Ik ben nog steeds helemaal in de tasjes mood
Totebags heten ze leer ik van Flow magazine
Ik vind beeldbewerking zo leuk, kan er uren mee bezig zijn en dat doe ik nu
Uitproberen hoe ik mooie effecten krijg
Binnenkort hoop ik mijn eerste totebags in mijn Etsyshop te verkopen
Het bedrijf die de totebags maakt is met vakantie tot midden augustus
Op de achtergrond beelden van de Olympische spelen. Ben ik zo'n sportliefhebber? Nee, ik kan voluit zeggen, ik haat sport. Althans wanneer het om mezelf gaat. Dat begon al op de lagere school. Ik kon het niet, ik wilde het niet, doodongelukkig.
Maar van de week vind ik mezelf terug terwijl ik hartstochtelijk een leuk, blond meisje met de prachtigste blauwe ogen van de wereld in een bikini op een namaakstrand aanmoedig. Hoe komt dat nu zo? We vielen in op het beachvolleybal Olympische Spelen, Nederlandse meisjes tegen Zwitserse. De Zwitserse blèrt bij elke bal die ze raakt. Schreeuwen, blèren, het klinkt heel akelig en het lijkt mij ook dat het anderen uit de concentratie kan halen. Tijdens een korte pauze horen wij het blonde meisje tegen haar medesportster zeggen: Laat haar maar schreeuwen, wij....... de rest versta ik niet. Ze stal mijn hart. Maar toen de partij doorging en doorging haakte ik af. Later hoorde ik dat ze verloren hebben. Jammer.
Je kunt geen radio of tv op zetten of je ziet beelden van de Olympische Spelen. Wij keken naar de opening. Ik vond vooral Imagine mooi, het lied van John Lennon. Maar het mooiste het ontsteken van de vlam. Een oude man, een gehandicapte man, een kind, een sporter brachten de vlam de arena door. Een opstandige Naomi Osaka stak de vlam aan. Top dat Japan haar die eer gaf.
Osaka stapte uit het tennis evenement Roland Garros (Osakas-withdrawal) Ze gaf aan dat ze een introvert is en niet bijzonder goed in spreken in het openbaar, daarom vindt ze het "stressvoller" dan anderen om de media onder ogen te komen. Zij gaf aan dat zij niet direct na de wedstrijd de pers te woord wilde staan. Kreeg een zware boete. Gaf een statement en vertrok. Ik, die heel mijn leven lang, bijna ziek werd wanneer ik in het openbaar moest spreken weet waar ze het over heeft. En ben trots op haar dat zij voor zichzelf opkomt.
Ik weet dat er heel veel commercie achter zit. Het doordrukken dat het er moet komen, terwijl het Japanse volk het niet wil. Toen ik hoorde dat Djokovic ernaar toe ging, de duurst betaalde tennisser, begreep ik het niet, het zijn toch amateurs. Nu, loop ik even mooi achter. Al heel lang mogen ook professionals meedoen. Dit ergert me echt. En ik kan een glimlach niet onderdrukken wanneer ik hoor dat Djokovic 4-e is geworden, VIERDE!!!!! Hoe voelt zijn sponsor zich nu? Hoe voelt hij zich nu?
Voor De Coubertin was sport een instrument voor internationale samenwerking en verbroedering. In de Olympische arena konden jonge mensen uit verschillende landen en culturen het tegen elkaar opnemen, waardoor onderling begrip en vriendschappen zouden ontstaan.
Broederschap, is dat er werkelijk op de Olympische Spelen? Competitie, commercie, dat hoor ik meer. Ik vind Nederland een raar land. Haalden sporters als hoogste ooit 25 medailles, nu wordt stellig verkondigd businessinsider/medailles-olympische-spelen-2021 dat we 48 medailles gaan halen...... wow, top zeg.
Ik luister vaak naar NPO I. Deze zender geeft alleen nog maar OS. Mijn favoriete programma's op de zaterdag en zondag weg. Vind ik super vervelend.
Ik hoor zo vaak dat de verslaggever aangeeft dat die en die sporter zeker goud gaat halen, het kan niet anders, wanneer puntje bij paaltje komt loopt het anders. Ik moest lachen om Naomi Kromowidjojo: Dit is de mooiste 4 -e plaats die ik ooit haalde. Ha meid, je haalt al het gezever uit het gesprek. Jij met je lach in je stem, wat kan de reporter dan nog? Ik denk dat sport veel raakvlakken heeft met creativiteit. Je kunt nog zo goed zijn, het kan ineens mislukken. Begrijp je waarom, ik in ieder geval niet. Waarom lukt het de ene keer moeiteloos, om dan ineens geblokkeerd te zijn. Ik vind het zo ongelofelijk knap dat sporters het voor elkaar krijgen om tijdens zo'n kort moment te presteren, onder die enorme druk. Ik hoor hen zeggen dat alle jaren eraan voorafgaand in het teken staan van dit ene moment. En wat voor moment! De verwachtingen, de sponsoren met al hun geld, de media, de andere sporters naast je, het moment dat het sein klinkt dat je mag en dan gaat een ander sporter te vroeg........ Ik hoor het woord mental coach geregeld. Ik word erg benieuw naar de ideeën van deze soort van coaches.
En dan zien we gisteren iets echt moois. We kijken naar atletiek. We zien een erg dunne jongeman uit Qatar, eng dun en lang. Hij springt met een flitsende zonnebril op. Hij springt hoger en hoger, het hoogst. Tijdens een sprong vliegt zijn zonnebril door de lucht, het wordt hem nagebracht. Maar dan is daar een Italiaan, ook lang, iets minder dun, lange haren, beetje vrijheid, blijheid type, hij springt ook hoger en hoger. Net zo hoog als de jongeman uit Qatar. Er moet een beslissing komen. Een official stapt naar voren en geeft de suggestie nog een keer springen. Dan stelt de jongeman uit Qatar voor: Waarom niet allebei een gouden medaille? En dat is ok. Het geluk wat dan losbreekt is zo ontroerend om te zien. Ja, de Olympische spelen kent broederschap. Broederschap tussen Qatar en Italië. Moeten jullie echt even kijken. eurosport/to/tokyo-2020-schitterende-beelden-hoogspringers-delen-goud
