ik met pensioen ging totaal geen structuur meer zou hebben. Ik dacht alleen aan alle vrijheid die ik zou krijgen. Nooit meer zo vroeg opstaan, nooit meer zo moe zijn s' avonds.
Bovendien hoe heerlijk zou het zijn wanneer ik onder de druk van veranderingen af zou zijn. Naast de vergaderingen, waar ik altijd al een hekel had, kwamen steeds meer heidagen, dagen die erop gericht waren om ""die neuzen dezelfde kant op te laten staan"" De laatste jaren heb ik veranderingen meegemaakt sneller dan de wind.
Wanneer je ergens lang werkt denk je dat je alle vormen van samenwerken en leiderschap wel gezien hebt. Onbekend voor mij waren echter zelfsturende teams met een leiding die "boven" zeer belangrijk werk deed, maar zich niet bezig hield met de werkvloer. Ik ben altijd autonoom ingesteld geweest, ik vond het prima wanneer ik mijn gang kon gaan. Maar leidinggevende niet meer kennen vond ik wel een vreemde ontwikkeling, vooral wanneer ze me dan ook nog wilden beoordelen. Van collega's hoorde ik dat de zelfsturende teams overigens alweer opgeheven zijn....... Ik kon me slecht terugvinden in de politieke keuze's die de laatste jaren gemaakt werden. Handhaven, het woord was mij in eerste instantie totaal onbekend, werd belangrijker dan motiveren en kansen scheppen. Gelukkig kon ik de laatste jaren als competentietester werken. Op mijn 57 leerde ik een compleet nieuw vak en wat een plezier heb ik ervan gehad. En wat mis ik het. Iets wat ik op het moment dat ik met pensioen ging niet verwachtte. Ik was alleen maar heel erg opgelucht. Misschien mis ik dit het meeste, iets nieuws leren en mijn hersens gebruiken.
Wordt vervolgd............
