K L E U R R I J K: 11/15/25

zaterdag 15 november 2025

Boeken , overpeinzing en een nieuwe inspiratiebron.

Mijn boekenproject 2025 is anders verlopen dan andere jaren. Ik kon me heel slecht concentreren. Eerst was ik uit mijn evenwicht door de Gaza-oorlog en de Nederlandse politiek, daarna werd het erger door het overlijden van mijn vriendin.

De laatste maanden las ik het boek van Anja Meulenbelt. Zij beschrijft de geschiedenis van Gaza en praat over de recente ontwikkeling en de reactie van het Westen erop.

Het boek van Frederike Geerlink kreeg ik cadeau voor mijn verjaardag van vriendinnen. Ik ben nu op de helft. Frederike is als journaliste terecht gekomen bij de Koerden in Oost Turkije. Omdat zij met de mensen daar sprak begon ze te merken dat journalistiek meer voor haar werd dan "objectiviteit". Toen zij in de Turkse gevangenis terechtkwam en er ook weer uit, werd haar gevraagd:" Nu bedenk je je waarschijnlijk wel 2 keer voor je iets schrijft". Haar antwoord: "Ik denk dat ik wel 10 keer nadenk wanneer ik iets schrijf, waarom zou ik dit nu verlagen naar maar twee keer?" Het is interessant haar ontwikkeling te lezen.

Journalistiek is activisme, een voorbeeld: Gisteren maakten wij mee dat Wijers ontslag nam nadat Hugo Logtenberg van de NRC appjes kreeg waarin Wijers schreef Dilan Yezilgoz een feeks te vinden. Eerder zou hij haar beticht hebben van liegen. De NRC gaf aan bewijs te hebben, het was er niet en het bleek dat het een andere journalist was die haar leugenaar genoemd. Later zag en hoorde ik de journalist Hugo Logtenberg zeggen dat hij de macht had gecontroleerd en dat D'66 hier maar aan moest wennen. Ik vroeg me af, controleerde hij de macht of was Hugo Logtenberg nu zelf DE MACHT. Door zijn invloed, door gebruik te maken van het lekken van appjes, door van alles te doen om uit te zoeken wat Wijers eerder deed en gezegd heeft, veroorzaakte hij het weggaan van Wijers. En waarom? Puur journalistieke interesse of speelde er meer?

En dan het boek "Just Kids" van Patti Smith. Ik kwam haar stomtoevallig tegen op YouTube toen ik iets zocht over Bob Dylan. Ik zag haar optreden bij de Nobelprijsuitreiking waar zij als plaatsvervanger van Dylan stond. Ik hoorde haar A Hard Rain zingen, zo mooi en toen, voor al de genodigden, de Zweedse koninklijke familie, dames in gala en heren in smoking, stopte zij met zingen, onverwacht, en stamelde, het spijt me zo, kan ik nu verder gaan, ik ben zo nerveus, waarna een groots applaus klonk en zij verder ging. Ik zag ontroering in de ogen van hooggeplaatste dames en heren.

Daarna ben ik meer over haar gaan zoeken. Zij was een punkzangeres uit de jaren 70. Ik had nog nooit van haar gehoord. Mijn muziekinteresse is gestopt bij de punk. Maar in het boek lees ik nu over haar jaren in New York, doodarm, samenwonend met de fotograaf Robert Mapplethorpe, hij maakte o.a. prachtige foto's van haar.

Zij schrijft zo mooi, ik lees het werkelijk in 1 ruk uit. Niets geen, me niet meer kunnen concentreren.

Mijn tienerjaren herleven. Ze beschrijft hoe het toen was, haar liefde voor Robert Mapplethorpe, de muziek, de kunstenaars, haar ontmoetingen met oa Janis Joplin, Jimi Hendriks en Andy Warhol. Politieke ontwikkelingen, zoals de moord op Kennedy. Beschrijvingen van New York, waar ze wandelden en probeerden iets te eten te vinden. Wat ik vooral zo leuk vind is de beschrijving van Hotel Chelsea. Robert en zij woonden er een periode. Tijdens mijn wandelingen door NYC via YouTube loop ik er soms langs, het is een schitterend hotel, maar vooral de geschiedenis, ik wilde er al zo vaak meer van weten. Werkte zij oorspronkelijk in een boekhandel, later werd zij bekend als songwriter en zangeres. Zij is nu 79 en ziet er prachtig uit. Niet make up mooi, het tegenovergestelde, lang grijs haar, bijna als een indiaan, onopgemaakt gezicht. Ik ga meer over haar uitzoeken. Ze inspireert me.