Nostalgie.

Ik in het computerloze tijdperk

Weten jullie wat ik zo raar vind?

Dat ik een soort dyslectische typer ben

Ik type de letters vaak omgekeerd

Ik dacht, ik ga nu eens niets verbeteren

dan kunnen jullie zien wat ik bedoel

Ik leerde typen bij Schoevers

Ik werd er door mijn werk naar toe gestuurd

Ik kwam in een zaaltje terecht

emt allemaal vrouwen achter typemachines

die als razenden typten

Ik wist niet wat ik zag

Ik wist niet wat ik hoorde

En ik zat daar en zocht naar de letters, tik, tik, tik
Ik schammede me dood

Ik vond het er vreselijk en ben stiekem niet meer gegaan

Tot ik op het matje werd geroepen

Ik vertelde wat er aan de hand was

Mijn leidinggevende was gelukkig heel aardig

en zei, leer eht maar in de praktijk

Pas liep ik weer langs het gebouw
waar ik zolang werkte
Wij gingen eruit in 2008
Het nieuwe gebouw waar we naar toe gingen
was veel mooier en moderner
maar mijn hart ligt nog steeds bij het oude pand
Zoveel herinneringen

De boom is nu weg

De boom was zo prachtig

Hij is natuurlijk in de loop der tijd gegroeid
Kunnen jullie op deze foto het boompje zien?

Zo ziet het er nu uit
Het is gerenoveerd
Er zitten nu eenkamerwoningen in

Morgen ga ik er met een stel vriendinnen heen
Erom heen lopen
Zij hebben de veranderingen nog niet gezien

Ik ken hen al heel lang, al vanaf de jaren 80

We leerden elkaar in dit gebouw kennen

Ook de huizen er rond heen zijn weg

De bestrating is anders geworden

Het wordt een nostalgische tocht

En het dyslectische waar ik in het begin over begon

Valt dus ineens heel erg mee

Raar, ik moet altijd zoveel verbeteren
En nu valt het mee