Wij hebben onze boosterprik. We werden door een vriendin naar Papendal gebracht. We waren er veel te vroeg. We bekeken filmpjes van haar eerste kleinkind, o, wat een schat. Maar het bleef te vroeg, ze zei, ga maar, je kunt er vast al wel terecht. Naar de deur lopend zagen we pas hoe druk het was. En dat is wat me het meeste is bij gebleven. Zoveel mensen om ons heen heb ik in de corona periode, waarin wij afstand gehouden hebben, niet meer gehad. Op 1 keer na, toen we heel even in de stad waren en ik een paniekreactie kreeg. Deze keer geen paniek, eigenlijk meer een grote rust. Om me heen kijkend. O. ja zo is het. Zo voelt het veel mensen om ons heen.
En net zoals de vorige keer was alles heel goed geregeld. We werden direct geholpen. Geprikt door een militair. Het is raar wanneer je ouder wordt dat andere mensen, die beroepen uitoefenen, zo jong zijn. Dokters zijn ineens jong, apothekers, bibliotheekmedewerkers, zoveel mensen. Logisch natuurlijk, want zij werken en ik ben met pensioen. Jaren lang keek ik op tegen oudere, meer ervaren functionarissen en nu ineens zo vaak zo jong😊. Want wat zijn ze jong, deze militairen. Hij was aardig, maakte een grapje, stelde ons op ons gemak, prikte me, zonder dat ik ook maar iets voelde en toen was Salem aan de beurt. Daarna, doorlopen om 15 minuten te wachten.
Mijn hemel, zoveel stoelen en allemaal al bezet. O, nee, helemaal voorin zijn er nog 4 vrij. We wachten een aantal minuten en zijn toen gegaan. Goh, zei mijn vriendin, wat snel.
Terug met de auto naar huis en weer heel even langs de vertrouwde gebouwen van de stad rijden.
Mijn hemel wat voel ik me raar, trots, ongelovig, echt zoveel mensen?
Ik ben nu al een poosje thuis en heb nog geen last van de prik
