Voor mijn biografie project 2016 las ik een biografie over Helene Kroller Muller. Een dikke pil over een bijzondere vrouw. Helene kroller Muller heeft ervoor gezorgd dat Nederland het prachtige museum Kroller Muller heeft. Het is haar verzameling die daar hangt. Volgens het boek is het haar leven dat daar aanwezig is. Haar kinderen stelden haar teleur. Haar kunst niet. Zij wilde haar kunst delen. Zij is 1 van de eerste verzamelaars van de schilderijen van Vincent van Gogh.
In het Kröller-Müller Museum vind je de op één na grootste Van Goghverzameling ter wereld: bijna 90 schilderijen en ruim 180 tekeningen. In de Van Gogh Galerij zijn in wisselende opstelling circa 40 werken van Vincent van Gogh te zien. Daarnaast zie je er topstukken van moderne meesters als Claude Monet, Georges Seurat, Pablo Picasso en Piet Mondriaan. krollermuller
Zij werd geboren in Horst in Duitsland. Haar vader was zakenman. Haar familie stelde haar een huwelijk voor met de zoon van zijn Rotterdamse compagnon Wim Kröller: Anton. Helene accepteerde, zij trouwden en gingen in Rotterdam wonen. Ondanks dat het een verstandshuwelijk was waren zij redelijk gelukkig met elkaar. Onder invloed van zijn vrouw ontwikkelde Anton zich ook tot een kunstliefhebber. Dankzij het vermogen dat haar man vergaarde in handel en scheepvaart kon Helene Kröller-Müller een veelzijdige verzameling negentiende- en twintigste-eeuwse kunst aanleggen. Het was een huwelijk tussen gelijkwaardigen. Zij behoorden tot de rijkste mensen van Nederland. Anton hevelde een deel van zijn bezit over aan Helene. Dit maakte dat zij onafhankelijk van hem beslissingen kon maken en aankopen kon doen.
Helene komt naar voren als gereserveerd, onafhankelijk, initiatiefrijk, in zichzelf gelovend, bazig, Zij krijgt 3 kinderen, die haar alle drie teleurstellen. Zij denkt dan ook: ""Mijn schilderijen collectie is uit verdriet geboren".
Ze vertelt haar zoon dat ze nooit een dagboek heeft bij gehouden, maar in haar hoofd, als ze ’s nachts niet kon slapen, wel aan een dagboek schreef. «Dan begon ik meestal: dit museum is uit verdriet geboren. Als een dankbare bloem is het er uit opgebloeid en dit verdriet heet Helene.»
HKM laat haar zoon weten dat ze iets moest hebben wat ze waard vond om voor te leven. «Maar ik moet billijk zijn: dit verdriet, hoe groot het ook was, heette niet uitsluitend Helene. Het had nog een anderen naam: de groote wereld. (…) Naarmate ik het slechte zag in al zijn naaktheid en leelijkheid, heel duidelijk zag, leerde ik ook het goede kennen.» groene
Ze vertelt haar zoon dat ze nooit een dagboek heeft bij gehouden, maar in haar hoofd, als ze ’s nachts niet kon slapen, wel aan een dagboek schreef. «Dan begon ik meestal: dit museum is uit verdriet geboren. Als een dankbare bloem is het er uit opgebloeid en dit verdriet heet Helene.»
HKM laat haar zoon weten dat ze iets moest hebben wat ze waard vond om voor te leven. «Maar ik moet billijk zijn: dit verdriet, hoe groot het ook was, heette niet uitsluitend Helene. Het had nog een anderen naam: de groote wereld. (…) Naarmate ik het slechte zag in al zijn naaktheid en leelijkheid, heel duidelijk zag, leerde ik ook het goede kennen.» groene
Helene ontwikkelt een bijzondere vriendschap met een werknemer van haar man Sam van Deventer. Uit de biografie blijkt dat Sam verliefd was op Helene. Helene heeft hem altijd als haar sparring partner gezien. Hij nam een zeer belangrijke plaats in in haar hart. Hij werd een huisvriend. Helene raakte gebrouilleerd met haar dochter toen haar schoonzoon haar en Anton een brief "" op poten"" schreef waarin hij Helene van overspel beschuldigde. Later kwam het in min of meerder mate weer goed.
Behalve in schilderijen was zij ook geïnteresseerd in architectuur. Anton en zij lieten een aantal huizen bouwen en kochten oa. Lange Voorhout 1 te Den Haag. Zij onderhield contacten met Hendrik Petrus Berlage en Henry Clemens van de Velde. Zij was een lastige opdrachtgeefster. Zij wilde zelf meedenken en meebeslissen.
Helene organiseerde in haar huis de eerste grote tentoonstelling voor moderne kunst. Allengs groeide bij haar een idee. Zij wilde een ""kunstenhuis"" bouwen. Anton en zij hadden grond gekocht op de Veluwe en daar zou het pand moeten komen.
In WO I vond Helene de houding van de Nederlanders tov de Duitsers niet te verteren. Zij werkte tijdens de Eerste Wereldoorlog als verpleegster in een veldhospitaal in Luik. Hier werden Duitse gewonde soldaten verpleegd en gevangen genomen Engelse soldaten. Later stelde zij 1 van haar huizen open voor jonge Duitse bleekneusjes die aan moesten sterken.
Na de oorlog waren de Kroller Mullers nog rijker geworden. Maar tijdens de wereldwijde crash ging het ook met hen slechter. Zij moesten bezuinigen.
Hoe Museum Kroller Muller ontstaan is is een lang ingewikkeld verhaal. Over een slimme minister die een achterdeurtje ontdekte waardoor de Kroller Mullers toch geld van de overheid konden krijgen voor de grond om het museum op te bouwen. Waarna de Kroller Mullers de schilderijen, waarde 4 miljoen gulden aan Nederland schonken.
Voor WO II hadden de Kroller Mullers sympathie voor de nazi's. Helene maakte echter niet mee dat de Duitsers Nederland annexeerden. Zij overleed in 1939. In de jaren dertig koesterde Kröller-Müller sympathie voor het nationaalsocialisme.[4] Hoewel ze niet kritiekloos was, zag ze Hitler als de man die haar vaderland weer groot en sterk had gemaakt. In juli 1939 werd zij zelfs voorgesteld aan de Duitse dictator.[5] Van de NSB moest ze minder hebben, hoewel haar zonen Wim en Toon beiden actief lid waren. Zo weigerde zij een verwijzing naar de NSB op de grafsteen van Toon toen deze in juni 1938 overleed als gevolg van een hartaanval toen hij de NSB-krant Volk en Vaderland aan de man bracht. wiki/Helene
dodenakkers-kroller
Er valt nog veel meer te vertellen, maar ik raad je aan het boek te gaan lezen.
In WO I vond Helene de houding van de Nederlanders tov de Duitsers niet te verteren. Zij werkte tijdens de Eerste Wereldoorlog als verpleegster in een veldhospitaal in Luik. Hier werden Duitse gewonde soldaten verpleegd en gevangen genomen Engelse soldaten. Later stelde zij 1 van haar huizen open voor jonge Duitse bleekneusjes die aan moesten sterken.
Na de oorlog waren de Kroller Mullers nog rijker geworden. Maar tijdens de wereldwijde crash ging het ook met hen slechter. Zij moesten bezuinigen.
Hoe Museum Kroller Muller ontstaan is is een lang ingewikkeld verhaal. Over een slimme minister die een achterdeurtje ontdekte waardoor de Kroller Mullers toch geld van de overheid konden krijgen voor de grond om het museum op te bouwen. Waarna de Kroller Mullers de schilderijen, waarde 4 miljoen gulden aan Nederland schonken.
Voor WO II hadden de Kroller Mullers sympathie voor de nazi's. Helene maakte echter niet mee dat de Duitsers Nederland annexeerden. Zij overleed in 1939. In de jaren dertig koesterde Kröller-Müller sympathie voor het nationaalsocialisme.[4] Hoewel ze niet kritiekloos was, zag ze Hitler als de man die haar vaderland weer groot en sterk had gemaakt. In juli 1939 werd zij zelfs voorgesteld aan de Duitse dictator.[5] Van de NSB moest ze minder hebben, hoewel haar zonen Wim en Toon beiden actief lid waren. Zo weigerde zij een verwijzing naar de NSB op de grafsteen van Toon toen deze in juni 1938 overleed als gevolg van een hartaanval toen hij de NSB-krant Volk en Vaderland aan de man bracht. wiki/Helene
dodenakkers-kroller
Er valt nog veel meer te vertellen, maar ik raad je aan het boek te gaan lezen.
