,,Hier in Parijs was hij gelukkig geweest, maar toen wist hij het niet en nu viel het niet meer te achterhalen.''
Wie is toch die Sacha Lefort vraagt de hoofdrolspeler Richard Sanders in het boek ""een Liefde in Parijs" van Remco Campert zich af. Ze lopen elkaar in Parijs tegen het lijf. Zij zegt zijn naam, maar er gaat geen belletje bij hem rinkelen. Ze vertelt dat zij elkaar, lang geleden, ook eens tegen het lijf liepen voor de Botanische tuin in Antwerpen. En dan is ze ineens weer weg. Hij vraagt zich daarna steeds af wie is toch die vrouw met het zwarte haar en de bleke huid?
Zo begint het boek dat ik voor mijn boekenproject in januari las. De gedachten van Richard gaan terug naar de tijd dat hij met zijn vriend Tovèr die schilder wilde worden samenwoonde op een armoedig kamertje in Parijs in hun tienerjaren. Zijn vriend is beroemd geworden en woont nu in een groot huis in Saint Tropez. Richard heeft het ook goed gedaan. Hij wilde dichter worden en hoewel hij minder commercieel dan zijn vriend werkt werd hij ook redelijk bekend. Hij is nu weer terug in Parijs om zijn uitgever te ontmoeten. Hij heeft een nieuwe dichtbundel geschreven en deze zal worden uitgegeven.
Zijn uitgever stelt voor dat Richard een klein toespraakje houdt bij de presentatie van het boek. Hij kan het in het Nederlands schrijven. Aan de uitgeverij is een kundige vertaalster verbonden vertelt de uitgever, Sacha woont al jaren in Parijs. Sacha? Richard spitst zijn oren.
Het boek wordt gepresenteerd. Richard vertelt Sacha die hij tussen de bezoekers, samen met een jonge man, Bruno, ziet staan, dat hij even na afloop met haar wil praten. En dan vertelt zij dat ze in het verleden kort een verhouding hadden. Dat zij Richard nooit heeft kunnen vergeten. Het wordt Richard allemaal wat benauwd. Maar dan zegt ze iets wat zijn leven veranderd. Ga het maar zelf lezen, echt de moeite waard.
Ik las nog nooit iets van Remco Campert. Ik dacht dat ik er niets aan zou vinden. Ik nam het boek uit de bibliotheek mee omdat ik een dun boek wilde hebben, na de dikke pil Oorlog en Vrede die ik in januari las. Maar ik vond dit echt een schitterend verhaal. En ik vond zijn taalgebruik mooi,
lichtvoetig lees ik op internet en dat is het inderdaad. trouw//Toen-hij-gelukkig-was-wist-hij-het-nog-niet. Ik ga nu zeker meer van hem lezen.
Op internet vond ik wat meer info over dit boek. In de jaren vijftig trok Remco Campert naar Parijs. Het was de tijd van de Vijftigers en Cobra. Veel Nederlandse dichters, schrijvers en schilders ontvluchtten Nederland en zochten hun heil in de lichtstad. Voor de schilders was de aanpassing minder moeilijk dan voor de schrijvers/dichters. Schilderijen zijn universeel, boeken en gedichten moeten vertaald worden. Het boek heeft autobiografische trekjes. Campert woonde begin jaren vijftig in Parijs en in 1964 in Antwerpen, maar Campert is niet Richard Sanders. Ook Tovèr is niet met één kunstenaar te vergelijken. Er zijn overeenkomsten met Lubertus Swaanswijk, beter bekend als Lucebert, een schilder/dichter die ook in Parijs woonde en lid was van de Vijftigers. Maar in het karakter van Tovèr komen meer kunstenaars samen, zoals Corneille en Karel Appel. Campert hekelt de manier waarop Tovèr zijn kunst heeft ingeruild voor de lokroep van het grote geld. Tegelijkertijd drijft hij ook de spot met de valse romantiek die in de herinnering van Sanders over het verblijf in Parijs in de jaren vijftig hing. Sanders is niet gelukkig, ook al is hij tegenwoordig succesvol als schrijver. Het is ironisch dat zijn boek De kunst van het vergeten heet. Want Sanders is veel vergeten, zoals de realiteit van het Parijs van zijn jeugd en de achtergrond van Sacha Lefort van Munster. Uiteindelijk is weemoed het enige wat er voor Sanders overblijft. Weemoed naar een Parijs dat nooit heeft bestaan, helaas. wiki/Een_liefde_in_Parijs
