Gisteren wandelde ik even naar de doktersport
Deze ligt in een aansluitende wijk
Op de terug weg nam ik een andere richting
Eerder was ik hier niet
Ik keek ervan op hoe leuk een van de straatjes is
Ik vind het altijd heerlijk om onder bomen te lopen
In het wijkkrantje lees ik dat onderstaand veld een bijzondere bestemming gaat krijgen
Ooit pachtte een boer het
Dat was leuk om te zien
Het koren kwam hoog
En later kwam de oogst
De pacht werd niet verlengd en het veld lag blank
Vogels en soms een konijntje was erop te zien
Even was er sprake van dat er een veld zonnepanelen op gelegd zou worden
De buurt kwam in opstand
Nu lees ik dat er een voedselbos op komt
Een educatief voedselbos
Ik ben benieuwd
Ik las een reactie die onder mijn vorige blog werd geplaatst
Zullen wij mensen in het algemeen er ooit van leren? Ik vrees van niet. Zo gaat het eeuw na eeuw steeds weer onder andere omstandigheden verder en is er altijd ellende op de wereld
Ik denk er nu al een poosje over na. In eerste instantie dacht ik, ja, dat is zo, de geschiedenis is een aaneenschakeling van ellende. Maar er is iets wat me blijft steken. Is dit het hele verhaal rond de geschiedenis? Er zijn toch gebeurtenissen geweest die de wereld doen kantelen? Denk aan de Franse revolutie die de basis legde voor alles waar wij in deze tijd zo trots op zijn. Denk aan de Code Napoleon die in grote delen van de wereld wordt toegepast en de godsdienst uit de wetten haalde. Denk aan de suffragettes die gevangenisstraf trotseerden en die vrouwen kiesrecht gaven. Er zijn toch altijd groepen geweest en enkelingen die het verschil maakten? Wetenschappers die medicijnen ontdekten, kunstenaars die ons leren op een andere manier naar dingen te kijken?
De reactie is waarschijnlijk bedoeld op de opmerking van een andere lezeres die aanhaalde dat het haar aan Vietnam doet denken. Is het eigenlijk niet beter om je te verbazen hoe het kan dat het machtigste land van de wereld tweemaal dezelfde fout maakt?
En dan komen de dames naar voren die ik in mijn blog aanhaalden
- Bette Dam, die ontdekt wat voor een eenzijdig verhaal ons de journalistiek bracht over de Taliban. Blijft zij een roepende in de woestijn? Of zal haar oproep om een ander soort journalistiek zich als een olievlek uitbreiden? Zij geeft lezingen. Momenteel geeft zij les aan jonge mensen van overal ter wereld op een universiteit in Parijs, dus wie weet?
- En Lucy Worsley, die onvermoeid in haar programma's; op de tv, je kunt ze ook op You Tube bekijken, ontrafeld wat de fabels zijn die mensen brouwden mbt gebeurtenissen in het verleden. En aan de hand van documentatie aantoont hoe het werkelijk zat.
Zij houden ons voor: Fabs/ fabels/ fake news.
Het was natuurlijk niet onverwachts. Een jaar en een paar maanden wist men dat deze dag ging komen. Vraag is, waarom maakte men er welbewust een potje van?
En de volgende vraag is, vinden we normaal dat dit zomaar kan en gaan we over tot de orde van de dag? Of gaan we uitzoeken wat er werkelijk gebeurde? Willen wij de journalistiek die wij nu hebben?
