vrijdag 19 november 2010

Sarah



Nee, dat is niet zo hoor
zie reactie
ik moet er niet aan denken
Saar is springlevend
haar vrouwtje heeft alleen
aan fotobewerking gedaan.

Veilig voelen.

Boeddhistische omroep:

Zes taaie jaren trachtte de Boeddha een uitweg te vinden uit zijn vergankelijke leven. Hij bekwaamde zich beslist en op meesterlijke wijze in talloze technieken die hem zouden moeten helpen aan de feitelijkheid van zijn bestaan te ontsnappen. Tevergeefs. De eindigheid van zijn leven haalde hem bijna in, toen hij uitgeput aan de oever van de rivier bij Gaya moest vaststellen dat hij had gefaald en dat hij, als hij zo zou doorgaan, het niet eens zou kunnen navertellen. Bekaf, murw en zonder hoop ging hij zitten onder een oude ficusboom. Daar zat hij voor zeven dagen en zes nachten in aanwezigheid van zijn naakte bestaan. In de zevende nacht realiseerde hij zich diepgaand: dit, mijn leven, is niets dan tijdelijkheid. Het is niet eens vergankelijk te noemen, want er is niets substantieels te vinden dat zou kunnen vergaan. Dit leven is tijdelijkheid. Het onophoudelijk rijzen en weer verdwijnen van gedachten, emoties, geluiden, geuren, visuele waarnemingen, gewaarwordingen, intenties, intuïtie, ademtochten. Niets blijft. Alles is in een permanente flux. Alles is volstrekt ongrijpbaar. Pas na zeven dagen en zes nachten kon de Boeddha voor zichzelf bevestigen: ja, zo is het, dit is mijn leven. Mijn leven is niets dan verandering en tijdelijkheid.

Uiteindelijk wordt  veiligheid en geborgenheid gevonden in de realisatie dat er in het onophoudelijke rijzen en verdwijnen van gedachten, emoties, geluiden, geuren, visuele waarnemingen, intenties en ademtochten, iets is dat niet stuk kan. De Boeddha noemde dit ‘het doodloze’ en ‘het ongeborene’. Dit ongeborene en doodloze beweegt me op en neer en van de ene kant naar de andere. Het beweegt me in een wereld vol van onveiligheid, verandering en vergankelijkheid. Pas zonder hoop  en zonder uitweg, en nergens meer vanaf wil komen,  bewogen door dit ongeborene.

Wanna B A Bride.


Als Nederlandse bride-to-be loop je dikwijls tegen tradities, gebruiken of gewoonten aan die misschien helemaal niet jóuw tradities zijn. Waarvan je je afvraagt waarom je ze na zou moeten leven en wie bepaalt heeft dat-het-zo-zou-moeten.

De 29-jarige schrijfster Ghada Abdel Aal liep daar tegenaan in haar thuisland Egypte. Zij had de wens om te trouwen. En dan niet op de in Egypte gebruikelijke manier, waarbij vrouwen door familie en vrienden in contact moeten worden gebracht met potentiële partners. In het conservatieve Egypte is het ondenkbaar, maar de stoere Ghada besloot zelf een zoektocht te beginnen naar een geschikte echtgenoot en hield daar een heel openhartig blog over bij: Wanna be a bride
Met de humor van een Bridget Jones beschrijft ze de verschillende typen mannen die ze treft, elk met zijn eigenaardige eigenschappen. Wat volgde is een boek, dat nu ook in Nederland is uitgekomen, getiteld: ‘Ik wil trouwen‘.
Op het Women Inc. festival waar Ghada te gast was, sprak ze over de problemen die ze tegenkwam tijdens haar zoektocht: “Vrouwen worden niet geacht iets na te streven; vrouwen zijn er voor mannen om mee te trouwen of van te scheiden. Als een vrouw wensen heeft, wordt dat vooral als onbeleefd gezien.”

Kortom: een must-read voor elke moderne aanstaande bruid die worstelt met verwachtingen van haar omgeving en de omgang met trouw-etiquette.
‘Ik wil trouwen’ van Ghada Abdel Aal is nu te koop in de boekhandel of te bestellen via de website van Nieuw Amsterdam.

overgenomen van Arnhems meisje

Schreeuw ook om cultuur

Eerst was er de stofkam. Toen kwam de efficiencykorting. Nog weer later de kaasschaaf. En nu is er de botte bijl. Het kabinet zet frontaal de aanval in op kunst en cultuur. Er wordt ruim 20% gekort. En als toegift gaat de BTW op kaartjes voor beeldende kunst, concerten en voorstellingen omhoog van 6 % naar 19%. En dat terwijl de hele kunstenbegroting van het Rijk niet groter is dan de aanleg van een paar kilometer snelweg. Dat is geen bezuinigen, dat is moedwillig slopen van iets waar het gros van de Nederlanders van geniet en waar alle Nederlanders van profiteren.

Op zaterdag 20 november 2010 laat het publiek van zich horen, van Maastricht tot Groningen, van Rotterdam tot Arnhem. Samen met je muziekschool, bibliotheek, harmonie of tekenclub, te gast bij je favoriete museum, theatergezelschap of orkest. Op het Neude in Utrecht of het Schouwburgplein in Haarlem. Op radio en televisie. In kranten, tijdschriften en op internet.

Doe mee op 20 november: schreeuw mee om cultuur, één collectieve, keiharde schreeuw die door heel Nederland klinkt. Het kabinet zal weten dat Nederland zijn cultuur wil behouden.

.

.

Boekenproject 2014

Boekenproject 2014

Boekenproject 2015

Boekenproject 2015