Winterdip.......

Ik, die steeds vertelde dat mijn favoriete seizoen de winter en de lente is, heb last van een winterdip. Vorig jaar had ik dit voor het eerst, tot mijn verbazing, en nu, met nog meer verbazing, heb ik het opnieuw. Waarom? Ach, van alles, he? De politiek, de afgelopen jaren, met de spanning van Corona, nu weer, die vreselijke oorlog in Oekraïne, zonder maar een puntje op hoop. Het lijkt wel of er totaal geen vredestichters meer zijn. 

Iedereen weet dat conflicten kunnen worden opgelost, en iedereen weet ook dat oorlogen stoppen. Bombarderen wij nog steeds Irak? Nee gestopt. Vertrokken wij niet op een zeer vreemde manier uit Afghanistan? Een president van Amerika, die ineens vertelde dat we er niet zaten om een land op te  bouwen, nee, waarom zaten we er dan eigenlijk? Ik kijk naar "Onze man in Afghanistan", een prachtig programma. Prachtig en het doet pijn. Zagen wij ooit dit soort beelden? Ik kan het me niet herinneren. Nu zien we de steden, de dorpen, de mensen. Ik volg op You tube "Qawi Khan - YouTube", een man die elke dag een filmpje op het internet zet. Hele leuke filmpjes over het dagelijks leven in Afghanistan. Het is wel een beetje verwarrend omdat ik ergens op het nieuws hoorde dat de winter is begonnen en dat er bijna geen eten is. Maar dan bekijk ik die filmpjes en zie ik wat anders. 

Ik zou zo graag willen dat wij alles op alles zouden zetten om de oorlog in de Oekraïne te stoppen. Ik heb zo te doen met de gewone mensen die er wonen. Daar energie en geld in stoppen ipv steeds zwaarder oorlogstuig sturen. Uiteindelijk stopt deze oorlog ook, miljoenen, misschien wel miljarden armer. Soldaten, regeringsleiders weg, maar je zal maar net als de mensen van Afghanistan achtergelaten worden met shellshock. Wat doen we elkaar toch aan?

Ik wilde dit jaar proberen om niet zo naar het nieuws, vooral naar de hypes, te luisteren. Ik luister veel radio. Lukt nog niet echt. Zonet bedacht ik, misschien ga ik mijn eigen nieuws eens verzamelen. Dingen die me opbeuren. Vanmorgen zocht ik eens naar dingen die in deze wijk gebeuren. Ik ontdekte oa dat er blijkbaar een dependance van de bibliotheek is waar ik bestellingen kan ophalen. Ik heb een email gestuurd met de vraag of dit klopt. Zou ik echt fijn vinden. Ik ging altijd naar Rozet in de binnenstad, zo'n mooie bibliotheek. Maar sinds Corona is een deel van mijn fut verdwenen. Ik ben nog bijna niet in de stad geweest. Misschien is dit een oplossing?

Ik krijg zonet een antwoord terug, het klopt, ik kan daar reserveringen ophalen. Dit maakt me nu echt blij. Ik heb de bieb gemist. Ga ik nu leuk uitzoeken welke boeken ik wil reserveren, vind ik een leuk werkje. 

Zal het nu echt lukken?

Wat ruiken ze lekker

Het "mijn bezigheden in de echte tijd plaatsen gaat lekker", hoewel er ook dagdelen zijn dat het finaal mislukt. Ik vind dit niet erg. Ik vind het leuk dat ik het besef. Maar ik heb nu ook een paar keer gevoeld "dat ik tijd heb". 

Licht en schaduw

Eigenlijk is het logisch. Toen ik werkte keek ik de hele dag op mijn horloge. Zo heb ik in de jaren 80 de hele dag 15 minuten gespreken met cliënten gevoerd. Dat ging allemaal prima. ik vond het heel normaal dat ik in dat stramien zat. Ik wist dat de volgende klant zat te wachten, dus kon ik ook niet anders dan opletten dat ik binnen de tijd bleef. Ik moest kaarten met de hand invullen met gegevens en ik keek dus af en toe zijdelings op mijn horloge.  

Langzaam gaan de lampen aan bij de overburen

De laatste jaren werkte ik als compentietester en had ik een uur per cliënt. Ook voor het uitwerken van de uitslag had ik genoeg tijd. Maar ook hier moest ik op de klok kijken.

In het begin van mijn pensioen leefden we zoals het uitkwam. Zo blij met alle vrijheid, nooit meer op een klok hoeven kijken, hoe heerlijk. Maar...... ik begon dingen te missen, vooral de morgens. Ik creëerde enkele ijkpunten, die de dag een "normale" vorm geven. Buiten die ijkpunten, heb ik de ervaring, en ik vind het een vervelende ervaring, dat de tijd vliegt. Ik verzon van alles, maar nu probeer ik iets uit wat lijkt te helpen. Ik plaats wat ik wil doen binnen de echte tijd. Mijn ervaring is dat mijn innerlijke klok veel langzamer gaat dan de werkelijke tijd. Mijn ervaring is ook dat ik allerlei dingen oppak, eventjes dit, o, dat ook nog, ook even doen etc. En dan is het ineens laat en en mompel ik, de tijd vliegt. Met mijn nieuwe systeem probeer ik in de gaten te houden hoe laat het is. En vooraf beslis ik wat ik in een tijdsperiode wil doen. 

• Wat ik al gemerkt heb is dat er nu dingen blijven liggen die ik anders er allemaal even bij deed. Maar ik merk ook dat ik daar later tijd voor maak.
• Ik heb voor het eerst sinds lange tijd TIJD OVER. 

De tijd die ik me voornam te gebruiken voor dit stukje is voorbij, streng zijn, Geri, timemanagement op mijn oude dag :-)

Januari is tot nu toe moeizaam, opruimen helpt dat?

Ik maakte een nieuwe header voor mijn Etsy shop

Zo leuk om te doen

Ik ben bezig met het schilderen van de laarsjes van Frida Kahlo

JANUARI

Januari vind ik tot nu toe een lastige maand. Ik herinner me andere jaren te hebben geschreven dat ik van de winter hou, dit jaar heb ik er meer moeite mee. Natuurlijk zie ik ook nu het mooie van januari.

• Takken van bomen, de enorme verscheidenheid aan vormen van de takken.
• Het mooie moment van zonsondergang. Zowel thuis als buiten vind ik het zo'n mooi moment. Langzaam wordt het donker, vooral heel mooi wanneer het windstil is, de takken tegen de hemel, het blauwe licht in huis, kaarsjes aan. 
• Boerenkool, heerlijk vind ik dat.

Wat ik tegelijkertijd heel hinderlijk vind is

• Het vroege donker worden
• De tijd die vliegt. Heel gek natuurlijk wanneer je met pensioen bent en alle tijd van de wereld hebt. De tijd gaat veel en veel sneller dan hij vroeger ging. Ik probeerde al van alles om meer greep op de tijd te krijgen. 
• Ik ben nu 10 jaar met pensioen en de tijd is voorbij gevlogen. Toen ik de eerste maand met pensioen was ontdekte ik dat een vriendin van mij 11 jaar met pensioen is. Ik vond dat toen zo'n lange tijd en verdorie nu ben ik zelf zo lang met pensioen. 
• Het overlijden van David Crosby david-crosby-dead-graham-nash-brian-wilson-reactions en Vivienne Westwood, 2 mensen binnen mijn familie en een collega van lang geleden maken dat ik me rot voel. 
• Ik heb nu ineens heimwee naar vroeger. Het voelt deels fijn en deels pijnlijk. Alle dingen gaan voorbij. Waar we heel blij mee zijn is You Tube. De site is echt onuitputtelijk. Gisteren bekeek ik het interview wat Dick Cavett hield met David Crosby, Steven Stills, Grace Slick, Joni Michell,  direct na hun optreden op Woodstock. En meer filmpjes in dit als verlengde. het is dan of de oude tijd weer even terug is.  En Salem kan oude Egyptische films bekijken die in zijn jeugd verschenen of zelfs van voor zijn geboorte. 
• 
  

Judy, het zijn tulpen, de puntjes die op komen

IK ZOU ZO GRAAG HET GEVOEL HEBBEN TIJD TE HEBBEN

• Het laatste wat ik bedacht heb is dat ik de dingen die ik graag wil doen in de "echte" tijd plaats. Nu lijkt dit natuurlijk nogal logisch, hoe anders? Nu, wanneer je zoals ik ben spring je van de hak op de tak. Ik ga iets doen, zie iets anders, bedenk dat ik dit ook nog wel eventjes kan doen en dan is er vast nog iets wat ik ook kan doen en voor ik het weet is het ineens laat.
• In de tijd plaatsen is beseffen hoe laat het is en wat ik ECHT moet/wil doen op dit moment.
• Ik ben hier nu bezig mee te oefenen. Of het helpt weet ik nog niet.

OPRUIMEN

We zijn begonnen met het huis opruimen. Het is vooral op onze ateliers druk en rommelig. We zijn bij de Action geweest en kochten verschillende maten bakken. Ook mijn boekenkasten zijn overvol. Er kan niets meer bij en dat terwijl, wanneer ik mijzelf niet zou tegenhouden alsmaar nieuwe boeken wil kopen. 

Ik ken het idee van 3 stapeltjes, 1 stapeltje, weg ermee, 1 stapeltje, weet nog niet wat ik ermee moet en 1 stapeltje "dit maakt me zo gelukkig, dit hou ik". Nu ik zo bezig ben ontdek ik dat bij mij vooral werkt " wat heb ik hier eigenlijk een hekel aan", ik bewaar het, want "je weet nooit....", maar eigenlijk vind ik het spuuglelijk, gewoon heel erg irritant. Tot nu toe lukte het heel goed om deze spullen weg te gooien. Ik neem er een heel jaar voor. Elke dag een beetje.  

WAT ZIE IK IN DE TUIN?

Echt, ze beginnen al op te komen

Verandering......

 Het waait, het regent en het is koud

Ik heb een plannetje

Wanneer we in april onze huwelijksdag herdenken dan is het misschien leuk om vooraf een fotoboek te maken met alles wat we meemaakten. Ik ben daarom begonnen met oude analoge foto's uit te zoeken en te digitaliseren. En wat zag ik....... en ik vind het echt leuk, deze oude foto......

Het zijn dezelfde huizen als op de eerste foto

De architect die onze wijk in de jaren 70 aanlegde bedacht een kleurenplan

Er staan een paar hoge flats en verder eengezinswoningen. Van de flats kreeg 1 diverse kleuren blauw en de ander roze. De laagbouw kreeg per groep ook een kleur. In mijn herinnering waren de huizen tegenover ons roze, maar ik zie nu dat ze mintgroen waren. Wat leuk het ineens weer terug te zien. Toen wij hier een tiental jaren woonden werd het tijd om de huizen opnieuw te schilderen. Blijkbaar was de smaak veranderd want alles werd crèmekleurig.

En de nieuwe FLOW is er, altijd een feestje

Boekhandel in de bergen, Alba Donati. La libreria sulla collina.

Een boekwinkel in een stadje met 180 inwoners is gedoemd te mislukken, echter het werd een boekwinkel voor de wereld. 

Mijn vriendin vertelt enthousiast over een boek wat zij net gelezen heeft. De titel is "Boekhandel in de bergen" van Alba Donati. Omdat ik van boekwinkels hou, en ook graag lees over boekwinkels, vroeg ik haar of ik het mag lenen, dat mocht. Ik lees het en vind het zo'n inspirerend boek dat ik het zelf koop. 

De eerste keer dat ik het lees, begrijp ik dat het een kleine boekhandel is in Lucignana, een Italiaans dorpje hoog in de bergen, het geboortedorp van Alba Donati. Ik lees over boeken, over de inwoners, de familie van Alba, hoe de boekwinkel tot stand kwam, over de bezoekers. Enkele maanden na de opening breekt de Covid pandemie uit en mogen er geen bezoekers meer komen. De eigenaresse bedenkt dat ze een dagboek gaat bijhouden. Over wat ze zo meemaakt, ze beschrijft weersomstandigheden, regen op het dak, sneeuw, de tuin vol prachtige bloemen in de zomer, het inkopen van boeken en verwante goederen, haar contacten via internet. Wat ik vooral heel leuk vind is dat zij aan het eind van elk hoofdstuk opnoemt wat er die dag besteld werd. Zo leer ik heel wat schrijvers en nieuwe boeken kennen. 

Ik wil er een blog over schrijven, maar ontdek dat ik vragen heb. Hoe zat het ook al weer? Ik dacht, ik lees het nog een keer. Komt ook mooi met mijn voornemen voor dit jaar overeen om mijn boeken nog eens te lezen. Ik ontdek dat ik het nu op een andere manier lees, ik ben nu vooral geïnteresseerd in de ontstaansgeschiedenis van de boekwinkel.

Lucignana ligt 500 meter boven de zeespiegel. Alles is van steen. De inwoners zijn onafhankelijk. In de oorlog waren zij antifascistisch. Ze stammen af van de Apuanen, niks Romeins of Etruskisch. Alba heeft 25 jaar in Florence in het boekenvak gewerkt, las in opdracht, zorgde voor schrijvers.

Dan start Alba in december 2019 mbv crowdfunding een boekhandel, Sopra La Penna. libreriasopralapenna. Een klein stukje grond van 2 1/2 meter dat afglijdt naar een helling met glooiingen vol scheefgroeiende olijfbomen. Samen met een vriendin maakt ze het ontwerp en bepaalt ze de kleuren. Saliegroen hek, perzikboom, pruimenboom, blauwe regen, pioenrozen, gietijzeren tafeltje, hemelsblauwe stoelen. 

Het noodlot slaat toe. Op 30 januari 2020 brandt een deel van de boekhandel af, kortsluiting. Daar zit ze dan, droom weg.

Maar dan komt Tessa langs. Zij hoort over de boekhandel terwijl ze met haar auto onderweg is om kratten vol boeken van haar onlangs overleden moeder weg te brengen. Ze keert om en rijdt Lucignana binnen. Ze ziet de verslagenheid van Alba en vraagt hoeveel geld Alba nodig heeft om opnieuw te beginnen. 10. 000 euro is het antwoord. "Vanavond heb je het", antwoord Tessa. Een nieuwe crowdfunding actie wordt opgestart en loopt al snel over het gevraagde bedrag. Alba benadert uitgeverijen en vraagt of ze boeken kunnen missen en ja, bijna alle uitgeverijen doen mee en staan boeken af. Vrijwilligers komen en helpen haar de rommel op te ruimen en dan kan ze opnieuw starten. Maar nog niet genoeg pech, Covid 19 breekt uit. Mensen moeten thuisblijven, er komt een lockdown. Dan besluit Alba een dagboek bij te gaan houden. En daar komt dit boek uit voort.

Ze gaat de meubels in de tuin schilderen. Een smid uit het stadje geeft haar 2 groene, gietijzeren hekken. Iemand repareert de zijmuur en boekenplanken. In april is alles weer in goede staat, maar........een lockdown. Ze besluit het huis tegenover de boekwinkel te kopen. Droom: een boekhandel koffiebar, een appartementje voor haarzelf en een plek waar schrijvers, vertalers en vrienden kunnen logeren.

s' Nachts zoekt Alba naar boeken, nieuwe en vergeten boeken, boeken die terzijde worden geschoven als gevolg van de eindeloze stroom nieuwe uitgaven, 2 weken zichtbaar en dan weg ermee. Kennelijk heeft zij een publiek dat dezelfde dingen zoekt als zij. En mensen gaan via de website bestellen. Na de lockdown komen er mensen langs uit Florence en andere Italiaanse steden, maar ook uit andere landen.

Naast boeken ontdekt zij op verschillende plekken in de wereld mensen die "iets doen" met schrijvers en boeken. Zij benadert hen. Thee is een essentieel onderdeel van een bezoek aan de boekhandel. Zo vind ze iemand die Charlotte Bronte thee heeft en Mary Shelley thee. Samen met Anna, een celliste, ontwikkelt ze literaire jams. Virginia Woolf jam, bittersinaasappel en whisky, Jane Austen jam met appels, limoen en kaneel, Colette jam pruimen en steranijs. Ze verkoopt boekjes van Elinor Marianne. Een Engelse dame die in Lucignana is komen wonen brengt spontaan cupcakes en belooft 32 verschillende soorten Engelse theekopjes te brengen.

Na het lezen van dit boek kan ik zeggen dat ik er een "feel good" boek bij heb. Een boek om te lezen en te herlezen. Maar ook om als gids te gebruiken. Het staat boordevol verhalen over schrijvers. Sommige ken ik, anderen niet. Ik leer titels die ik niet kende en graag wil gaan lezen. Maar bovenal om te genieten van het taalgebruik en haar verhaal. Ik lees ergens, "het is een magisch boek". Voor mij bestaat de magie eruit dat ik me na het lezen zo blij voel en ook het gevoel heb deel uit te maken van een mooie wereld. 

Mooie foto's: googlera+la+Penna

• Ik leer weer iets. Ik weet al langer dat ik elke pagina in wat voor taal ook kan vertalen door op een icoontje bovenaan te klikken. Ik zocht op Italiaanstalige pagina's naar meer informatie en vond onderstaande. Ik vroeg me af of ik het stukje in de Nederlandse vertaling kan knippen en plakken. En ja, dat lukt.

De tweede editie van het Little Lucy-festival heeft een kalender van 8 evenementen, verdeeld over juni en september, die in een suggestieve setting worden gehouden: de karakteristieke ruimtes van de charmante bibliotheek in het kleine sprookjesdorp Lucignana, omringd door bergen bedekt met steeneikenbos en met een spectaculair uitzicht op de toppen van de Apennijnen en de Apuaanse Alpen. Hier, in december 2019, besloot Alba Donati haar leven te veranderen en een droom te realiseren: een boekhandel openen en boekhandelaar worden. Dat doet het dankzij crowdfunding en mond-tot-mondreclame op sociale media. Het "literaire huisje" omgeven door groen, werd onmiddellijk een bedevaartsoord, van gemeenschappelijke woorden, van speciale ontmoetingen. Hij vertelt het in zijn "La libreria sulla collina" (Einaudi). Een magisch boek, dat een magische plek vertelt, die echt bestaat.

Little Lucy, zegt Alba Donati, is geïnspireerd door het Little Italy over de hele wereld, de gemeenschappen van Italiaanse emigranten - waaronder velen uit Lucignana - die worden gevormd in grote steden, zoals New York of Melbourne. De Libreria sopra la Penna is ook een gemeenschap van vluchtelingen, lezers op zoek naar authenticiteit en nieuwe banden, die een thuis hebben gevonden in Lucignana. scuolafenysia

luccaindiretta

BLOGS DIE IK EERDER MAAKTE OVER BOEKWINKELS

K L E U R R I J K: Voor mijn boekenprojekt 2021 las ik "Shakespeare and Company", van Krista Halverson. (gerikleurrijk.blogspot.com)

K L E U R R I J K: Mijn biografie project 2018. Sylvia Beach, eigenaresse van de boekhandel Shakespeare and Company in Parijs. (gerikleurrijk.blogspot.com

K L E U R R I J K: Voor mijn boekenproject 2021 las ik "Mijn geliefde Boekhandel" van Petra Hartlieb. (gerikleurrijk.blogspot.com)

K L E U R R I J K: Boekenproject 2017. 84 Charing Cross Road van Helene Hanff. (gerikleurrijk.blogspot.com)

Een wandeling en overdenking mbt medelijden, gevoelens overnemen en zo nog wat.

WE MAAKTEN EEN WANDELING

EEN KALE, ROMEINSE TUIN

Viooltjes bloeien nog

En een streng spruitjes

BINNEN NOG KERST OF IS HET NU WINTERSFEER?

Gevoelens van anderen overnemen

Inderdaad, dat is een andere orde dan medelijden, Judy

Mijn ervaring is dat medelijden kan voortvloeien uit gevoelens van anderen overnemen

Het is vermoeiend en ook totaal niet leuk

En alweer, niemand help ik ermee

Toen het boek van Elaine Aron over HSP uitkwam dacht ik direct "Dat ben ik". Het was voor het eerst een positieve beschrijving van hoe ik me voelde. Ik ben nog steeds blij dat dit boek uitkwam. Wanneer ik nu op internet kijk zie ik massa's boeken over HSP. Blijkbaar een soort industrie geworden. Ik hou me maar bij Elaine. psychologiemagazine/artikel/elaine-aron-vergelijk-jezelf-niet-met-anderen/ Ik volg een aantal blogs van jonge vrouwen. Waarschijnlijk is binnen hun generatie het begrip HSP verdwenen, want zij noemen zichzelf consequent introvert. vakervrolijk/introvert-zijn Wat voor woord er ook aan gegeven wordt, het gevoelige kan een groot voordeel zijn. Ik denk dat mijn creativiteit hier oa uit voortvloeit. Maar er zitten ook negatieve kanten aan. 

Omdat ik zo moe ben geworden van de afgelopen jaren van wat er in de wereld gebeurt en ik besef dat al mijn "meeleven en betrokken zijn" me down maakt en er niemand in de wereld mee geholpen wordt, ben ik aan het zoeken naar nieuwe methodes om met het nieuws om te gaan. 

• Ik denk aan verdieping. Niet meer alles klakkeloos over me heen laten komen. Zoeken naar duiding. 
• Ik hou van politiek, ik hou van geschiedenis, ik hou van maatschappelijke ontwikkelingen. Ik wil me er absoluut niet van afsluiten. 
• Ik ben ook nog eens stiknieuwsgierig. HOE gaat de wereld zich ontwikkelen?
• Ik ga het eens proberen. Duiding zoeken ipv de hype van de dag.
• Zo volg ik momenteel het marathon interview met Sylvana Simons marathoninterview/sylvana-simons. Heel wat interessanter dan alle meningen die iedereen over haar spuit. Ik beluister het in stukken. Handig is dat toch, die podcasts. 

Nostalgie en een voornemen.

Ik heb behoefte aan opruimen, ordenen, begrijpen hoe het afgelopen jaar was, begrijpen hoe de afgelopen jaren gegaan zijn, wanneer was wat ook al weer, wat deden we etc. etc. 

HERINNERING AAN DE SEIZOENEN

Ik ben begonnen met collages maken van de foto's van het afgelopen jaar. Het is leuk om te doen en het brengt herinneringen terug. 

WAT DEDEN WE OOK WEER in 2022

Ik heb nog steeds last van nostalgische gevoelens. Herinneringen vind ik leuk. De pijn die herinneringen mee kunnen brengen minder. Ook komen die gevoelens voort uit de tijdgeest. Het is dan niet zozeer nostalgie, meer een heel vervelend knagend gevoel. Eerst twee corona jaren, daarna opnieuw een oorlog, fake news, nu weer het rare gedoe bij de Republikeinen in de USA. Salem en ik grappen regelmatig: "Moet de Verenigde Naties geen troepen gaan sturen naar de USA om te kijken of de democratie niet in gevaar komt?" 

Jullie zien de puzzel gaat nog niet erg hard

Nietzsche zegt: "Er zijn mensen die uit medeleven met en zorg voor een ander zwaarmoedig worden; het soort medelijden dat daarbij ontstaat is niets anders dan een ziekte." Door je het lijden van een ander voor te stellen en als het ware na te voltrekken, komt er meer lijden in de wereld.

De opmerking van Nietzsche hielp me wat anders naar "medelijden" te kijken. Ik begrijp je vraag Judy. Toen ik voor het eerst las dat Nietzsche een hekel had aan mensen die medelijden kennen vond ik het uiterst vreemd. Maar met deze zin begrijp ik het anders. Wanneer je medelijden zo groot is dat je er zelf ziek van wordt dan vergroot je het lijden in de wereld. Ik denk dat empathie een groot goed is. Een ander proberen te begrijpen, was het er maar meer. Maar de vorm van medelijden die iemand voelt die er ziek van wordt ............. , dat is iets anders. Ik heb er af en toe last van, het voelt niet goed en degene waar het medelijden voor gevoeld wordt is er niet mee geholpen. 

HERHALING.....

Ik ga proberen eens anders te lezen. Een experiment, kijken of het dan lukt om meer te gaan lezen. Ik had het er met Salem over. Ik mopperde dat ik veel lees, maar alles ook weer vergeet en dat dat raar aanvoelt. Eigenlijk zou ik al mijn boeken opnieuw moeten gaan lezen. Hij antwoordde, ach, een sportman moet elke dag trainen, elke dag hetzelfde doen om het lijf in conditie te houden. Misschien is het juist goed ze nog eens te lezen. "Herhalen is de moeder van de studiën zeiden de Oude Grieken al". 

Dat ga ik  u doen. Proberen 30 bladzijden per dag te lezen. Ik ben nu de brieven van Nietzsche aan het lezen. Dat dit allemaal bewaard is gebleven ontroert me. De brieven zijn mooi. Maar al lezend realiseer ik me dat ik totaal niets meer weet, of althans sommige dingen nog uiterst vaag, terwijl ik deze dikke biografie al eerder las. Dus nu ga ik de Oude Grieken volgen, ik ben er opnieuw in begonnen, herhaling, en tot nu toe geeft het plezier. 

Hoe is het toch met mijn boekenproject 2022 gegaan?

NIEUWE BOEKEN

Ik vertelde vorig jaar dat ik zo'n leuk boek las over een bibliotheek in Italië

Ik mocht het lenen van de dochter van een vriendin

En nu heb ik het zelf gekocht

Het is nog veel leuker dan ik dacht

Ik maak er nog een verslag van

Ik kocht het boek bij Hijman Ongerijmd,  zo'n leuke kleine boekhandel

En toen zag ik ineens het boek met de brieven van Nietzsche

Ik moest het meenemen, ik heb het doorgebladerd, zo interessant

Wanneer ik een dergelijk boek lees zoek ik ook van alles op op internet

Waar woonde hij? Foto's van woningen en vrienden etc.

En toen kwam ik dit tegen:

Nietzsche zegt: "Er zijn mensen die uit medeleven met en zorg voor een ander zwaarmoedig worden; het soort medelijden dat daarbij ontstaat is niets anders dan een ziekte." Door je het lijden van een ander voor te stellen en als het ware na te voltrekken, komt er meer lijden in de wereld.

HOE IS HET TOCH MET MIJN BOEKENPROJECT 2022 GEGAAN?

Ronduit slecht. Heb ik jarenlang met veel plezier 36 boeken per jaar gelezen, nu wordt het elk jaar minder. Mijn concentratievermogen is nul komma nul. En ik vind dit jammer. 

Nu ik dit mooie boek van Nietzsche heb bedacht ik "Hoeveel bladzijden zou ik eigenlijk per dag moeten lezen om 2 boeken per maand uit te krijgen?" Het blijken er 30 te zijn. Zo weinig? Dat moet toch kunnen lukken? Ik ga het proberen:

• Elke dag 30 bladzijden lezen
• Voor 2023, 2 boeken per maand lezen

 MIJN BOEKENPROJECT 2022

De Bibliotheek van Paris - Janet Skeslien Charles

Parijs is een feest - Ernest Hemingway

Op doorreis - Lisa St. Aubin dTeran ·

Een Huis in Italië - Lisa St. Aubin de Teran

Thuis in Rome - Rosita Steenbeek

Het huis achter de heuvel - Jenny Glenfield

New York - Capitool

Emma - Jane Austen

Droom groot - Eva Jinek

Een koffer vol citroenen - Hassnae Bouazza

De duivel draagt Prada - Lauren Weisberger

De gedroomde stad - Eric Mouthaan

Boekhandel in de bergen - Alba Donati

BIOGRAFIEPROJECT 2022

Existentialisten - Sarah Bakewell

Omzien in verwondering- Annie Romein Verschoor

Brieven aan haar dochter - Calamity Jane

Basta - van Basten

Anna Freud - Elisabeth Young- Bruehl

Carol and John Steinbeck  - Shillinglaw

Life - Keith Richards

Het begin van het nieuwe jaar, 2023.

Ik ben zo blij dat 2022 voorbij is

Ik vond het een rot jaar

• Langzaam uit de corona bubble kruipen was leuk
• Langzaam weer ergens naar toe gaan was leuk
• Schilderen was leuk
• Wandelen was leuk
• Koken, bakken was leuk
• Internetten was leuk

• met de kerstdagen beginnen met een puzzel is leuk

• Met een vriendin een heleboel appelflappen en oliebollen bakken is leuk. Het kon weer na Corona, dichtbij elkaar staan in een kleine keuken

MAAR, NA DE SPANNING VAN DE CORONATIJD BRACHT 2022 NIEUWE SPANNINGEN

• Oekraïne, stikstofproblematiek, gastekorten, boerenprotesten, oorlog, vluchtelingen problematiek, inflatie, armoede onder mensen, klimaatcrisis, tekort aan werkenden
• Van elkaar op anderhalve meter begroeten stonden we nu ineens hutje mutje op overvolle vliegvelden, voetbalvelden, op allerlei plaatsen. Raar idee dat een jaar geleden er een totale lockdown was....... Ik heb van alles kunnen bedenken maar niet zoals het afgelopen jaar was. 

Bij mij uitte zich het vooral de laatste dagen

Ik ging me intens verdrietig voelen

Nu is dit ook wel de tijd ervoor, he?

Donkere dagen, lichtjes

Weemoed, verlangen naar vroeger, mijn ouders, Den Haag, mensen die er niet meer zijn, verdriet om de "wereld"

Gisteren, nieuwjaarsdag was het gelukkig deels over

We maakten een nieuwjaar wandeling

Het was windstil en sereen buiten 

En nu glijden we het nieuwe jaar binnen

Ik heb niet echt voornemens

Alleen viel me op, bij het terug lezen van mijn dagboek dat ik regelmatig schrijf

Ineens is alles groen (lente)

Waarom duurde de herfst zo kort

Daarom heb ik 1 voornemen en die moet ik gemakkelijk kunnen houden

Ik wil nog meer dan anders letten op de seizoen overgangen

Maar...... moeten jullie dit eens zien, dit zagen we gisteren..........

Kan het ook zijn dat de natuur een beetje in de war is?

Dat de seizoen overgangen nu veel sneller en heftiger zijn?