Gisteren wandelde ik even naar de doktersport
Deze ligt in een aansluitende wijk
Op de terug weg nam ik een andere richting
Eerder was ik hier niet
Ik keek ervan op hoe leuk een van de straatjes is
Ik vind het altijd heerlijk om onder bomen te lopen
In het wijkkrantje lees ik dat onderstaand veld een bijzondere bestemming gaat krijgen
Ooit pachtte een boer het
Dat was leuk om te zien
Het koren kwam hoog
En later kwam de oogst
De pacht werd niet verlengd en het veld lag blank
Vogels en soms een konijntje was erop te zien
Even was er sprake van dat er een veld zonnepanelen op gelegd zou worden
De buurt kwam in opstand
Nu lees ik dat er een voedselbos op komt
Een educatief voedselbos
Ik ben benieuwd
Ik las een reactie die onder mijn vorige blog werd geplaatst
Zullen wij mensen in het algemeen er ooit van leren? Ik vrees van niet. Zo gaat het eeuw na eeuw steeds weer onder andere omstandigheden verder en is er altijd ellende op de wereld
Ik denk er nu al een poosje over na. In eerste instantie dacht ik, ja, dat is zo, de geschiedenis is een aaneenschakeling van ellende. Maar er is iets wat me blijft steken. Is dit het hele verhaal rond de geschiedenis? Er zijn toch gebeurtenissen geweest die de wereld doen kantelen? Denk aan de Franse revolutie die de basis legde voor alles waar wij in deze tijd zo trots op zijn. Denk aan de Code Napoleon die in grote delen van de wereld wordt toegepast en de godsdienst uit de wetten haalde. Denk aan de suffragettes die gevangenisstraf trotseerden en die vrouwen kiesrecht gaven. Er zijn toch altijd groepen geweest en enkelingen die het verschil maakten? Wetenschappers die medicijnen ontdekten, kunstenaars die ons leren op een andere manier naar dingen te kijken?
De reactie is waarschijnlijk bedoeld op de opmerking van een andere lezeres die aanhaalde dat het haar aan Vietnam doet denken. Is het eigenlijk niet beter om je te verbazen hoe het kan dat het machtigste land van de wereld tweemaal dezelfde fout maakt?
En dan komen de dames naar voren die ik in mijn blog aanhaalden
- Bette Dam, die ontdekt wat voor een eenzijdig verhaal ons de journalistiek bracht over de Taliban. Blijft zij een roepende in de woestijn? Of zal haar oproep om een ander soort journalistiek zich als een olievlek uitbreiden? Zij geeft lezingen. Momenteel geeft zij les aan jonge mensen van overal ter wereld op een universiteit in Parijs, dus wie weet?
- En Lucy Worsley, die onvermoeid in haar programma's; op de tv, je kunt ze ook op You Tube bekijken, ontrafeld wat de fabels zijn die mensen brouwden mbt gebeurtenissen in het verleden. En aan de hand van documentatie aantoont hoe het werkelijk zat.
Zij houden ons voor: Fabs/ fabels/ fake news.
Het was natuurlijk niet onverwachts. Een jaar en een paar maanden wist men dat deze dag ging komen. Vraag is, waarom maakte men er welbewust een potje van?
En de volgende vraag is, vinden we normaal dat dit zomaar kan en gaan we over tot de orde van de dag? Of gaan we uitzoeken wat er werkelijk gebeurde? Willen wij de journalistiek die wij nu hebben?
Ik ben ook blij met al die mensen die het beste voor hebben met al hun activiteiten hoor. Gelukkig zijn zij inderdaad degene die het verschil maken en natuurlijk veranderen de dingen doorlopend. Soms ten goede en soms helaas ook niet. Iedereen probeert zo een steentje bij te dragen op de eigen manier.
BeantwoordenVerwijderenToch blijf ik ook bij mijn opmerkende vraag of de mensheid in het algemeen er iets van leert?
Dat individuen ervan kunnen leren ALS ZE DAT WILLEN staat voor mij als een paal boven water maar dan moet je je als individu in eigen doen en laten verdiepen en kijken waar je misschien dezelfde egocentrische trekjes hebt als degene die het in jouw ogen verkeerd doen. Misschien dan onder andere omstandigheden maar wel met mijn grenzen waardoor ik mezelf wil en misschien wel moet beschermen. En me dan afvragen of dat echt noodzakelijk is en waarom ik op die manier bezig ben. Dat is dan ook het enige wat je kunt doen als het ware van binnen naar buiten werken en niet omgekeerd. Als je niet idealistisch op de barricade wilt of kunt springen gewoon kijken naar mijn eigen functioneren. Dat werken aan en kijken naar mezelf is dan op mij n persoontje van toepassing. De manier waarop ik als mens mijn steentje bij kan dragen aan meer medemenselijkheid
De mensheid in het algemeen zal voor zover ik het overzie altijd in kringetjes ronddraaien onder alle verschillende omstandigheden en altijd bezig de eigen grenzen af te bakenen. Tot hier en niet verder. Dat kan niet anders dan botsingen geven. Zowel in het groot als in het klein. Zien hoe dat functioneert van uit allerlei perspectieven is inderdaad interessant. Maar verandert mijns inziens niet zoveel totdat je op de barricaden springt en er wat mee doet daar heb ik mateloos veel bewondering voor, voor degene die dat kunnen en ook doen.
Ik ben ook gaan nadenken. En ik kijk er vanuit politiek standpunt naar.
BeantwoordenVerwijderenEr zijn belangen in het spel, die ik als individu niet altijd begrijp. En vanuit die belangen worden beslissingen genomen, maar er wordt 'ons' iets anders voorgespiegeld. Bijv. een oorlog die met 'nobele' motieven gevoerd wordt. Het zijn machthebbers die die beslissingen nemen.
Maar er zullen altijd mensen zijn, hoop ik, die de beweegredenen achter de beslissingen blootleggen en de werkelijke feiten achterhalen.
En terwijl ik dit schrijf, denk ik: dit is precies wat 'virusontkenners' zeggen. O jee....
En ik realiseer me des te meer hoe belangrijk de mensen zijn die het de fabels blootleggen!
BeantwoordenVerwijderen