Kleine bloemetjes uit de tuin
Lezen is weten. Ik heb het me nooit zo duidelijk gerealiseerd als deze weken. Lezen is voor mij in de eerste plaats plezier. Ik lees al vanaf mijn 6-e. Mijn moeder was ook een enorme lezeres en ze maakte me lid van de bibliotheek. Al gauw had ik de boeken voor mijn leeftijd uit en mijn moeder is gaan vragen of ik ook boeken voor oudere kinderen mocht lezen, het mocht. Mijn hele leven ben ik lid gebleven van de bibliotheek en heb ik daarnaast boeken gekocht. Waarom besef ik dan nu ineens Lezen is Weten.
Wat wist ik van Afghanistan? Je kunt zeggen nul komma nul. Ja, Taliban, Osama Bin laden is dood, vrouwen zijn nu o.a. politiechef. Na het lezen van het boek van Bette Dam blijft het maar door mijn hoofd spoken, ik droom over Afghanistan. Natuurlijk komt dit door het verhaal wat zij vertelt, waardoor ik ineens zoveel meer weet en besef dat ik nog zoveel vragen heb en daar dolgraag antwoord op zou hebben. Maar vooral ook haar stelling dat wij in het vrije westen een fastfood journalistiek hebben. Ik vind het een supergewaagde stelling. Onze trots, onze vrije journalistiek, wow. Ik vraag me af kan zij dit zomaar allemaal blijven zeggen? Is dit allemaal niet gevaarlijk voor haar? Zij is ondertussen geen journaliste meer. Ik begrijp dat zij ondertussen een academische studie heeft gevolgd en lezingen en les geeft. Dus haar mond kan niet worden gesnoerd door bazen van media. Maar toch? Lezers, reaguurders worden die niet boos?
Haar boek brengt heel veel vragen bij mij boven. Zij verwijst naar krantenartikelen en andere bronnen. Je zou zeggen, even op internet zoeken. Maar dat gaat nog niet zo gemakkelijk. Lezen jullie een krant? Ik lees de Groene digitaal. Ik weet nog dat ik me zo ergerde aan internet. Las ik een interessante kop van een artikel op de Groene zat het achter een betaal functie. Dus werd ik abonnee. Ik begrijp het volkomen. Goede journalistiek is niet gratis. Op internet is alles gratis, denken we, we vergeten dat onze data de prijs is die wij betalen, dus gratis is een FAB, een fabeltje. Door de komst van internet liep het aantal abonnees van kranten steeds verder terug. Het zag ernaar uit dat de papieren krant zijn beste tijd heeft gehad. Kranten reageerden daarop door sites op internet te maken. Van elke krant kun je op internet de koppen lezen. En zo kun je in zekere zin weten wat er in de wereld te koop is. Maar nadat je een paar artikelen gratis hebt kunnen lezen staat ineens de betaalfunctie voor je neus. Irritant!!!!!
Ik wil zo graag lezen wat er nu in de kranten als analyses wordt gegeven mbt Afghanistan en wat ging er fout mbt the War of Terror. Ik zie krantenkoppen die mij aanspreken, o, wat zou ik ze graag lezen.
Ik realiseer me nu hoezeer het scheelt of je een boek leest wat verduidelijkt of dat je de snelle koppen van een krant of internet medium leest. Hebben die redacteuren gelijk die Bette sprak en haar vertelden dat wij fastfood nieuws willen? Ik werd daar echt pissig om, wat denken die redacteuren wel? Maar ik begin nu te beseffen dat het wel degelijk door mijn eigen gedrag komt. Ik wil het nieuws gratis. Ik kan het ook allemaal gratis krijgen dus waarom zou ik dan betalen? Maar wat weet ik dan eigenlijk? Niet meer dan wat vage kennis, wat vage wetenschap over wat onze politici in de wereld doen.
Vanmorgen heb ik eens gekeken hoeveel een abonnement kost voor een digitale New York Times en NRC. Het blijkt 2 dollar per maand te zijn voor een digitaal abonnement gedurende 1 jaar NYT en 3 jaar NRC 10 euro. Na afloop van de kortingsperiode wordt het bij elkaar 30 euro.
