Verbindingen, een overpeinzing.

Ik heb nog iets ontdekt wat te maken heeft met mijn vorige blog. Ik vroeg me ineens af hoe de Engelse regering aan het enorme geldbedrag kwam, waardoor ze compensatie konden geven aan voormalige plantagehouders. Ik dacht dat dit via de belasting werd gedaan en vroeg me af hoe dit in die tijd ging, wie betaalden er toen eigenlijk belasting? Ik vroeg het aan Copilot en het antwoord wat ik kreeg is totaal anders. 

• De Britse overheid financierde de compensatie aan plantage-eigenaren na de afschaffing van slavernij in 1833 door een enorme lening af te sluiten. Hier zijn de belangrijkste details:

• In 1835 sloot de Britse staat een lening van 20 miljoen pond sterling.

• Deze lening werd verstrekt door twee grote bankiers: Nathan Mayer Rothschild en Moses Montefiore.

• Het bedrag vertegenwoordigde ongeveer 40% van het jaarlijkse overheidsinkomen.

• De lening was zo omvangrijk dat de laatste afbetaling in 2015 plaatsvond werd gedaan door Britse belastingbetalers.

Veel van deze zaak wist ik, maar los van elkaar. Ik heb nooit beseft welke VERBINDING er bestaat tussen slavernij en rijkdom in Engeland en de rijken in dit deel van de wereld. Dat je eerst rijk wordt via het werk van slaven, dat je daarna nog rijker wordt omdat je overheid een enorme lening afsluit om je compensatie te geven. Dat je die compensatie gebruikt om oa fabrieken op te zetten. Dat deze industriële revolutie je rijker maakt, terwijl er een arbeidersproletariaat ontstaat met o.a. kinderarbeid. En dat tot in onze tijd alle Britten hebben afbetaald. 

Ik heb het altijd heel bijzonder gevonden dat Jane Austen zich in een koetsje moest laten vervoeren, terwijl de schrijfsters Charlotte en Emily Bronte ongeveer 30 jaar later leefden met de trein reisden.

Jane Austen leefde van 1775 tot 1817, een periode waarin koetsen en postwagens de voornaamste vervoermiddelen waren. In haar brieven en romans komen bijna 400 verwijzingen naar koetsen voor, vaak met sociale betekenis: het type koets zei iets over status. De spoorwegen waren toen nog in hun kinderschoenen. De eerste conventionele spoorlijn in Engeland, de Stockton and Darlington Railway, geopend in 1825, acht jaar na haar dood.

Charlotte, Emily en Anne Brontë leefden in de eerste helft van de 19e eeuw. Charlotte stierf in 1855. Zij volledig actief gebruik van de trein. Charlotte reisde al in 1837 per spoor en de familie gebruikte het station in Keighley om manuscripten te verzenden. Hun broer Branwell werkte zelfs als stationsklerk op de Manchester and Leeds Railway. Uit onderzoek van UCL blijkt dat minimaal 175 ex-slavenhouders investeerden in meer dan 200 spoorwegprojecten .  Voorbeelden: John Moss, bankier en slavenhouder, was voorzitter van de Grand Junction Railway. Robert Browne investeerde meer dan £ 577.000 in de South Eastern Railway. Deze investeringen legden de basis voor het moderne Britse spoorwegnet.

De spoorwegen in het Verenigd Koninkrijk waren dus niet alleen een symbool van vooruitgang, maar ook van de nalatenschap van koloniale uitbuiting .