Ik hoopte dat ik na het blog van gisteren af kon sluiten wat Afghanistan betreft. Maar het blijft door mijn hoofd spoken. Misschien vragen jullie je af waarom ik me dit zo aantrek? Misschien is het goed het een beetje toe te lichten.
Ik heb het geluk gehad de Arabische wereld van binnen en van buiten te leren kennen. In 1981 ging ik met mijn broer naar Egypte, vliegtickets en de rest wilden we ter plekke regelen. We gingen om de oude faraonische cultuur te zien. Iets waar ik als klein kind al mee bezig was. Ik las veel over Egypte, Mesopotamië =Irak, de Inca's, etc. Maar toen we in Egypte kwamen viel ik als een blok voor de cultuur en de mensen. Wat hartverwarmend allemaal, de kleuren, de geluiden, de mensen, de kleren die ze droegen, dit alles en dan ook nog zwaar verliefd worden op de man met wie ik een paar jaar later zou trouwen. Daarmee kreeg ik een Arabische, Egyptische, Islamitische schoonfamilie. Vakanties brachten we bij hen door. Het was hartverwarmend, super gezellig, vrolijk, blij, heel, heel gastvrij. Ik keek mijn ogen uit, leerde steeds meer over de mensen en over de cultuur. En mijn hart werd steeds meer gevuld met liefde voor deze fantastische mensen.
Dan komt 9-11, met die vreselijke beelden, die enorme misère en daarna, 20 jaar lang bouwde zich bij mij spanning op. Want ineens werd de wereld waar ik zoveel van houd tot "As van het Kwaad". En talkshow na talkshow komt de een na de andere niet moslim vertellen hoe het zit met de Islam. Er komt vergelding en er worden verhalen verteld over het opbouwen van Afghanistan. Wanneer dan na 20 jaar gezegd wordt dat we er NIET zaten om iets op te bouwen, ik geloof dat ik bijna uit elkaar barst van BOOSHEID.
Ik heb mezelf er wel mee want ik slaap slecht en schilder en teken niets. Toch begint het wel een klein beetje lichter te worden. Ik stuurde 1 van mijn getekende kaarten naar een jarige vriendin, miste het ineens en dacht, ik maak er weer 1. Daarom begon ik er weer mee en Salem is er met 1 bezig. Ik begrijp weer hoe leuk het is.
Er zijn meer leuke dingen
De MOESTUINBAK
Geen bakken vol aardbeien, wel lekker
En na alle mislukking met tomaten en ander spul
Deze als kleine plantjes gekochte sla en andijvie gaan GROEIEN!
Ik ben er nog steeds een beetje stil van
Dat kan ik me voorstellen, dat het je blijft bezighouden. Je kijkt ook van binnenuit ernaar.
BeantwoordenVerwijderenIk ben er ook mee bezig, maar op een andere manier dan jij. Ik moet nog kijken naar de TED talk van Bette Dam, wil dat zeker doen.
Ik ben altijd in mijn hart betrokken bij vluchtelingen, uit welk land en om welke reden dan ook. Dat heeft ermee te maken dat ik soms in moeilijke woonomstandigheden verkeerde, met de onzekerheden die daarmee gepaard gingen. En ik kon me zo goed voorstellen hoe vreselijk het is als je gedwongen bent je plek te verlaten. Ik steun de Stichting Vluchteling al tientallen jaren. Ik woon op een multi-culti-plek en ervaar de warmte van de mensen die soms met de nek worden aangekeken. In mijn vorige huis had ik Nederlandse buren, en wat een pesterij heb ik van hen ervaren.
Wat fijn dat je weer aan het schilderen/tekenen bent! Het stagneert bij mij nog, om allerlei redenen. Maar het komt wel weer.