Voor mijn biografieproject 2019 las ik Michelle Obama's autobiografie.

Waarom ze als een boze zwarte vrouw weggezet wordt begrijp ik niet.  Ik vind haar intelligent, lief, sterk, zorgzaam, bezorgd, doelmatig, op privacy ingesteld, hard werkend, eerlijk.

Haar ouders cijferden zichzelf weg om haar en haar broer te kunnen laten studeren. Michelle is een goede leerling en geniet van haar middelbare- en studententijd. Op de universiteit bevindt ze zich vooral tussen andere zwarte studenten. Jaren later zal ze ontdekken waarom het witte meisje met wie ze een kamer deelt weg is gegaan. De moeder van het meisje schreef een brief aan het bestuur, waarin ze aangaf niet te willen dat haar dochter een kamer deelde met een zwarte.

Michelle rond haar studie af en vind een goedbetaalde baan. Precies zoals ze het zich voorstelde. Hard werken brengt je kansen. Maar dan wandelt er een man  haar leven binnen die alles zal veranderen. Zij is de mentor van Obama en hij leert haar dat hard werken niet voldoende is. Zij leert om gemeenschapszin te ontwikkelen. Obama zit al jarenlang in het community werk en betrekt haar erbij. Ze vallen voor elkaar, trouwen en krijgen twee dochters.

Hij wordt gouverneur en neemt  deel aan de presidentverkiezingen. Zij bekijkt het van de zijlijn en weet niet goed wat er van te denken. Zij helpt hem waar ze kan, geeft ook speeches. Hij krijgt allerlei mensen om zich heen die hem helpen, voor haar is er niemand. En zij maakt een fout. Tijdens een speech zegt ze als reactie op een gebeurtenis dat ze voor het eerst trots is om Amerikaanse te zijn. Kritiek van alle kanten, hoe durft ze dat te zeggen? Je wordt toch geacht vanaf je geboorte van Amerika te houden?

Barack bezit zwier, mist soms punctualiteit en durft af te wijken van uitgestippelde paden, Michelle houd van orde, zij opereert krachtig, heeft focus en schroomt kritiek op haar man niet.

Wonen in het Witte Huis ervaart zij als iets heel bijzonder, eervol. Maar het gaat ook ten koste van haar gevoel voor privacy en autonomie. Al die mensen die plots voor hen zorgen. Rare dingen zoals dat ze het balcon niet op mag, dat ze niet zomaar de voordeur uit kan lopen. Dat er altijd een beveiliger mee moet.

Ik lees hoe zij ervan opkijkt dat haar man zodra hij president is, gevolgd wordt door iemand die een koffertje draagt waarmee hij een kernbom kan laten ontploffen. Eerlijk gezegd geloofde ik het niet. Echt, is dit waar? Lees dit maar eens: decorrespondent/dit-gebeurt-er-als-een-amerikaanse-president-een-atoombom-wil-inzetten

Zij organiseert van alles. Vindt het belangrijk dat het Witte Huis van iedereen is. Dat mensen die er normaal niet komen, zoals etnische groeperingen, uitgenodigd worden. Wanneer het gazon vol staat met moeders en kleine kinderen lopen Barack, Michelle, Sasha  en Malia ernaar toe. Haar kinderen zeggen: "Echt, pappa, moeten er nu beveiligers mee"?  Haar kinderen zijn haar belangrijkste zorg. Zij praat met Jackie Kennedy om te horen hoe die haar kinderen opvoedde onder dergelijke  omstandigheid. Zij vraagt haar moeder bij hen in te trekken zodat er altijd een vast aanspreekpunt voor de kinderen is.

Wanneer zij nog een fulltime baan heeft zegt de huisarts op een goed moment dat 1 van haar dochters te dik wordt. Zij realiseert zich hoe vaak zij gemaksmaaltijden serveert. Zij vraagt een kok om voortaan voor hen te koken. Deze kok gaat ook mee naar het Witte Huis. Zij begrijpt hoe belangrijk het is om fruit en verse groente te eten en besluit wanneer zij in het Witte Huis woont er een moestuin te beginnen. Dit wordt een groot succes. obamas-personal-chef-helped-shape-nutrition-agenda-leaves-white-house-6-years

Obama haar 'nalatenschap': de tuin is uitgebreid naar 260 m2, voorzien van stenen looppaden, gemetseldezitjes en dankzij een donatie van $2,5 miljoen is het onderhoud de komende 17 jaar gegarandeerd. Barack Obama had eerder laten weten bang te zijn dat Trump de moestuin zou verwijderen, maar dat is tot nu toe niet gebeurd: Melania waterde planten en gaf een kleine groep kinderen een pakket met verse groenten mee naar huis.

De mooiste speech die Michelle Obama gaf is: "When they go low, we go high"

 Wat een power, wat een inspirerend mens

Biografieproject 2019 
Michelle Obama - Mijn verhaal
 Arthur Japin -  Zoals dat gaat met wonderen

Wat zag ik al veel prachtige voorjaarskleuren.

 

                              "So ye are back again, bonny white tender flow’rs,
Spite of the raging wind, spite of the show’rs,
Spite of the snow, over you cast,
Long have we looked for you,
Welcome at last!" - T Brigham Bishop.

"May your troubles be less and your blessings be more

and nothing but happiness come through your door." - Irish blessing.

Merrily, merrily shall I live now

Under the blossom that hangs on the bough."

Ariel, 'The Tempest'

Forsythia
waar jij ook bent
ik zie je staan

Lente juichkreet
In bos en tuinen
Sleedoorn als een reine bruid
Die het voorjaar
In mag luiden
Jubelt lente toonaarden uit

Teun Hoek 

Wandeling door Meinerswijk.

Eergisteren was het weer zo mooi dat we besloten te gaan wandelen

We wilden onze bekende wandeling maken

En ergens gaan zitten waar we konden tekenen

Maar het liep anders

Salem zei: " Ik wil weerschijn in water tekenen"

Ik dacht: "wanneer er even doorlopen zijn we in Meinerswijk en daar is water"

We waren daar ooit twee keer

Eenmaal in de zomer, we zaten toen aan de kant van de Rijn, 

Eenmaal in de herfst, toen liepen we door een blubberige modder

en dachten, dit nooit meer 

We  ontdekten dat Meinerswijk  totaal veranderd is

Wilgenstruiken zijn gerooid

Openheid kwam ervoor in de plaats

De diverse waterplassen zijn goed te zien

Er loopt nu een fietspad doorheen

En...….. het is nu druk met wandelende en fietsende mensen

Bomen zijn behouden en komen beter uit

We zien betonnen voorwerpen staan met delen van tanks

 De tanks zijn na de Tweede Wereldoorlog blijven staan

In de jaren 50 zijn er betonnen kolossen omheen gebouwd

 die moesten dienen om de Russen tegen te houden meinerswijk-ijssellinie

Het Castellum

castellum

Besjes

We tekenden bomen

We ontdekten een prachtig plekje aan het water

Omdat het tegen zessen liep werd het rustig en hoorden we ganzen en vogels

Tekening van Salem

Gelukkig.....

Gelukkig kan de natuur me troosten

En ook plantjes in onze tuin

En het uitzicht uit het raam

13 MAART - BOOMFEESTDAG IN ARNHEM PROCESSIE VOOR BEHOUD VAN BOMEN

13 MAART - BOOMFEESTDAG IN ARNHEM

PROCESSIE VOOR BEHOUD VAN BOMEN

Gisteren liepen Mariëlle en ik mee 

We zaten in de bus er naar toe en het goot

Zo erg, dat toen we over de brug reden er niets te zien viel

We keken elkaar aan en zeiden

Waar beginnen we aan

Maar toen we ons bij de groep voegden

Stopte de regen en al lopend brak regelmatig de zon door

Lopende kunstwerken

Een petitie met handtekeningen

 werd overhandigd aan Groen Links

Waarom liep ik mee

Het valt mij al jarenlang op hoeveel er gekapt wordt in mijn wijk. Zowel bomen en struiken. En het gaat maar door. Ik ben de Facebook pagina van BehoudBomenArnhem gaan volgen. Ik ben geschrokken wat ik daar las over de bomenkap in heel Nederland. Wanneer je op iets gaat letten ontdek je steeds meer. En zo vond ik uit dat dit wereldwijd op een schrikbarende manier gebeurd. Ik begon te ontdekken dat biomassa, wat in mijn oren klonk als iets milieuvriendelijks heel rare kanten heeft. En ik werd alert. 

Sinds er geen kapvergunning meer nodig is, worden er veel meer bomen omgezaagd

Waar wij om vragen is dat de kapvergunning weer terug komt

Het Provinciehuis

gelderlandermark-bosch-is-de-bomenman-van-arnhem

Audrey Hepburnplein

Een wandeling door de stad

 ‘Ode aan het Varken’

 van kunstenares Jantiek Mook

Marianne Thieme onthulde 11 maart dit varken

 Met het kunstwerk wil de partij aandacht vragen voor de positie van dieren in de vee-industrie

Ik vind het echt een prachtig kunstwerk, van mij mag het blijven staan

Bij het  aardvarken jonge activisten, enthousiast de hele wandeling roepend

``Kappen met Kappen``

De binnenstad in 

Mark Bosch legde aan voorbijgangers uit

 waar deze processie om gaat

Het was fijn om mee te lopen
Ik maak me echt zorgen over het kappen van bomen
En dit gaf het gevoel iets te kunnen doen

Alice in Wonderland begrijpt de wereld nu beter........

Herinneren jullie je nog dat ik vol trots vertelde hoe ik van die irritante spam mail afkwam? Onderaan elke mail is een mogelijkheid om aan te klikken dat je de mail niet meer wilt. Ha fijn, dacht ik, en klikte van alles weg. Dacht ik...…..

Maar...…
Op dit moment krijg ik meer rotzooi dan ooit. Bitcoin rommel, cadeaus, prijzen, gratis dingen, aanmaningen over dingen die ik niet kocht,  bezorgheid mbt mijn energierekening, reizen die ik niet wil, pillen/medicijnen.

Nu las ik onlangs dat wanneer je aanklikt dat je dingen niet wilt "men" weet dat je emailadres in gebruik is en dan stort "men" zich op je. Wat een wereld, he? 

Voor mijn boekenproject 2019 las ik Peter d´Hamecourt´s "In het spoor van de Russische Ziel", Dostojevski tussen Europa en Rusland.

In april 1864 overleed Dostojevski's broer, die grote schulden achterliet. Dostojevski sloeg met zijn vrouw Anna op de vlucht voor de schuldeisers en zocht genezing van zijn astma en epileptische aanvallen bij de geneeskrachtige bronnen van Centraal Europa. Ze trouwden op 15 februari 1867, twee maanden later verhuisden ze naar West-Europa, waar ze tot 1871 zouden blijven. D´Hamecourt baseert zijn boek op de brieven die Dostojevskt schreef en op de brieven van zijn vrouw. Peter d´Hamecourt maakt in onze tijd dezelfde reis als de Dostojevski maakten.

De Dostojevskis verblijven in verschillende steden in Dresden, Bad Homburg, Wiesbaden en Geneve in armoedige omstandigheden. Dostojevski probeert aan geld te komen door te gokken. Hij laat zijn vrouw alleen en trekt naar een stad waar hij kan gokken. Niet alleen hun weinige geld, ook de kleding en sieraden van zijn vrouw. Zij moeten bedelbrieven schrijven naar familie en vrienden en wanneer er geld binnen komt vergokt hij een deel. Anna blijft geduldig achter hem staan, hoewel zij zich alleen voelt en zich zorgen maakt. Over hun armoede, over mogelijk amoureuze escapades van Dostojevski.

Dostojevskij ergert zich aan de Duitsers, aan de Zwitsers, aan Europa. Hij ontwikkelt een idee van de Russische ziel, geent op het ortodoxe Christelijke geloof en de tzaar.  De Russisch-Orthodoxe Kerk (ongedeeld en trouw aan de tradities) zou alle andere kerken overbodig maken. Dostojevski begon een groot wantrouwen te ontwikkelen met betrekking tot de revolutionaire gedachten in het westen en in Rusland. Peter d´Hamecourt maakt regelmatig een vergelijking met de huidige poltieke machthebbers.

Dostojevski waardeerde en had voor zijn schrijven doorgaans behoefte aan een regelmatige en geordende routine. Anna, met haar kalme en betrouwbare karakter, bleek wat dat betreft een uitstekende hulp. Hij schreef tot laat in de nacht, werd ‘s ochtends laat wakker, ontbeet met Anna, en werkte dan door tot laat in de middag, waarna ze dan gingen eten. Na het eten ging hij vaak in zijn eentje naar een café voor een kop koffie en om de kranten te lezen, ook een paar uit Rusland. Hij was bijzonder geïnteresseerd in het Russische nieuws over het nieuwe jurysysteem en de ontwikkelingen bij de spoorwegen, beiden zaken die hij krachtig steunde. ’s Avonds keken ze soms rond in de dure winkels van de stad, en wees hij op dingen die hij voor haar zou kopen als ze rijk zouden zijn. Helaas was echter het tegenovergestelde het geval, en vaak liepen ze overdag naar het postkantoor in de hoop dat er geld uit Rusland zou zijn aangekomen. ’s Avonds in hun appartement stak hij dan de kachel aan, dronken ze koffie en las hij haar voor uit De Idioot, of dan lazen ze wat, vooral Franse schrijvers. Hugo, Balzac en George Sand waren een aantal van zijn favoriete schrijvers, en hij wees Anna bij het lezen de weg. Het is aangrijpend te lezen over de dood van het  dochtertje in Geneve.

Ik lees o.a over Catharine de Grote. Ik wist niet dat zij van oorsprong een Duitse prinses was. Na haar huwelijk en verhuizing naar Rusland trokken veel Duitse kolonisten met haar mee en bevolkten Oekraine en het Wolgagebied. Ik wist ook niet dat veel van hun nazaten terugkeerden naar Duitsland.  Vanaf het begin van de jaren 80 en vooral na de val van het communisme in Oost-Europa emigreerden veel Wolga-Duitsers terug naar Duitsland, In de jaren 1990 maakte de Duitse overheid het moeilijker om Russen van Duitse afkomst in Duitsland te laten wonen vooral als ze niet het Wolga-Duitse dialect spraken. wiki/Sovjetrepubliek_der_Wolga-Duitsers
ruslandduitsers-keerden-massaal-terug-naar-duitsland

In 1867, een paar weken na hun aankomst in Genève, woonden het echtpaar Dostojevski een zitting bij van het Congres van de Liga voor Vrede en Vrijheid, dat bijeengeroepen was temidden van de angst voor een mogelijke Frans-Pruisische oorlog. Zij ontmoeten hier o.a. Garibaldi, de Italiaanse vrijheidsstrijder. verbodengeschriftende-dostojevskis-in-geneve

Peter d´Hamecourt spreekt met meerdere Dostojevski kenners, meestal is hij het niet met hen eens, ik heb geen idee wie van hen gelijk heeft. Zijn zij nu kritiekloze bewonderaars? Is hij een vooringenome Westerse criticus? Ik heb werkelijk geen idee. Door het gokken van Dostojevski zo te benadrukken, zijn antisemitisme, zijn afzetten tegen Westerse waarden, zijn geloof in de Russische ziel en de link te leggen naar de huidige Russische leiders neemt Peter d´Hamecourt een standpunt in. Hij slaagt er niet in mij duidelijk te maken wat die Russchische ziel nu eigenlijk inhoudt. Ik blijf een vaag idee houden. Aan het eind van het boek wordt Dostojevski als een held binnengehaald in Rusland. Peter d´Hamecourt noemt hem geniaal.

BOEKENPROJECT 2019

In het spoor van de Russische Ziel - Peter d´Hamecourt

Mijn Amerika - Mart Smeets

Rose - Rosita Steenbeek

Ik kom terug - Adriaan van Dis