Boekenproject 2015- Vaslav van Arthur Japin.

 

Ik las het boek Vaslav van Arthur Japin in het kader van mijn boeken project 2015. Een prachtig boek over een ontroerende man. Ik wist helemaal niets van Vaslav Nijinski en de mensen rondom hem. Ik kende de namen, maar meer niet. Het boek geeft een mooie inleiding. Het boek begint met de bediende van Vaslav en speelt zich af in Sils Maria in Zwitserland. Sils Maria was ik ook al tegengekomen in de biografie van Nietzsche. De bediende herinnert zich Nietzsche ook. Toen hij kind was wandelde hij wel eens met de filosoof op. Hij herinnerde hem als een bijzonder mens, terwijl de dorpsbewoners hem achter zijn rug uitlachten. Later hoort de bediende dat Nietsche gek geworden is. Hij kwam op tegen de mishandeling van een paard en werd opgenomen. De bediende vraagt zich af wat er gek aan is om op te komen voor een paard. Maar nu zorgt hij voor deze Vaslav en zijn vrouw. En Vaslav doet hem Nietzsche herinneren.

Ik lees over Romolo die zo verliefd op Vaslav werd dat ze perse met hem wilde trouwen, terwijl iedereen wist dat Vaslav homo is. De wereld was geschokt toen het haar lukte. Diaghilev, de direkteur van het ballet Russes bij wie Vaslav werkte en die ook zijn minnaar was maakte ruzie en verstootte Vaslav. Vaslav probeerde nog wel een eigen gezelschap, maar dat lukte niet echt. Uiteindelijk kwamen Vaslav en zijn vrouw  in Zwitserland terecht voor het herstel van Vaslav. Want er was iets met hem, maar wat?

Vaslav de danser die de wereld had betoverd, de man die sprongen kon maken die onmogelijk leken, zo hoog, was in de war. Hij praatte niet meer. Hij sloot zich op in zijn kamer en schreef manisch in een dagboek. Vaslav die naar mensen keek, die een scherp oog had voor bewegingen, oplette wie er bijzondere bewegingen maakten en ze vastzette in zijn geheugen en op papier, die thuiskomend de bewegingen nadeed en er balletten van ontwierp.

Romola, de vrouw van Vaslav nam hem mee naar een psychiater. Tegen haar zei de psychiater dat er niets aan de hand was. Dat ze met een genie samenwoonde en dat die nu eenmaal anders dan anderen zijn. Maar toen Vaslav zelf meekwam liet hij hem gelijk opsluiten en constateerde schizofrenie. Romola haalde Vaslav uit de inrichting en dan begint een moeilijke tijd. Nazi Duitsland breekt aan. Haar pogingen Vaslav te helpen maken hen bijna bankroet. Zij moet bedelen en gaan werken. Zij laat Vaslav achter bij een dokter. Wanneer zij haar man opzoekt blijkt hij er niet te zijn. de dokter vertelt haar hem naar hun huis te hebben gebracht. De Duitsers hebben opdracht gegeven om gehandicapten te verzamelen en af te maken. Vaslav is veiliger thuis, ook wanneer er niemand is om op te letten.

Vaslav treedt nog een keer op. Romola heeft alles geregeld en zelfs Diaghilev is er. Maar Vaslav choqueert iedereen door met hoekerige, bijna aanstootgevende bewegingen de oorlog na te bootsen.

Arthur Japin beschrijft Vaslav Nijinski met eruditie en liefde. Hij moet veel uitgezocht hebben en zich in zijn hoofdpersoon verdiept hebben. Ik vind de stijl van Japin mooi, elegant en licht van toon.

L'Après-midi d'un faune

Ik ben op internet gaan zoeken naar Vaslav en heb veel gevonden. Kijk eens naar deze oude beelden. Dat we dit nog hebben is toch heel bijzonder? Dat we deze man nu nog, hoewel onduidelijk, kunnen zien ........ Dat we nog iets van de magie die hij opriep kunnen zien?

 

The ballet The Afternoon of a Faun (French: L'Après-midi d'un faune) was choreographed by Vaslav Nijinsky for the Ballets Russes and first performed in the Théâtre du Châtelet in Paris on 29 May 1912. Nijinsky danced the main part himself. As its score it used the Prélude à l'après-midi d'un faune by Claude Debussy. Both the music and the ballet were inspired by the poem L'Après-midi d'un faune by Stéphane Mallarmé. The costumes and sets were designed by the painter Léon Bakst.wiki/Afternoon_of_a_Faun_(Nijinsky)

 



Ik begrijp de langzame bewegingen niet zo goed. Daarom kijk ik hoe Rudolph Nureyev  ""L'apres midi d'un Faune "" danst. En dan begrijp ik het beter. Kijk zelf maar.

 



Wat ik verder gevonden heb kun je terugvinden op pinterest.com/gmwatercolors/vaslav-nijinsky

1 maal heeft Vaslav zijn beroemde sprong laten fotograferen. Toen was hij al ouder

Geen danser heeft ooit zo hoog gesprongen

het was alsof hij in de lucht bleef hangen

Een vraaggesprek met Arthur Japin:
'Als je me mijn gang laat gaan, schrijf ik zinnen van halve pagina's lang. Zo begon ik ooit, toen ik studeerde. Dat is ongetwijfeld de invloed van het Grieks op het gymnasium. Eindeloze bijzinnen – ik vind het nog steeds prachtig, maar ik sta het mezelf niet meer toe. Iets daarvan is misschien terug te vinden in mijn schrijfstijl, al is het niet bewust. Na mijn debuut Magonische verhalen had iedereen het vooral over mijn schrijfstijl; ik kreeg er zelfs een prijs voor. Dat heeft me erg verward, want die stijl maak ik niet zelf, die komt voort uit een bepaalde stem, die in ieder boek weer een andere is. Ook hierin ga ik intuïtief te werk: dat wat men mijn stijl noemt, overkomt me als het ware. Men denkt dat ik heel erg zit te schaven aan die zinnen, maar dat is niet zo. Dat zou ook niet kunnen: mijn zinnen worden geboren uit een bepaald ritme. Als ik er later iets uit zou halen of aan toe zou voegen, dan zou ik dat ritme verstoren.'
    'Mijn stijl wordt ook beïnvloed door de periode waarin de roman zich afspeelt. Toen ik aan De zwarte met het witte hart werkte, las ik uitsluitend romans uit de negentiende eeuw. Niet dat mijn roman in het register van die tijd geschreven is - het gaat meer om een bepaalde cadans; je pikt kleine dingetjes op, uitdrukkingen, formuleringen, bepaalde woorden uit die periode. Je wilt niets liever dan jezelf onderdompelen in van de sfeer van die tijd, waarvan het boek vervolgens vanzelf doortrokken raakt.'fantasie-als-toevluchtsoord

arthurjapin