In februari las ik de autobiografie van Simone Veil, een Frans politica. Autobiografie, het is niet een biograaf die hier aan het woord komt, maar zijzelf. In het begin van haar boek vertelt ze over haar jeugd. Beschrijft ze hoe zij en haar familie onder de terreur van het fascisme lijden. In 1944 werd het gezin opgepakt en gedeporteerd. Vader en broer Jean zijn vermoedelijk in Litouwen vermoord. Haar oudste zus Denise, ging bij het verzet, werd opgepakt en overleefde Ravensbrück. Simone kwam, zestien jaar oud, met moeder en zus Milou in Auschwitz terecht. Ze overleefden het kamp en de uitputtende dodenmars naar Bergen-Belsen waar haar moeder stierf aan tyfus. Zij beschrijft het op een ingetogen manier, maar daarom des te aangrijpender.
De terugkeer was moeilijk. Wat moest ze doen: zwijgen of praten? Het was of niemand haar verhalen wilde horen. Om haar leven terug op de sporen te krijgen, begint Simone Jacob intensief te studeren, Ze trouwt in het najaar van 1946 met een medestudent, Antoine Veil, en neemt de naam aan van haar echtgenoot. Er komen drie kinderen tussen 1947 en 1954. Drie jaar na de oorlog krijgt Simone's man een baan aangeboden in Duitsland bij het Consulaat. Simone en de kinderen gaan mee. Veel mensen om haar hen begrijpen niet dat zij terug kan gaan naar Duistsland. Zijzelf zegt erover, wij woonden in het Amerikaanse gedeelte, gingen naar Amerikaanse supermarkten. Wij voelden ons vrij. Verderop in haar boek legt ze er de nadruk op dat ze in verzoening geloofd. Alleen wanneer de burgers van een land waar vreselijke dingen gebeurd zijn zich met elkaar verzoenen, door de dingen uit te praten, kan er vrede zijn. Daarom werd Simone ook een warm voorstandster van Europese eenwording. Het was in haar visie belangrijk dat Duitsland en Frankrijk zich verzoenden.
In 1954 studeert Simone Veil af in de rechten en de politieke wetenschappen. In 1956 slaagt ze voor het examen aan de balie. Veil is dan 29 jaar oud en moeder van drie zoontjes. Antoine wil niet dat ze gaat werken maar dat weigert ze kordaat. Ze sluiten een compromis, ze gaat niet als advocaat maar in de magistratuur werken.
Ze gaat als inspecteur van gevangenissen werken. Zij schrikt van de omstandigheden waaronder gevangenen in Frankrijk en Algerije verkeren. Zij schrijft: "" Door wat ik tijdens de deportatie doorstaan heb ben ik gevoelig geworden voor menselijke vernedering"". Zij doet wat in haar macht ligt om te verbeteren. Haar grootste tegenstander noemt zij de publieke opinie. Die is keihard en onverzoenlijk.
Eind maart 1974 verneemt Simone Veil dat ze minister van Volksgezondheid wordt. In die functie wordt ze geconfronteerd met het drama van de clandestiene abortussen in Frankrijk. Rijke vrouwen wijken uit naar Nederland, arme vrouwen modderen aan. Ook katholieke vrouwen hebben abortussen, alleen mag er niet over gesproken worden. Meteen gaat ze van start met wetgevend werk. Op 4 december 1974 wordt de wet gestemd die vrouwen makkelijker toegang verschaft tot de pil en het recht geeft op vrije informatie over voorbehoedsmiddelen. Haar worden harde, gemene verwijten gemaakt tijdens de abortuswetgeving. Zij krijgt o.a. een brief waarin staat: " ik begrijp niet dat u. juist u, met uw levensloop, deze rol op u neemt".
Simone Veil wordt als eerste vrouw verkozen tot voorzitter van het Europees Parlement. In het Europese comité mensenrechten concentreert Simone Veil zich op de aids-epidemie in Afrika. In 1993 staat ze klaar om te vertrekken naar een colloquium over aids in Namibië, wanneer premier Balladour haar vraagt haar Europese mandaten te laten voor wat ze zijn en terug te keren naar de Franse regering. De inmiddels 66-jarige Simone Veil wordt opnieuw minister van Volksgezondheid, aangevuld met de bevoegdheden Sociale Zaken, Huisvesting en Grootstedenbeleid. Ze krijgt de rang van minister van Staat.
Van 2000 tot 2007 is Simone Veil voorzitter van de Franse organisatie Fondation pour la mémoire de la Shoah, die zich ervoor inzet de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog niet te doen vergeten. Deze organisatie geeft o.a. subsidie aan kunstenaars die iets weergeven mbt de Shoah. Wat ik interessant vind is haar mening over films als La vita e bella, Sophie's Choice, Schindler's List.
Zij noemt ze onwaarachtig. Zo is het in werkelijkheid niet geweest en de organisatie waar zij voor werkte wil juist vertellen wat er echt gebeurd is.
Deze Simone Veil is een onafhankelijk denker
Ik bewonder dit soort mensen
Bijzonder is ook hoe zij over de ""Rechtvaardigen"" praat. Rechtvaardigen zijn de mensen die het in Frankrijk opnamen voor de joden tijdens WO-II. Die hen verborgen hielden, hen in leven hielden. De Fondation pour la mémoire de la Shoah moest o.a. een film beoordelen die in de jaren 70 op de tv en in de bioscopen zou komen. Men vroeg er subsidie voor. Simone Veil was fel tegen en dat vond men vreemd. Zij zegt erover: " Vlak na de oorlog was het normaal te doen of iedereen in Frankrijk heldhaftig was geweest. Nu in de jaren 70 is het mode om te doen of iedereen fout was. Beide is niet waar"". Zij vertelt over haar enorme waardering voor de moed van de Fransen die met gevaar voor eigen leven joden hielpen. In Frankrijk zijn het minste aantal joden weggevoerd van alle Europese landen.
Ik vind het woord RECHTVAARDIGEN zo mooi.
IK LAS in 2016
Het rebelse leven van Lily Braun
Een Leven - Simone Veil
Wat heb je een krachtige afbeelding van haar gemaakt, indrukwekkend Geri !
BeantwoordenVerwijderen