Ik loop erg achter met mijn boekbesprekingen en de kaarten die ik bij mijn boekenproject maak. Om dat het me opgejaagd doet voelen denk ik erover niet bij elk boek een kaart te gaan maken. Ik maakte nog wel een kaart bij het boek van Colette.
Zij wordt de grootste schrijfster van Frankrijk genoemd. Ik kijk daar van op, want dit wist ik niet. Ik wist dat zij toneel speelde en dat zij een lesbische verhouding had. Ik kocht ooit haar boek Cherie. Ik las het lang geleden en weet me er niets meer van te herinneren. Ik bracht het pas naar het boekenkastje waar bij ons ruilboeken in staan. En nu pas begrijp ik dat zij veel meer in haar mars had dan alleen dit. In de inleiding wordt Colette geprezen door schrijvers als Gide, Virginia Woolf en Proust en nog veel meer mensen.
In haar boek kijkt zij terug op haar leven. Het is echt prachtig. Vooral de eerste hoofdstukken waarin zij over haar moeder Sido en haar jeugd vertelt. Wat weet zij zich nog veel te herinneren. Een heerlijke jeugd in een dorp in een huis met een prachtige tuin. Haar moeder heeft wel iets weg van een sjamaan. Zij weet veel van bloemen en planten. Zij voelt aan hoe het weer zich gaat ontwikkelen. Aan kleine dingen als de manier waarop een kat ligt opgerold kan zij voorspellen dat er regen komt of onweer. Zij bespreekt de interactie tussen haar moeder en haar. Zij vertelt een mooi verhaal over haar broer. Ik vind het ontroerend.
Henry Gauthier-Villars
Mathilde de Morny ("Missy")
Vanaf 1910 neem Colette de literaire directie op zich van dagblad Le Matin en ontmoet haar tweede man, Henri de Jouvenel, vader van haar dochter (Bel Gazou). In de jaren 1913 tot 1920 ontpopt ze zich als volwaardig journaliste. Colette scheidde in 1924 van De Jouvenel na een spraakmakende affaire met haar stiefzoon.
In 1925 krijgt Colette een relatie met de jonge Belg Maurice Goudeket, met wie ze in 1935 zal trouwen.
Het boek bevat mooie teksten over een reis per zeppelin, het proces tegen een moorddadige hoerenmadam in Algerije, een scheepsreis naar New York, een artikel over haar katten (Colette had er in de loop van haar leven meer dan vijftig!), en fraaie beschrijvingen van de Provence en vooral van het Palais-Royal, dat schitterende gebouw met cafés en theaters en een parkachtige binnentuin in het hart van Parijs. In haar laatste jaren genoot de schrijfster er intens van haar lekkend, rondom inzakkend, maar ruim en licht appartement. “Het is pure betovering die ons hier houdt en die in het centrum van Parijs alles bewaart wat langzaam aftakelt en blijft, wat bezwijkt en toch niet van zijn plaats wijkt.” trouw/nieuw-boek-onthult-het-prive-domein-van-schrijfster-sidonie-gabrielle-colette
In 1945 trad Colette toe tot de Académie Goncourt.
en werd ze lid van de Académie royale de langue et de littérature françaises de Belgique.
Colette besluit met de woorden: “Ik heb me onderweg in ieder geval goed vermaakt.”
Colette and her husband
Maurice Goudeket in their
Palais-Royal apartment
Maurice Goudeket in their
Palais-Royal apartment
