maandag 31 juli 2023
Donker, regen en een aquarel.
zaterdag 29 juli 2023
Wandeling om het huis.
Waarom gaat de tijd soms snel en soms langzaam? | Wetenschap | NU.nl (klik)
Ik dacht: ha, nu krijg ik een antwoord. Maar nee, deze verklaringen ken ik al........ wanneer je jong bent beleef je veel en achteraf lijkt de tijd daardoor lang. Wanneer je oud (er) bent beleef je minder. Nieuwe ervaringen maken indruk en dat zorgt ervoor dat herinneringen diep in je geheugen gegrift staan. En hoe meer herinneringen je hebt aan een tijd, hoe langer die lijkt te hebben geduurd. Ik denk dan steeds, dan zou de tijd voor iemand die oud(er) is toch langzaam moeten gaan. Nu, bij mij is dit niet het geval, de tijd vliegt. Iets waarover ik me zeer verbaas. Eerder vertelde ik dat ik allerlei "trucs" verzin om me meer bewust te maken van de tijd, het helpt een beetje. Ik vind het een raar fenomeen.
Ik moest van de week naar de apotheek, altijd een leuke wandeling naar een naastliggende wijk, waar wij vroeger woonden.
Ik loop langs dit kunstwerk
Het boompje begint al flink te groeien
In onze wijk staan veel prachtige volgroeide bomen
Soms worden ze gekapt, vind ik altijd naar om te zien
Maar er wordt een klein boompje voor in de plaats gezet, dit is er 1 van
Tot mijn blijdschap zie ik weer veel veldbloemen, we hebben dan ook enkele ferme regenbuien gehad
Naast een (lelijk, zijn ze dat niet vaak?) viaduct zie ik plantenbakken vol bloemen, een plantenmuur
Daarom was ik zo blij op de terugweg deze kamperfoelie te zien
vrijdag 28 juli 2023
Het boek wat je links ziet leende ik. Ik heb deze biografie met zo'n groot plezier gelezen en zoveel over Simone de Beauvoir geleerd. Ik vind het niet erg dat het terug moet, want ik ben binnenkort jarig en zet hem dan op mijn wensenlijstje. Het boek rechts is van mijzelf.
Ik wil op dit moment eigenlijk liever rustig thuis boeken uitzoeken en ze reserveren. Daarom nam ik geen boeken mee uit de bieb. Ik lees deze periode mijn eigen boeken weer, heerlijk. Ik ben nu bezig met "de Brieven van Simone de Beauvoir aan Nelson Algren". Na de Tweede Wereldoorlog waren Simone en Sartre min of meer beroemd geworden. Sartre was al uitgenodigd en naar de USA gereisd. Simone was blij ook uitgenodigd te worden. Ze keek haar ogen uit. Ze schreef er een boek over.De mensen die haar uitnodigden hadden een vol programma voor haar gemaakt. Maar Simone wilde iets anders, het echte Amerika zien. Ze besloot te gaan wandelen, iets wat ze graag deed. Ze wandelde o.a. door de zwarte wijk Harlem en genoot, later werd haar vertelt, dit nooit meer doen, ze grinnikte inwendig. Een vrouw gaf Simone het telefoonnummer van Nelson Algren, een schrijver die in Chicago woonde, de stad waar Simone naar toe zou gaan. Opnieuw werd ze op alle manieren in de watten gelegd. Ze begon het vervelend te vinden en herinnerde zich het telefoonnr. Algren neemt op, hoort een dame in een raar soort Engels praten en hangt op. Zo gaat het 3 keer tot hij besluit te blijven luisteren. Hij vraagt zich af "Who the hell is Simone de Beauvoir"? Ze ontmoeten elkaar. Hij laat haar zijn Chicago zien, straten vol menselijk gedoe. Ze geniet. De vlam slaat over en ze zijn hopeloos verliefd. Ze zullen elkaar regelmatig opzoeken en maken grote reizen. Hij bezoekt ook enkele maanden Parijs.
Haar brieven aan hem zijn zo mooi, ik geniet. Ze begint ermee de eerste keer dat ze terugkeert naar Parijs met een hart vol liefde voor hem. Omdat ze hem alles moet omschrijven, wat is Parijs, hoe ziet het eruit, hoe ruikt het, hoe hoort het, wie zijn de mensen die ze ontmoet, is het zo mooi. Haar natuurbeschrijvingen, haar beschrijvingen van haar gevoel, haar grapjes, haar "lichtheid". Zo mooi.
BOEKEN PROJECT 2023
woensdag 26 juli 2023
Het begon met geel en het werd een wandeling.
zondag 23 juli 2023
Overpeinzingen.
Ik ben terug gegaan naar een oude liefde
"Wereldmensen" schilderen mbv aquarelverf. Ik ben van plan er 10 te maken
Ik heb de biografie over Simone de Beauvoir uit. Het laatste gedeelte viel me niet mee. Haar ouder worden en het uit elkaar groeien van Sartre en de Beauvoir, ik ben er een beetje akelig van geworden. Ik zal er nog een blogje aan wijden. Ik had er moeite mee het te lezen, maar het kwam ook omdat ik behoorlijk uit mijn evenwicht ben geraakt na het moment dat ik hoorde dat Rutte wellicht het kabinet wilde laten vallen, vanwege de "grote" instroom van asielzoekers. Ik schrok echt en dacht, dit kan niet waar zijn. Ik was niet de enige, dat blijkt uit de vele reacties die op dit nieuws kwamen. Lezen lukte niet meer.
Ondertussen is er zoveel gebeurd, zoveel veranderd. Rutte, Kaag, Heerma weg en in hun kielzog ook anderen. Een nieuwe lijstrekker van de VVD. Iemand die zelf kind is van een vluchteling, maar het gedachtegoed van de VVD omarmde. Ze is rechtser dan ik, aldus Rutte, het belooft wat. Maar er zijn gelukkig ook lichtpunten, dus langzaam herstel ik weer van de schok. Hoewel ik nog steeds vaak denk: "Is dit Nederland".
Kaag stopte, ik ben ervan overtuigd dat de diepste motivatie om haar zo te treiteren, islamofobie is. Ik hoor steeds vrouwenhaat, komt er bij, absoluut, ze werd heks genoemd........in deze tijd, heks. Kwamen er oude, tot nu toe goed verborgen middeleeuwse angsten naar boven? Islamofobie en vrouwenhaat en een vreemd soort theorie die met het WEF te maken heeft. Ik heb erover gelezen, begrijp het maar half, waarom trekt dit mensen aan en mij totaal niet? Wanneer ik nu studente was, een studente sociologie of psychologie, dan zou ik een proefschrift willen schrijven en uit willen zoeken, hoe mensen tot hun politieke keuze komen.
PvdA en GroenLinks gaan samen. Ik ben er zo'n warm voorstander van. En Timmerman lijsttrekker? Ik hoop het van ganser harte. Een sociaal democraat die zijn sporen in de politiek verdiende, maar het ook nog eens voor elkaar kreeg dat de Natuurherstelwet aangenomen werd in Europa. Hij vertegenwoordigt beide kanten. Maar in de sociale media en de talkshows is het aanvallen begonnen en het is hard.
Kaag is nu vervangen door Timmermans, met als dieptepunt een foto op Twitter van Timmermans in een nazi uniform. Hoe gek moet je zijn om dit te maken? Dit is dus een moment dat ik denk: 'Is dit Nederland." Het maakt me triest en ook bang. Laten we toch asjeblieft op ons qui-vive zijn voor (extreem) rechts.