Vannacht sliep ik niet zo goed, ik werd steeds wakker
Om een uur of 3 hoorde ik een vogeltje zingen naast het huis
Later werd ik weer wakker, ondertussen was het lichter geworden en er zongen veel vogels
Het was zo leuk ernaar te luisteren
Ik ben ondertussen begonnen in de Dublinners van James Joyce en het valt me heel erg tegen.
Het blijkt een verhalenbundel en daar vind ik niets aan. Ik heb verhalen nooit leuk gevonden. Ben ik net gewend aan iemand, stopt het en gaat het weer over iemand anders. Ik ben tot de helft gekomen en heb eigenlijk helemaal geen zin meer er verder in te lezen. Ik heb daarom besloten ermee te stoppen.
Ik ben nu begonnen in een ander boek voor mijn boekenproject. Wil ik een beetje op schema blijven dan zou ik dit boek in een week moeten uitlezen. De eerste 2 hoofdstukken heb ik al gelezen en het leest prettig.
Eergisteren ben ik een nieuwe bladerenhark gaan halen
deze keer werd het een knalrode, de vorige was helgroen
Buiten was het nog steeds heerlijk weer
LENTE vind ik de mooiste tijd van het jaar
ik verheug me op alles wat nog komen gaat
en alles wat nu al is
In huis schiet ik aardig op met het ontruimen van de zolder
Ik blijf het heel erg moeilijk vinden om dingen weg te gooien
Zo heb ik bij het ontruimen van mijn ouderlijk huis spullen meegenomen
die ik op zolder heb gezet, vergeten ben en nu weer tegen kwam
O.a warmhoudplaten voor bij een diner
Mijn man en ik hebben ze geloof ik 1 keer gebruikt
daarna zijn ze naar de zolder gebracht
Nu kwam ik ze weer tegen
Ik dacht "" weggooien""
maar nee, ik kan het niet
ze staan nu opnieuw in een keukenkast
Grotere schrik was toen ik een onduidelijke tas open maakte
en er wel 20 stropdassen van mijn vader uitkwamen
Wow, dat was wel even slikken
Ik moet maar eens goed nadenken wat ik daarmee nu ga doen
Ik zit goed op schema met het lezen van Mrs Dalloway, ik heb het bijna uit.
Net als bij Anna Karenina dacht ik dat het hele boek over Mrs D en haar feest zou gaan
Maar het gaat over veel meer.
Clarissa Dalloway bereid een feest voor dat zij 's avonds wil geven, zij denkt na over haar vrienden, herinneringen aan vroeger. Zij begint de dag met een wandeling door Londen, een auto knalt en zet een aaneenschakeling van indrukken, gedachtes, gevoelens in werking bij de mensen die de knal horen. Hier rond heen wordt de stad, het verkeer, schoonheid van bloemen, een vogel, een zacht waaiend windje beschreven op een manier waarbij alles met alles samenhangt. Een radeloze jongeman, die uit een oorlog komt en zijn beste vriend heeft zien verongelukken hoort de knal ook, in zijn brein worden werkelijkheid en waanzin door elkaar gehaald, zijn vrouw probeert hem te helpen, zijn dokter en een zelfvoldane psychiater brengen hem tot wanhoop en hij pleegt zelfmoord.
Clarisse en haar vrienden herinneren zich vroeger en komen nu bijeen op haar feest. Zijn de keuzes die gemaakt zijn goed geweest of misschien.......
Het is geen boek dat je voor je plezier leest, het is geen "feel good" boek. Integendeel, het maakte me nostalgisch en het maakte me aan het schrikken. Maar het is wel een boek om met plezier te lezen wat stijl en taalgebruik betreft. Ook het meeleven met de gedachtenwereld van Virginia Woolf is boeiend. En,......ik moet echt nog eens terugbladeren om uit te zoeken hoe ze dat toch doet, dat schakelen en weven van een patroon van gebeurtenissen.
Gisteren kwam ik dit filmpje tegen waarin Vanessa Redgrave, die in de film Mrs. Dalloway speelt. Vanessa komt heel dicht bij het beeld dat ik van Clarissa had en vertelt op een boeiende manier over de rol die zij vertolkte.
Uit het dagboek van Virginia Woolf/ 19 juni 1923:
… Maar hoe sta ik nu tegenover mijn eigen werk?- tegenover het boek dat ik nu onder handen heb, The Hours, als het tenminste zo gaat heten? Men moet uit het diepst van zijn gevoel schrijven, zegt Dostojevski. Doe ik dat ook? Of knutsel ik maar wat met woorden, omdat ik daar zo’n zwak voor heb? Nee, ik geloof van niet. Voor dit boek heb ik juist bijna te veel ideeën. Ik wil het erin hebben over leven en dood, over normaal en krankzinnig, ik wil het maatschappelijk bestel aan de kaak stellen en laten zien hoe het werkt, zo indringend mogelijk. (nvdr: Mrs Dalloway zou oorspronkelijk The Hours heten)
In een essay ‘Modern fiction’ (1919) schrijft Virginia Woolf wat zij van literatuur verwacht:
“Kijk eens naar binnen en dan blijkt dat het leven helemaal niet zo is. Bekijk eens een keer een gewone geest op een gewone dag. Op de geest komen duizenden indrukken af –sommige triviaal, fantastisch of snel voorbijgaand, andere zo scherp als staal. Zij komen van alle kanten, als een voortdurende vloed ontelbare atomen; en wanneer zij neerkomen, wanneer zij zich vormen tot het leven van maandag of dinsdag, zorgen zij voor andere, nieuwe accenten; het moment van betekenis ligt niet hier, maar werd daar bepaald; zodat er, wanneer een schrijver een vrij mens en geen slaaf zou zijn, wanneer hij kon schrijven wat hij wilde, en niet wat er van hem werd verwacht, wanneer hij zijn werk op zijn eigen gevoel en niet op conventies zou baseren, als er geen plot, geen komedie, geen tragedie zouden zijn… geen liefde of catastrofe in de algemeen aanvaarde zin – en er zou wellicht geen enkele knoop aan een kledingstuk genaaid worden volgens de regels van de kleermakers van Bond Street. Het leven is geen serie symmetrisch aangebrachte rijtuiglantaren: het leven is een lichtgevende krans, een semitransparant omhulsel dat ons vanaf het begin van onze bewustwording tot het einde toe omgeeft. Is het niet de taak van de romanschrijver om deze wisselende, deze onbekende en niet omschreven geest weer te geven, ongeacht welke afwijking of eigenaardigheid daar ook uit voortvloeit, en die zo weinig mogelijk met het vreemde en externe te vermengen.”
