Anna Karenina.

Ik heb Anna Karenina uit. Ik heb het, zoals ik mezelf beloofd had, woord voor woord gelezen. Niet stiekem gauw vooruit gebladerd om te zien hoe het afloopt en dan mijn interesse verliezen, nee echt, alles, woord voor woord,  gelezen zoals Tolstoi het geschreven heeft.

En....... het boek is totaal anders als wat ik verwacht heb. Ik dacht dat het boek over de hartstochtelijke liefde van Anna Karenina zou gaan, een liefde die haar noodlottig zal worden.

In het boek ontmoeten Anna en Wronski elkaar al snel, maar dan moeten er nog heel veel bladzijden komen. Waar schrijft Tolstoi toch allemaal verder over, vraag ik me af. En dan besef ik..........Anna is maar een onderdeel van het boek. Ik lees een boek wat als een kroniek vertelt over de manier waarop in het Rusland rond 1870 werd geleefd. Als een heuse voorloper van Downton Abbey lees ik over bals, paardenrennen, mensen die elkaar over en weer bezoeken, roddels, intriges, japonnen, jachtpartijen, koetsen.

Het lezen wordt vergemakkelijkt doordat Tolstoi  prachtige zinnen schrijft. Lange zinnen, waarbij ik me afvraag, gaat hij het redden, raakt hij niet in de war? Nu, dat gebeurt niet, integendeel, mijn bewondering groeit, in één zin weet hij diepgaande, complexe emoties treffend te omschrijven. De openingszin is beroemd. Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze.

Regelmatig heb ik me aan Anna geërgerd, haar totale emotionele afhankelijkheid van Wronski, haar in de steek laten van haar zoon, haar dochtertje waar ze niet om geeft. Zolang Wronski om haar heen is en haar aandacht geeft is alles goed. Zodra hij ook maar een beetje om zich heenkijkt en weer langzaam wil terugkeren in de maatschappij raakt zij in paniek. Nu is voor Wronski ook alles gemakkelijker, hem verwijten de mensen niets, Maar Anna wordt met grote weerstand ontvangen bijvoorbeeld wanneer zij een theater in Leningrad bezoekt. Ze wordt beledigd en niemand neemt het voor haar op. Hij kan terugkeren in het oude leven, zij niet.

Ik lees in recensies dat zij wraak wil nemen op Wronski door zelfmoord te plegen, maar dat heb ik niet uit het boek gehaald. M.i. handelde zij uit paniek omdat zij grote angst en leegheid voelde, zodra hij weg ging.

Naast Anna en Wronski loopt een verhaallijn rond Lewin en Kitty. ik heb genoten van Lewin. Zijn liefde voor zijn landgoed en het werk wat daarop verricht wordt, de prachtige natuurbeschrijvingen, zijn innerlijke dialoog, zijn onhandigheid tijdens sociale kontakten, ik las het allemaal met plezier. Kitty die in zijn leven komt, alle vrouwelijke activiteiten die zij meebrengt, de schoonfamilie die hem dreigt te overspoelen, de geboorte van hun kind. Het is allemaal boeiend en mooi beschreven.

Het is me goed bevallen, geconcentreerd doorlezen. Van de week ga ik weer naar de bibliotheek. Wat zal ik dan eens meenemen? Iets totaal anders. Ik heb wel een paar ideeën. Wat het echt wordt weet ik pas wanneer ik in de bieb sta.