Waarom raakt mij de "oorlog" in Gaza zo sterk? Is het omdat ik van het Midden Oosten hou? Ik hou van de mensen, van de natuur, de steden, de cultuur, het eten, de geuren, ik vind het er heerlijk. Egypte loopt ook gevaar, het is een tikkende tijdbom. Ik verwijt het in de eerste plaats aan de haviken in Israël en vooral verwijt ik het onze Westerse leiders. De laatsten kennen de trauma's van de twee volken. Waarom zo keihard achter Israël staan?
- Uit schuldgevoel?
- Omdat het militair een bondgenoot is en we het Midden Oosten in onze hand willen houden? Of zelfs onder de voet lopen, onder het vertellen van leugens, zoals in Irak? Het Midden Oosten moet doen zoals wij willen?
Het is ook omdat ik nu zie gebeuren wat ik als kind al via mijn ouders hoorde. Hun verhalen over de oorlog. Alles wat ik er in de loop der jaren over hoorde en las. Ik hoorde en geloofde het ook heilig: DIT NOOIT MEER". Nu hoor ik dit "nooit meer" zeggen door een hoge Israëli, verantwoordelijk voor deze bombardementen op Gaza, tijdens een persconferentie.
Terwijl we allemaal kunnen zien en horen dat HET GEBEURT, maar nu is het het mishandelde volk dat een ander volk mishandelt
Onze leiders zullen nooit kunnen zeggen: "WE WISTEN HET NIET"
Ik probeer wat afstand te nemen
Gisteren een wandeling om het huis
Ik zie ineens herfstkleuren
En sommige bomen zijn al (bijna) kaal
Tja, we wisten het niet, maar hoe werkt dat nu?
BeantwoordenVerwijderenZe weten het... maar toch doen ze het weer.
De mensheid schijnt niet te leren.
Dat 'nooit meer'is een mooie gedachte. Maar over de hele wereld is er van alles gebeurd, terwijl in Europa in vrede leefden. Daar kraaide geen haan naar.
BeantwoordenVerwijderenJa, leiders die helen. Was het maar waar.
Ik snap al die politieke vriendjespolitiek niet goed.