Koninginnedag 2009

Wat een trieste dag vandaag in Apeldoorn.
Het begon zo mooi.
Prachtig weer, blije gezichten en dan dat vreselijke ogenblik.
Het is verschrikkelijk wat er gebeurd is.
Ik ben er nog steeds helemaal akelig van. Salem en ik keken naar de televisie.
Later zou er een defilé gehouden worden.
S. heeft geen idee wat dat is.
Ik zei steeds: we gaan kijken, ik zeg nog niets, want het is veel leuker wanneer je het straks ziet.
We zagen wat er gebeurde dus rechtstreeks. Het was zo onwerkelijk. Die auto die met zo'n vaart op het monument afkomt.
Gewonden vanuit de verte.
Later zag ik pas foto's van mensen die geraakt werden.
We geloofden onze ogen niet.
We zijn de hele dag aan de tv blijven hangen, we hadden nergens zin in.
Nu nog, voelen we ons allebei niet goed.
Natuurlijk praat iedereen er over. Wat heeft die man bezield?
De koningin, ze was zo aangeslagen, eerst een diepe zucht en toen een paar woorden, ze was erg oud en heel erg droevig en ik denk dat ze het hart van iedereen stal.
De mensen die slachtoffer zijn, zo ontzettend zielig, 2 danseressen, een paar
kinderen, een marechaussee.