Veilig voelen.

Boeddhistische omroep:

Zes taaie jaren trachtte de Boeddha een uitweg te vinden uit zijn vergankelijke leven. Hij bekwaamde zich beslist en op meesterlijke wijze in talloze technieken die hem zouden moeten helpen aan de feitelijkheid van zijn bestaan te ontsnappen. Tevergeefs. De eindigheid van zijn leven haalde hem bijna in, toen hij uitgeput aan de oever van de rivier bij Gaya moest vaststellen dat hij had gefaald en dat hij, als hij zo zou doorgaan, het niet eens zou kunnen navertellen. Bekaf, murw en zonder hoop ging hij zitten onder een oude ficusboom. Daar zat hij voor zeven dagen en zes nachten in aanwezigheid van zijn naakte bestaan. In de zevende nacht realiseerde hij zich diepgaand: dit, mijn leven, is niets dan tijdelijkheid. Het is niet eens vergankelijk te noemen, want er is niets substantieels te vinden dat zou kunnen vergaan. Dit leven is tijdelijkheid. Het onophoudelijk rijzen en weer verdwijnen van gedachten, emoties, geluiden, geuren, visuele waarnemingen, gewaarwordingen, intenties, intuïtie, ademtochten. Niets blijft. Alles is in een permanente flux. Alles is volstrekt ongrijpbaar. Pas na zeven dagen en zes nachten kon de Boeddha voor zichzelf bevestigen: ja, zo is het, dit is mijn leven. Mijn leven is niets dan verandering en tijdelijkheid.

Uiteindelijk wordt  veiligheid en geborgenheid gevonden in de realisatie dat er in het onophoudelijke rijzen en verdwijnen van gedachten, emoties, geluiden, geuren, visuele waarnemingen, intenties en ademtochten, iets is dat niet stuk kan. De Boeddha noemde dit ‘het doodloze’ en ‘het ongeborene’. Dit ongeborene en doodloze beweegt me op en neer en van de ene kant naar de andere. Het beweegt me in een wereld vol van onveiligheid, verandering en vergankelijkheid. Pas zonder hoop  en zonder uitweg, en nergens meer vanaf wil komen,  bewogen door dit ongeborene.