We bezochten de tentoonstelling Napoleon, Josephine en Alexander I in de Hermitage.

 

Wat zijn dit voor boeken ?

Dat ga ik jullie nu eens allemaal vertellen

 

Gisteren waren wij in Amsterdam. We bezochten de Hermitage. Wij bezochten de tentoonstelling Napoleon, Josephine en Alexander 1.

 

Ik hou al een poos het weblog Hortense de Beauharnais bij. Hortense is de dochter van Josephine de Beauharnais. Toen ik hoorde dat er een tentoonstelling over Josephine zou komen stond dit op mijn verlanglijstje. We wilden maandag gaan, op mijn verjaardag. Maar de weersvoorspellingen waren niet zo gunstig. Voor zaterdag was de voorspelling veel beter. En dat klopte, het was heerlijk weer.

 

Ik vind het altijd heel leuk om naar Amsterdam te gaan. Ik vind de binnenkomst met de trein al leuk. We hadden weer een 1-e klasse vervoersbewijs. Tot Utrecht heerlijk rustig.

 

 

Maar daarna, van alle kanten renden de mensen naar binnen en vielen aan op de 1-e klas bankjes. De trein  was blijkbaar overvol.

We namen vanaf het station de tram. Dat had ik geleerd van ons verblijf in Rotterdam. Nu we wat ouder worden is lopen naar het museum niet meer zo'n goed idee. Ik vind het nog wel het leukste, maar ben dan al moe voor we met het museum zijn begonnen. Vanuit de tram kijken beviel trouwens goed. Lekker rustig langs die deinende massa mensen rijden.

We zagen vlak bij het museum een ophaalbrug omhoog. Vind ik altijd leuk om te zien

Omdat we niet wisten waar de entree van het museum is liepen we er links langs en kwamen toen in een mooie tuin terecht, de Hoftuin.

De tentoonstelling

 

 

Bij de eerste foto kwam er een suppoost naar me toe

"Dit mag hier niet, mevrouw, anders worden de Russen boos""

O, balen..........

 

We hebben erg genoten van de tentoonstelling. Het voelde zo merkwaardig om ineens voorwerpen te zien die ik alleen van foto's ken. Met eigen ogen de voorwerpen te zien die de mensen toen mooi vonden. Ik had gehoopt dat de nadruk op Josephine zou liggen, maar dat is niet zo. Er zijn een paar portretten van haar en enkele gebruiksvoorwerpen. Maar de nadruk ligt op de strijd tussen Napoleon en Alexander I. Er worden uniformen en wapens getoond van zowel Russische als Franse kant. Wat opviel is dat de mensen toen kleiner moeten zijn  geweest dan nu.  Er wordt 1 japon getoond en die heb ik toch even stiekem op de foto gezet. Ook de vrouw die deze japon gedragen heeft was klein.

 

De mensen die toen over Europa regeerden waren 30-ers!

 

 

Er hangen enorm grote schilderijen van de diverse slagen die de Russen en Fransen met elkaar uitvochten. gruwelijk. Ik begrijp niet dat na alles wat er gebeurd is er daarna al weer 2 wereldoorlogen zijn geweest. En daarna nog weer eens veel ellende, zoals waar mensen nu in zitten. We leren blijkbaar nooit .......

 

Er staan serviezen van zowel het Franse als het Russische hof. Er hangen schilderijen die Josephine verzamelde op haar landhuis Malmaison, o.a een Paulus Potter. Het dodenmasker van Napoleon is te bekijken. We kunnen bijna niet geloven dat dit echt is, het lijkt zo smal. Er is een allerliefst snuifdoosje van Josephine. Toen we alles bekeken hadden liepen we naar de museumwinkel en daar sloeg ik mijn slag. Nog een heleboel verjaardagscadeautjes.

 

Allereerst de dikke catalogus vol met prachtige foto's

 

 

Je ziet op de tentoonstelling 2 beelden van Canova

Ik dacht altijd dat ik die lelijk vond

Maar nu we ze in het echt zagen vonden we ze prachtig

Ik dacht ook altijd dat ze klein waren

Maar ze zijn groot

 

 

Voor het eerst zagen we schilderijen van François Flameng. We hadden nog nooit van de schilder gehoord. Zijn schilderijen zijn heel fris geschilderd. In het boek staan reproducties, maar het haalt niet bij het origineel. Ik vond vooral de dame te paard prachtig en dan vooral de hoed. Onderstaande foto komt uit het boek. De reproductie is lang zo mooi niet als het echte schilderij. Ik mis de verfstreken, het licht is heel anders. Ik heb de foto bewerkt tot het ongeveer zo is als ik me van het origineel herinner.

 

 We kochten ook een boek van Vita Sackville West, een vriendin van Virginia Woolf
En zoals jullie op de foto bovenaan zien de biografie van Josephine de Beauharnais

Het boek dat ik eerder dit jaar uit de bieb haalde en las en nu zelf heb.........

 

Thee met iets lekkers bij het museum restaurant

Met uitzicht op een prachtige boom

 

 

 

Terug weer met de tram en de trein

In de eerste klas coupe, een stilte coupe

waren de hele terugreis 4 dames keihard aan het kleppen

 ondanks het verzoek het niet te doen

 

Tsja....... 1-e klas zegt ook niet alles

 

Heel moe maar voldaan kwamen we weer thuis

En vandaag heerlijk nagenieten 

 

 

 

historyofroyalwomen./napoleons-death-mask-has-arrived-at-hermitage-amsterdam/

 

alexander-napoleon-josephine-a-story-of-friendship-war-and-art/

 

Wandeling door de stad en een heel mooi boek.

 

Ik ben in de nieuwe Mimint winkel geweest

en kocht daar diverse soorten muesli

 

Ik las dat er bij Loft ook een boven verdieping is

Dus ik beklom de trap

Het blijkt een heel kleine ruimte te zijn

waar vooral tapijten (tapijtjes) liggen

 

 

 

Bij boekhandel Colofon zag ik een heel leuke tafel en stoel

 

Bij de Hema kocht ik een leuk snoer lampjes

 

 

Van mijn lieve vriendin Henny kreeg ik voor mijn verjaardag een heel mooi boek

 

CHARLESTON is het huis van Vanessa Bell, de zus van Virginia Woolf. Deze maand las ik een biografie over Virginia Woolf. En ik ben daardoor helemaal in "Woolf"" sferen gekomen. Dit is echt een fantastisch boek boordevol foto's over het huis zelf, de decoraties die Vanessa aanbracht, de mensen die er in woonden of op bezoek kwamen, de ateliers van Vanessa en haar vriend Duncan Grant.

 

Ik kreeg ook nog een leuke kaart

 

 

Hoe ik gisteren 1 jaar jonger werd.

Ik kan niet rekenen. Ik heb een heilig respect voor cijfers en voor mensen die goed kunnen rekenen, maar zelf,..... Ik maak er een potje van. Begrijp me goed. Ik kan goed met geld omgaan, besef de waarde van dingen, maar rekenen....... Het komt omdat ik ziek was in de periode dat wij op school rekenen leerden. Toen ik terug kwam waren rekenen en breuken voor mij net toveren.

Omdat een van mijn sterke kanten was mezelf onzichtbaar te maken kwam ook niemand op het idee mij bijles te geven en zo verdwaalde ik later regelmatig in de wondere wereld van het cijfer.

Zo berekende ik een maand geleden dat ik 68 zou worden. Het leek logisch want ik was me een paar maanden geleden bewust geworden dat ik niet 2 maar al 3 jaar met pensioen ben. Dat was toen echt een schrik. Al 3 jaar!!!!!!!!!!!!!!!

 

Ik kreeg een felicitatiekaart van een vriendin die mij een goede 67-e verjaardag wenste. Ik dacht: "Ha, ze heeft het fout"". Ik stond op het punt haar te mailen met dit bericht tot ik dacht ""toch eens even na rekenen"" en wat blijkt. Ik word inderdaad pas 67!!!! Ik ben in de war geraakt omdat ik vergat ook nog 1 jaar met prepensioen te zijn gegaan. 

 

 

 

Zo werd ik dus gisteren een jaar jonger

en dat is toch niet gek

The day before.....

Morgen ben ik jarig; daar horen bloemen bij

 

 

En een taart

 

 

 

Alvast wat chocolaadjes

 

 

Ik heb kaarten gehad

1 heb ik open gemaakt

Bij de anderen bedachten we

Het is leuker ze morgen te openen....

 

 

En jullie weten

Wanneer het mooi weer is dan moet ik even naar buiten

 

En dit is echt zomer vinden jullie niet?

 

 

 

 

Boekenproject 2015- Vaslav van Arthur Japin.

 

Ik las het boek Vaslav van Arthur Japin in het kader van mijn boeken project 2015. Een prachtig boek over een ontroerende man. Ik wist helemaal niets van Vaslav Nijinski en de mensen rondom hem. Ik kende de namen, maar meer niet. Het boek geeft een mooie inleiding. Het boek begint met de bediende van Vaslav en speelt zich af in Sils Maria in Zwitserland. Sils Maria was ik ook al tegengekomen in de biografie van Nietzsche. De bediende herinnert zich Nietzsche ook. Toen hij kind was wandelde hij wel eens met de filosoof op. Hij herinnerde hem als een bijzonder mens, terwijl de dorpsbewoners hem achter zijn rug uitlachten. Later hoort de bediende dat Nietsche gek geworden is. Hij kwam op tegen de mishandeling van een paard en werd opgenomen. De bediende vraagt zich af wat er gek aan is om op te komen voor een paard. Maar nu zorgt hij voor deze Vaslav en zijn vrouw. En Vaslav doet hem Nietzsche herinneren.

Ik lees over Romolo die zo verliefd op Vaslav werd dat ze perse met hem wilde trouwen, terwijl iedereen wist dat Vaslav homo is. De wereld was geschokt toen het haar lukte. Diaghilev, de direkteur van het ballet Russes bij wie Vaslav werkte en die ook zijn minnaar was maakte ruzie en verstootte Vaslav. Vaslav probeerde nog wel een eigen gezelschap, maar dat lukte niet echt. Uiteindelijk kwamen Vaslav en zijn vrouw  in Zwitserland terecht voor het herstel van Vaslav. Want er was iets met hem, maar wat?

Vaslav de danser die de wereld had betoverd, de man die sprongen kon maken die onmogelijk leken, zo hoog, was in de war. Hij praatte niet meer. Hij sloot zich op in zijn kamer en schreef manisch in een dagboek. Vaslav die naar mensen keek, die een scherp oog had voor bewegingen, oplette wie er bijzondere bewegingen maakten en ze vastzette in zijn geheugen en op papier, die thuiskomend de bewegingen nadeed en er balletten van ontwierp.

Romola, de vrouw van Vaslav nam hem mee naar een psychiater. Tegen haar zei de psychiater dat er niets aan de hand was. Dat ze met een genie samenwoonde en dat die nu eenmaal anders dan anderen zijn. Maar toen Vaslav zelf meekwam liet hij hem gelijk opsluiten en constateerde schizofrenie. Romola haalde Vaslav uit de inrichting en dan begint een moeilijke tijd. Nazi Duitsland breekt aan. Haar pogingen Vaslav te helpen maken hen bijna bankroet. Zij moet bedelen en gaan werken. Zij laat Vaslav achter bij een dokter. Wanneer zij haar man opzoekt blijkt hij er niet te zijn. de dokter vertelt haar hem naar hun huis te hebben gebracht. De Duitsers hebben opdracht gegeven om gehandicapten te verzamelen en af te maken. Vaslav is veiliger thuis, ook wanneer er niemand is om op te letten.

Vaslav treedt nog een keer op. Romola heeft alles geregeld en zelfs Diaghilev is er. Maar Vaslav choqueert iedereen door met hoekerige, bijna aanstootgevende bewegingen de oorlog na te bootsen.

Arthur Japin beschrijft Vaslav Nijinski met eruditie en liefde. Hij moet veel uitgezocht hebben en zich in zijn hoofdpersoon verdiept hebben. Ik vind de stijl van Japin mooi, elegant en licht van toon.

L'Après-midi d'un faune

Ik ben op internet gaan zoeken naar Vaslav en heb veel gevonden. Kijk eens naar deze oude beelden. Dat we dit nog hebben is toch heel bijzonder? Dat we deze man nu nog, hoewel onduidelijk, kunnen zien ........ Dat we nog iets van de magie die hij opriep kunnen zien?

 

The ballet The Afternoon of a Faun (French: L'Après-midi d'un faune) was choreographed by Vaslav Nijinsky for the Ballets Russes and first performed in the Théâtre du Châtelet in Paris on 29 May 1912. Nijinsky danced the main part himself. As its score it used the Prélude à l'après-midi d'un faune by Claude Debussy. Both the music and the ballet were inspired by the poem L'Après-midi d'un faune by Stéphane Mallarmé. The costumes and sets were designed by the painter Léon Bakst.wiki/Afternoon_of_a_Faun_(Nijinsky)

 



Ik begrijp de langzame bewegingen niet zo goed. Daarom kijk ik hoe Rudolph Nureyev  ""L'apres midi d'un Faune "" danst. En dan begrijp ik het beter. Kijk zelf maar.

 



Wat ik verder gevonden heb kun je terugvinden op pinterest.com/gmwatercolors/vaslav-nijinsky

1 maal heeft Vaslav zijn beroemde sprong laten fotograferen. Toen was hij al ouder

Geen danser heeft ooit zo hoog gesprongen

het was alsof hij in de lucht bleef hangen

Een vraaggesprek met Arthur Japin:
'Als je me mijn gang laat gaan, schrijf ik zinnen van halve pagina's lang. Zo begon ik ooit, toen ik studeerde. Dat is ongetwijfeld de invloed van het Grieks op het gymnasium. Eindeloze bijzinnen – ik vind het nog steeds prachtig, maar ik sta het mezelf niet meer toe. Iets daarvan is misschien terug te vinden in mijn schrijfstijl, al is het niet bewust. Na mijn debuut Magonische verhalen had iedereen het vooral over mijn schrijfstijl; ik kreeg er zelfs een prijs voor. Dat heeft me erg verward, want die stijl maak ik niet zelf, die komt voort uit een bepaalde stem, die in ieder boek weer een andere is. Ook hierin ga ik intuïtief te werk: dat wat men mijn stijl noemt, overkomt me als het ware. Men denkt dat ik heel erg zit te schaven aan die zinnen, maar dat is niet zo. Dat zou ook niet kunnen: mijn zinnen worden geboren uit een bepaald ritme. Als ik er later iets uit zou halen of aan toe zou voegen, dan zou ik dat ritme verstoren.'
    'Mijn stijl wordt ook beïnvloed door de periode waarin de roman zich afspeelt. Toen ik aan De zwarte met het witte hart werkte, las ik uitsluitend romans uit de negentiende eeuw. Niet dat mijn roman in het register van die tijd geschreven is - het gaat meer om een bepaalde cadans; je pikt kleine dingetjes op, uitdrukkingen, formuleringen, bepaalde woorden uit die periode. Je wilt niets liever dan jezelf onderdompelen in van de sfeer van die tijd, waarvan het boek vervolgens vanzelf doortrokken raakt.'fantasie-als-toevluchtsoord

arthurjapin

Een wandeling en plannen voor de toekomst.

Deze stoere bink kwam ik ondertussen tegen

Het zonnetje schijnt ondertussen weer. Gisteren maakte ik een wandeling in de buurt. Ik liep door een klein veld wat onlangs is aangelegd met wilde bloemen. Zo op het eerste gezicht lijkt het lelijk en rommelig. Maar wanneer ik beter kijk zie ik en mooie bloemen en een heleboel insecten. Een vrouw die me zag fotograferen, zegt in het voorbijgaan; "" Mooi he?"". Ik keek op en zag haar vriendelijke gezicht. Ik startte een praatje. Ze gaf me al de namen van de bloemen die we zagen en dat vind ik zo knap. Ik weet er letterlijk geen 1. Ik heb me daarom voorgenomen een boek te gaan zoeken die ik in mijn tas kan doen en waar ik plantensoorten in kan opzoeken.

Ik kreeg 2 leuke reacties op mijn ontboezeming dat ik graag meer wil verkopen.  1 reactie kwam van Hedy. Zij maakte me enthousiast voor het zelf meer actief benaderen van bijvoorbeeld babywinkels.
Vanmorgen ging ik aan de slag met haar idee. Ik maakte een lijst van winkels en bedrijven waar ik zou willen hangen of waar ik iets mee zou willen en ik maakte een ""verkoopplan"" Het staat nog helemaal in de kinderschoenen, want ik vind dit toch ENG. De andere bemoediging kwam van Lilian. Leuk wanneer iemand reageert die dit nooit eerder deed. Ze maakt zelf heel mooie pentekeningen.

Ik maakte ook weer een nieuwe babykaart

 Hier nog wat van de foto's die ik maakte tijdens mijn wandeling

Ik vind het zo leuk om bloemen en insecten te fotograferen