Dat is me wat in de supermarkt.

Tsja, dat is me wat in de supermarkt. De uitbarsting "u bent oliedom" komt niet uit de lucht vallen. Het begint met een glimlach van mij naar een dame die me tegemoet loopt. 

Even terug naar augustus vorig jaar. Onze Jumbo supermarkt wordt verbouwd. Er is een kledingwinkel weggegaan en dit gedeelte wordt erbij getrokken. In het begin is het wennen. Zo is nieuw dat er bij de ingang een heleboel scanners hangen. Ik zie bijna niemand er gebruik van maken. 

Ik doe altijd boodschappen voor een hele week. Dat is een kar vol. Vorige week zie ik tot mijn schrik  weer een verandering,  er zijn bijna geen gewone kassa's meer zijn. In plaats daarvan zie ik rijen met ........weten jullie hoe dit heet? Systemen waarmee je zelf iets kunt doen met het scanner apparaat, waarna je kunt afrekenen. Ik denk ik ben de laatste die dit gaat gebruiken. 

De afgelopen week word ik wel nieuwsgierig. Ik heb zo'n scanner al eens met een vriendin samen gebruikt. Zij heeft reuma en voor haar is het een uitkomst dat ze niets meer op een toonbank hoeft te leggen. Ik vond het zelf scannen een leuk spelletje. 

Ik zei daarom JA tegen de jongeman die me vraagt of ik een scanner wil gebruiken toen ik eergisteren opnieuw boodschappen deed. Hij legt me het uit en stelt me gerust dat er iemand staat om aan het einde te helpen met betalen. Ik loop dus vrolijk te scannen maar zie dat niemand anders een scanner in zijn hand heeft. En dan ontmoet ik de dame en ik glimlach, want zij heeft een scanner in haar hand. Ik hoor haar iets zeggen als gooi dat toch..... We staan allebei stil. Ik zie dat ze op haar mond wijst en ze zegt Ik heb er geen. Pas dan zie ik dat ze geen mondkapje draagt. Ik zeg: "O, dat zag ik niet, nee, mij viel de scanner op. Ik doe dit voor het eerst en maak me een beetje nerveus hoe dat moet bij het betalen". Ze zegt:" Dat is heel gemakkelijk."

"Maar mag ik u wat vragen, waarom draagt u een mondkapje? Ik antwoord: "Omdat ik denk dat het helpt". "Waartegen dan" vraagt zij en ik antwoord: "Wat denkt u?" Ze gaat verder: "Corona bestaat niet, gooi dat ding toch weg". Ik zeg: "Hier heb ik geen zin in. Zullen we maar zeggen dat u uw waarheid hebt en ik de mijne?" Dan scheldt ze: "U bent dom, oliedom, echt hartstikke stom". Ze draait zich om en weglopend roept ze OLIEDOM, echt OLIEDOM. Ik denk er nog geregeld aan. Vooral omdat het zo totaal onverwacht was. 

Ik vraag me af wat ik erbij voel. Ik ben niet zozeer geschrokken, eerder verbaast, het gebeurde zo totaal onverwacht. Ik verwachtte niet zo direct te worden aangesproken over dit onderwerp. 

We gaan nu het tweede jaar corona in. Ik hoor op de radio en tv dat de rek eruit is. Ik merk het ook bij mezelf. Nog weer een jaar zoals het afgelopen jaar is niet echt een leuk vooruitzicht. Ik hoor boze winkeliers zeggen dat zij heel goed in staat zijn het afstand houden te regelen. Klinkt goed en is in theorie waar. Maar het zijn WIJ, de mensen die ons er niet aan houden. Mijn hoofdvraag is de vraag die iedereen zich stelt, hoe moet dit toch verder?

    Ondertussen aan de hemel

                                   Bijna rond