Ik belde de woningbouwstichting. Vooraf had ik hun website gekeken hoe ik hen kan bereiken. Via een digitaal aanmeldingsformulier, lees ik. Toen ik nog wat verder zocht vond ik een telefoonnummer wat ik in geval van nood kan bellen. O jee....... is onze situatie een noodgeval? Ik besloot dat het dit was, trok de stoute schonen en draaide het nummer. "Er zijn 9 wachtenden of meer voor u, vertelde een vriendelijke vrouwenstem. Wat betekent of meer, 15 of misschien wel 500? Ik bedenk dat ik een kwartier wacht en wanneer ik dan niet hoor dat er 8 wachtenden voor me zijn, leg ik neer. Na 15 minuten neemt Salem het over en zegt na 20 minuten, he, 8.
Van te voren had ik bedacht dat het wel eens een tijdje kan duren voor er een elektromonteur kan komen. Want ik hoor steeds over grote personeelstekorten. Salem hoort een vriendelijke vrouwenstem. Hij legt het probleem uit. Ze zegt:" Ik kan nu een reparatie verzoek aantekening maken, dan komt er over ongeveer 4 dagen een monteur. Maar ik denk dat dat niet snel genoeg is. Ik zal voor u rondbellen, kijken of er vandaag een monteur langs kan komen". Niet veel later krijgen we een telefoontje, de monteur komt binnen een uur. Wow, dat valt even mee.
Inderdaad, er belt een monteur aan. Hij heeft een jongeman bij zich die een snuffelstage volgt. Hij pakt een apparaat waarmee hij stekkerdozen en stopcontacten kan doormeten. Hij vindt de oorzaak van het probleem, een stekkerdoos in "mijn atelier". Gelukkig alles doet het weer.
Dan zegt de monteur: "jullie zijn wel heel kunstzinnig, he?" Hij doelt op de schilderijen die overal staan. Hij vertelt dat zijn moeder ook schildert. Hij pakt zijn mobiel en toont ons foto's van haar schilderijen. Ze schildert echt prachtig. Acryl schilderijen, ze heeft een heldere stijl.
Dan in een flits zie ik een schilderij, ik zeg: "Dat heb ik geschilderd". Hij kijkt me vreemd aan. Ik zeg tegen Salem: "Het staat daar". Salem haalt mijn aquarel te voorschijn. Exact hetzelfde als het schilderij wat hij op de foto toont. Nu kijkt de man nog vreemder. Hij zegt, ze heeft haar handtekening eronder gezet en vergroot de foto. Ik zeg, kijk, mijn handtekening staat op mijn schilderij.
Het is natuurlijk een heel vreemde situatie. Nu zou je kunnen denken dat zijn moeder en ik dezelfde foto op internet zagen en dit naschilderde. Dan is het natuurlijk wel heel vreemd dat we dat allebei exact hetzelfde schilderden. Maar........ ik schilderde het na van een foto die ik van een collega kreeg die vlak daarvoor in Vietnam was geweest. ik haalde de foto niet van internet. HOE KAN DIT NU? Ik begrijp er werkelijk helemaal niets van.
De schilderijen die ze schildert zijn echt prachtig, acryl op doek, "mijn" schilderij dat hij toont, is duidelijk een aquarel. Hoe kan dit nu?
Toen ik nog werkte hing het schilderij boven de receptie
