Beatrice de Graaf schrijft zoals ze praat, gedreven, deskundig, enigszins belerend, gedetailleerd met een toets van ironie. Het boek bevat een veelheid aan onderwerpen. Het duizelt me regelmatig vanwege de vele namen, diplomatieke handelingen, invloeden, botsingen. Eigenlijk zou ik het boek moeten kopen om als naslagwerk te hanteren. Ik heb de tijd na Napoleon eigenlijk altijd beschouwd als de "restauratie". Nooit beseft dat hier de grond werd gelegd m.b.t. Europees veiligheidsdenken en een periode dat naties structureel gaan samenwerken.
In dit boek beschrijft De Graaf gedetailleerd het experiment dat Wellington namens Groot-BrittanniĆ« samen met Oostenrijk, Rusland en Pruisen begint. Napoleon is verslagen, maar wat nu? Het veiligheidsexperiment begint waarmee men wil voorkomen dat de Franse ‘terreur’ zal terugkeren die Europa 26 jaar lang in zijn greep heeft gehouden. Door dit boek begrijp ik de figuur Wellington beter.
Ik heb de naam eerder gehoord. Charlotte Bronte, de schrijfster van o.a. Jane Eyre was een warm bewonderaarster van hem. Ik begreep nooit het belang van deze man. Door dit boek begrijp ik hoeveel invloed hij heeft gehad na het verslaan van Napoleon. Te midden van al die onzekerheid neemt hij de rol van innovator, bemiddelaar en visionair op zich. Omringd door invloedrijke mannen als Metternich, Talleyrand, tsaar Alexander I en koning Frederik Willem III is hij het, volgens de Graaf, die het verscheurde vroeg negentiende-eeuwse Europa richting een proto-Europese veiligheidsraad manoeuvreerde. Engeland heeft veel geld, geld wat ze verdienden in India. Zij steunen met dit geld de kleinere Duitse staten tegen de Pruisen.
Napoleons Grande Armee wordt ontbonden.
De Bonapartes verbannen en onder toezicht geplaatst.
Bonapartistiche generaals weggezuiverd.
Het regime Van Lodewijk XVIII wordt gestabiliseerd.
Oprichting Geallieerde Raad. Diplomaten en generaals van diverse landen vergaderden dagelijks met elkaar.
Er blijft een bezettingsleger in Frankrijk.
De kosten voor het onderhoud komt bij Frankrijk.
De gezamenlijke geallieerde bezetting van Frankrijk is een novum.
De veiligheid wordt gekocht en betaald via de internationale Europese geldmarkt
De geallieerde Raad is een kapitalistische machine, die de politieke en militaire veiligheid aan "financiel securities" koppelt. Frankrijk moet herstelbetalingen verrichten. Mbv Europese bankiers, financiers en investeerders uit Frankrijk, Engeland, Duitsland en Nederland en via de financiƫle hoofdsteden krijgt Frankrijk in 1818 immense leningen toegespeeld.
Er komt een project van fortenbouw. Van de Noordzee door de Belgische provincies, via de Duitse staten tot aan de Middellandse zee. Nieuwe_Hollandse_Waterlinie
Met behulp van vele congressen worden allerlei nieuwe instrumenten ontwikkeld – paspoorten, optische telegrafen, gezamenlijke grenscontroles, aanleg van een forten systeem en het razendsnel verspreiden van signalementen van voortvluchtige ‘terroristes’ en ‘assassijnen’
De periode kort na de troonbezetting van Lodewijk XVIII wordt de "Witte Terreur" genoemd. Ultra royalistische menigtes nemen wraak op hun liberale, radicale en Bonapartistische tegenstanders. Rellen, lynchpartijen en plunderingen zijn wijdverbreid. De Franse koning grijpt in, met steun van de geallieerde bezetters. Vele liberalen en radicalen ontvluchten Frankrijk. Zij worden emigres genoemd en bezorgen de autoriteiten in hun gastlanden de nodige hoofdbrekens.britannica/emigre Restauratie (Frankrijk)
Brussel was een uitwijkplaats voor allerlei soorten revolutionairen. Wanneer er een aanslag wordt gepleegd op Wellington zoekt men de daders dan ook in Brussel, terwijl men bijna zeker weet dat de daders te vinden zijn bij de anti revolutionaire ultra's in Frankrijk. De jongedames Felicite Guyet en Judith Cauchois Lemaire, die in Brussel salon houden, woden gearresteerd en na een hoop gedoe weer vrijgelaten. Politiek komt het beter uit de zoektocht in Brussel te beginnen.
Wat ik niet weet maar in dit boek wordt verteld. Het Zwitserland Neuchatel rijk door slavernij. slavernijverleden-zwitserland
De basis wordt gelegd voor een nieuwe vorm van Europese collectieve politiek
BOEKENPROJECT 2019
Tegen terreur / Beatrice de Graaf
In het spoor van de Russische Ziel - Peter d´Hamecourt
Het boek is prettig opgebouwd. Eerst kort iets over muziek, dan een korte beschrijving mbt tot een periode uit zijn leven, daarna volgen de brieven. Voorin staan zijn correspondenten kort beschreven, eventueel kun je terugbladeren. Onderaan de bladzijden voetnoten die een en ander verduidelijken. De brieven zijn onderhoudend en soms licht ironisch geschreven. Er zijn liefdesbrieven voor zijn vrouw, kaarten met grappige onderschriften voor zijn dochtertje, bedelbrieven om geld, zijn hart uitstorten bij vrienden, Debussy is open en af en toe kwetsbaar in de brieven.
Zijn "Correspondance 1872/1918" bevat 2588 brieven aan 368 verschillende correspondenten. In brieven aan bijvoorbeeld Chausson, LouĆæs, Durand en Godet legt hij zonder terughouding zijn zorgen en vreugden, zijn wensen en al zijn preoccupaties neer, maar hij luistert en leest ook goed en gaat graag in op wat de ander bezighoudt.
De vader van Debussy was arm en ontwikkelt zich in de Nationale Garde ten tijde van de Commune en komt in de gevangenis. Hij leert daar via via een pianolerares kennen die Debussy lesgeeft en zij raadt aan dat het kind naar Parijs moet naar het conservatorium. In 1879 vraagt de weldoenster van Tsjaikovski, gravin Nadezjda Filaretovna von Meck, aan Marmontel of hij een geschikte jonge pianist wist voor haar huistrio. Hij maakt haar attent op Debussy. Zijn spel viel zodanig in de smaak dat hij in 1882 met de familie von Meck naar Rusland ging. Ook bezoekt hij Spanje, Florence, Napels, Wenen, Rome. Hij studeert een periode in Rome. Hij vind het er vreselijk. Vrienden van hem vertellen hoe merkwaardig hij piano speelt. Wild, gedreven "anders".
Gedurende een bezoek aan Bayreuth (1888-89) kwam Debussy in contact met de muziek van Richard Wagner, die een dwingende greep op zijn werk leek te krijgen. Tijdens de Wereldtentoonstelling van 1889 in Parijs raakte hij echter onder de bekoring van Spaanse en vooral ook Javaanse muziek, met name van de klanken van de gamelan. Hierdoor lukte het hem onder de invloed van Wagner uit te komen en een hoogst oorspronkelijke, eigen klanktaal te ontwikkelen.
Zijn echtgenotes
Rosalie Texier
In 1899 huwde Debussy Rosalie Texier, een meisje van eenvoudige komaf, dat hem voorbeeldig terzijde stond in de moeilijke tijd voordat hij bekendheid begon te genieten. In 1904 wenste Debussy echter van haar te scheiden om te kunnen trouwen met hun gezamenlijke vriendin Emma Bardac-Moyse. Door dit tweede huwelijk kwam hij in aanraking met de "betere kringen", hoewel dit niet betekende dat er een einde kwam aan zijn financiƫle zorgen.
De brief die hij naar Rosalie stuurde is echt afschuwelijk, vol zoetsappige lievigheid. Even daarvoor heeft hij haar op de trein gezet. Zelfs vertrekt hij met zijn nieuwe liefde. Hijj vraagt Rosalie begrip te hebben van het feit dat hij van haar wil scheiden. Zij koopt een pistool en probeert zelfmoord te plegen. Zij overleeft het en zal hem laten nog veel ellende bezorgen ivm de allimentatie. Met Emma woont hij in een duur huis aan de 23 Square Avenue Foch.
Emma Bardac
1898 - Avenue du Bois de Boulogne in Paris, France
Moeten jullie die beelden eens bekijken
Zijn vernieuwingen maakte Debussy tot een van de grootste en belangrijkste componisten van de twintigste eeuw. De componeerstijl van de Fransman wordt vaak vergeleken met de stijl van negentiende-eeuwse Franse impressionistische schilders. Hij was op drie vlakken vernieuwend: hij ontwikkelde de rondo en sonatevorm verder richting vrijere vormen, hij ontwikkelde een nieuwe muzikale harmonie (door gebruik te maken van pentatonische en octatonische toonladders) en in de ritmiek (afwijkend van de Romantiek van zijn tijd gebruikte hij een onregelmatige ritmiek).historiek/claude-debussy
De laatste jaren leidt hij aan darmkanker. Hij klaagt soms tegen zijn vrienden over de
pijn en last die het hem geeft. In zijn laatste levensjaar is de eerste wereldoorlog uit gebroken. In eerste instantie vlucht hij met Emma en zijn dochter uit Parijs weg. Hij schrijft in een brief hoeveel spijt hij hier van heeft. Ze keren terug naar Parijs en hier, terwijl de Duitsers de stad beschieten, overlijdt hij. Provisorisch wordt hij begraven. Later krijgt hij een nieuw graf en ligt daar samen met zijn vrouw en dochter.