Een gepassioneerde oproep.

Hoe is het nu hier?

Gisteren een zacht regenbuitje

Heerlijk weer

Ik zit iedere dag een poosje in de tuin

Kijk om me heen

Wat is het ineens snel gegaan

Ik hou heel erg van de vroege lente

De knoppen die aan de bomen komen, zo teer, zo voorzichtig

Je weet, het duurt niet lang en alles 

 Binnen twee weken, ineens....  weer  groen

Altijd heb ik moeite met de overgang tussen seizoenen

Ik vond de winter zo heerlijk

Ze beschermend, zo veilig

Nu, na meerdere keren wakker te zijn geworden 

En uit het raam kijkend, de blaadjes bijna weer volgroeid te zien

Ben ik gewend

Het is lente

 We houden ons aan een strikte lockdown

Alleen naar buiten voor boodschappen

Rond mijn huis staan mooie bomen

Ik zie kastanjes, wat staan ze al vol groen

Vanuit de woonkamer zie ik hun toppen

Wanneer ik boodschappen doe loop ik eronder door

Ik loop door een parkje

Ik zie het steeds liggen naast het huis

Nu zo heel erg rustig

Aan het eind van de dag loop ik rond het huis en kijk omhoog

En begroet de enorme boom naast het huis

Hij had knoppen en daarna kleine rode blaadjes

En nu fladderen zijn groene blaadjes weer

Ik snuif de lucht op, heerlijk

Mis ik het buiten wandelen?

Eigenlijk niet

Op de een of andere manier zit ik in een cocon

Ik weet hoe het buiten is

Ik ken elk stukje buiten het huis

Weet waar de bloesemende bomen zijn

In gedachten loop ik er zo heen

En...… ik heb foto's, zoals deze

Waarom ben ik zo strikt?

Voorzichtigheid? Ja

Schrik? Ja

Ik vind het verhaal buiten nog steeds ongelofelijk

Ik hoor meningen

lastig, want zoveel tegenstellingen

Wat zal hier uiteindelijk uit te voorschijn komen?

Daar ben ik wel heel erg nieuwsgierig naar