Ik vind het mijn hele leven al leuk om informatie te bundelen en toegankelijk te maken.
Op Internet zijn er natuurlijk legio mogelijkheden, waar ik dankbaar gebruik van maak.
Pinterest, op Twitter heb ik groepen gemaakt, zoals musea, kranten etc en ik heb Tweetdeck.
Op Facebook deed ik dit al eerder, maar Facebook veranderde haar systeem en nu kan dit niet meer.
Ik probeer dit te doen op Instagram.
Maar het resultaat is dat ik nu her en der informatie heb en echt tevreden ben ik niet.
Zozeer dat ik erover dacht de URL's maar op papier te gaan zetten. Tot........ ineens, hoe het kwam weet ik niet meer, ik de doodgewone, al zo lang bestaande favorieten weer eens bekeek. Ook daar heb ik in de loop der tijd dingen verzameld. Ik keek er nog eens goed naar. Gisteren ben ik begonnen hier alles wat ik leuk vind te verzamelen en laat ik nu toch enthousiast worden!
Het systeem wat ik momenteel heb is Microsoft Edge. Ik was hier enthousiast over omdat je alles zo mooi kunt indelen in gekleurde blokjes, favorieten in gekleurde blokjes op je scherm. Maar na een update kan dit ineens niet meer. Het staat erg leuk, maar eigenlijk keek ik er bijna nooit op.
Nu heb ik dus allerlei mappen gemaakt op favorieten. De mappen staan op alfabet. Ik heb sub mappen gemaakt. Echt heel netjes 😃.Wat leuk is is dat ik ook You Tube filmpjes kan koppelen. Ik vertelde jullie al eens dat je op You Tube stadswandelingen kunt maken. De wandelingen zijn vaak recent opgenomen, want mensen dragen vaak mondkapjes. Zo wandelde ik onlangs door Cairo en door Moskou. Ze bijzonder dat dit kan. Ik liep ook door Den Haag en door Arnhem, o, wat mis ik het.
Den Haag
Wat ik nu vanmorgen ontdekte is toen ik via favorieten een aantal musea "bezocht" ik vanuit het museum naar Instagram kan doorklikken. Ik wist natuurlijk dat elke zichzelf respecterend museum een Instagram pagina heeft. Maar tot voor kort ging ik naar Instagram om het museum op te zoeken of ik zocht de URL van het museum. Nu sla ik twee vliegen in 1 klap. Ik klik via het museum op hun Instagram of Twitter oid pagina.
Ik heb nu alle winkels waar ik normaal graag kom aan favorieten gekoppeld en heb vanmorgen een half uur gewinkeld. Niet zo leuk als het echte werk, maar ook................minder vermoeiend. 😊
Voor mijn boekenproject 2021 las ik de Hindi-Bindi club van Monica Pradhan. Ik heb het boek in mijn bezit en heb het al meerdere keren gelezen. Ik vind het altijd een heerlijk boek. De eerdere keren las ik het in een lekker tempo door, las de plot van het verhaal, drie vrouwen zijn hartsvriendinnen. Zij krijgen alledrie het nodige te verduren tijdens hun leven, krijgen dochters, maar eind goed, al goed. Deze keer lees ik het anders. Ik zoek nu ook meer uit via internet.
De moeders komen oorspronkelijk uit India. Ze volgden onderwijs in India, emigreerden in de jaren 60 naar de USA, met hun mannen bouwden zij hun leven op en kregen dochters. Het verhaal gaat over aanpassing, cultuur, heimwee, ouderlijk gezag tegenover jeugdige opstandigheid, warmte binnen de familie, vriendschap, Indiase kleding tegenover Amerikaans gemak en aan het eind van elke hoofdstuk bevinden zich een paar recepten.
In India zelf zouden de drie vrouwen elkaar nooit ontmoet hebben. Daarvoor lagen hun geboortehuizen veel te ver van elkaar af. Dat ontdek ik pas door op Google Earth te kijken. Waar ligt Lahore eigenlijk en waar Bengalen? Op You Tube maak ik lange wandelingen door verschillende Indiase steden.
Saroj groeit op in Lahore, de stad kreeg de bijnaam het Parijs van India. livehistoryindia/lahore-the-past-and-the-present. Zij is een Punjabi. Saroj en haar familie moest ook vluchten na de zelfstandigheid. Ze gingen naar Delhi en probeerden daar een nieuw leven op te bouwen. Saroj haalde haar kandidaats bedrijfskunde, ze trouwde met Sandeep een ingenieur.
Meenal groeide op in Mumbai ( Bombay leerde ik op school). Haar familie spreekt Marathi en behoort tot de gegoede middenklasse. Haar familie arrangeerde haar huwelijk met Sash, die hartchirurg wordt. Zij vertelt haar dochter later hoe dit ging en dat zij haar eigen eisen had waar haar toekomstige man aan zou moeten voldoen. Haar ouders vertelden haar dat als het huwelijk mocht mislukken zij altijd bij hen kon teugkomen.
Uma heeft een heel ander verhaal. Zij is Bengaalse, komt uit Kolkatta, op school leerde ik Calcutta). Haar moeder kreeg alleen maar dochters en dat is in het India van toen een groot probleem. Want dochters gaan na hun huwelijk over naar een andere familie, maar zonen kunnen voor hun ouders zorgen indien nodig. Toen zij na 3 dochters nog een tweeling kreeg, ook weer meisjes, pleegde zij zelfmoord. Zij was een vrouw met talenten. Uma ontdekt het later wanneer zij een deel van het dagboek van haar moeder in handen krijgt. Haar moeder blijkt een zelfstandig denkende vrouw, poëtisch, oplettend, gevoelig, opstandig. Allemaal dingen die in India niet echt aan vrouwen gesteld worden. Na haar dood worden de dagboeken over de dochters verdeeld en Uma probeert ze te verzamelen. Uma krijgt de kans in India te studeren. Na haar studie wil zij naar de USA om verder te studeren. Haar vader verbiedt het, maar zijn vader, haar opa, overruled hem, zij mag gaan. In de USA leert zij een jonge soldaat, net terug uit Vietnam kennen, allebei hebben ze hun demonen, zij kunnen elkaar erbij helpen en worden verliefd. Wanneer zij het voorlegt aan haar vader wordt hij zo boos dat zij een Amerikaan kiest, hij verbreekt de de band met haar, zij bestaat niet langer zij voor haar familie. Na zijn dood bezoekt zij haar zussen en die maken het voor haar gemakkelijker weer terug te keren.
Uma komt in de USA vanwege haar opleidingen, de andere vrouwen omdat hun echtgenoten een kans kregen naar de USA te verhuizen. Voor het eerst besef ik wat er bedoeld wordt met Braindrain. Na de Tweede Wereldoorlog,vanaf het begin van de jaren 1960, verlieten Indiase specialisten India voor de economische kansen en betere levensomstandigheden, met name voor het VK en de VS (www.sims.berkeley.edu). Dit is de reden dat er zoveel artsen en ingenieurs zijn met een Indiase achtergrond. Indiërs met een andere achtergrond waren niet welkom. gov/history braindrain, indiatoday/anandibai-joshi-all-about-the-first-indian-female-doctor-with-a-degree-in-western-medicine-
Vorig jaar had ik moeite met concentreren tijdens het lezen. Dat gaat nu beter. Maar nu merk ik dat ik meer moeite heb om te onthouden wie wie is in een boek. Daarom schreef ik het allemaal eens op. 😊
Tussen de drie vrouwen ontstaat een diepe vriendschap. Zij gaan ervan uit dat ditzelfde ook zal gebeuren met hun dochters, echter dat ligt gevoeliger. Ze vinden elkaar niet allemaal even aardig.
Het boek begint met Kiran, de dochter van Meenal. Zij is huisarts, haar huwelijk is mislukt. Zij trouwde met een rockster en het werd niets. Haar ouders waren ertegen, waarschuwdenhaar, maar Kiran doet haar eigen zin. Dit hoort bij Kiran, van kind af aan neemt zij nooit zomaar iets aan, ze stelt altijd vragen. Nu zit ze in haar auto en rijdt terug naar haar ouderlijk huis nadat ze er 5 jaar niet meer geweest is. Met in haar hoofd een plan. Een heel opmerkelijk plan. Ze wil haar ouders vragen een huwelijk voor haar te arrangeren. Want ze loopt nu tegen de 30 en de tijd gaat tikken, ze wil kinderen en een man. En gearrangeerd huwelijk, echt........? Hoe dit afloopt vertel ik niet. Je moet echt het boek zelf in handen zien te krijgen.
Preity, de dochter van Saroj lijkt perfect. Ze wordt altijd ten voorbeeld gesteld en daardoor heeft Kiran zo'n hekel aan haar. Dat dingen anders kunnen zijn zul je merken als je verder in het boek komt.
En dan Rani, de dochter van Uma. Zij is ruimtevaartingenieur, maar geeft haar werk op om kunstenaar te worden. Zij heeft net een tentoonstelling gekregen, haar eerste, zij schilderde godinnen, Indiase godinnen. Maar nu, nu haar schilderijen hangen voelt zij zich leeg. Zal ze ooit nog weer opnieuw iets kunnen maken? Wanneer er een leeg doek voor haar hangt sijpelt al haar plezier en energie uit haar. Zij raakt depressief. Wanneer haar moeder haar mee neemt op een reis terug naar Bengalen en zij het dagboek van haar oma leestkomen langzaam ideeën terug.
Ik lees dat de schrijfster 4 jaar aan dit boek heeft geschreven. Haar ouders emigreerden in de jaren zestig van India naar de Verenigde Staten. Interessant dit interview: monica-pradhan/interview.
Zoals ik al vertelde geeft dit boek een goed gevoel. De mooie verhalen, de overdenkingen. Deze keer werd ik ook geraakt door de geschiedenis. Het besef dat India zo groot is, zo fascinerend.
Mijn boekenproject 2021
Het Verre Geluk: het Huis Koeragin /het erfgoed van de Astrows - Constance Heaven
“Het mooie van onze volkstuin is dat je er zoveel nationaliteiten tegenkomt. We zijn wat dat aangaat een voorbeeld van de multiculturele samenleving. We wisselen onder meer zaden uit met tuinders uit Afghanistan of Bosnië en andere nationaliteiten. Dan krijg ik bijvoorbeeld ineens Italiaanse sla. Hoe mooi is dat niet.”
Er staan meerdere van deze wit bloesemende bomen
Het zijn echt de voorbodes van de lente
Iets heel leuks
Ik ben de hele week druk bezig met het maken van een boekje voor 1 van mijn vriendinnen
Zij is binnenkort jarig
Hier zien jullie "onze" achterhoofden, 4 vriendinnen die elkaar al bijna 40 jaar kennen
Ik ben begonnen met zaadjes
in potjes te doen
Tomaten en aubergines
Zullen ze echt opkomen?
Hard te geloven wanneer je de kleine zaadjes ziet
Vergeet me nietjes
En echt .................. er komen tulpen op
De bollen hebben vorig jaar gebloeid
Ik bewaarde ze in een doos en in de herfst stopte ik ze weer in potten
Ik heb echt een paar dagen bij moeten komen van de verkiezingsuitslag. Blijkbaar kan ik een heerlijke dag hebben terwijl mijn hoofd vol watten zit. Het is LENTE, ja het aanbreken van een nieuw seizoen, zoiets moois, iedere keer een cadeautje. Zon, narcissen in de tuin, de eerste vergeet-me-nietjes, de knoppen aan de bomen. Gelukkig is het er allemaal, tegenwicht tegen mijn hoofd vol watten.
Ik ben me rot geschrokken dat links zo uitgedund is. Groen Links, de makke dat D'66 mensen wegsnoepte, maar de SP? De PVDA kreeg klop na haar deelname aan Rutte II, maar de VVD die deelnam aan hetzelfde kabinet groeit en groeit en groeit. Kabinet Rutte III moest aftreden vanwege het illegaal handelen van de belastingdienst. Het deert allemaal niet de VVD komt groter terug.
Er gaan nu stemmen op die zeggen dat de linkse partijen samen moeten. Tot voor kort vond ik dit een absurd idee. De verschillen zijn zo groot. Maar nu, denk ik, ja, doen. Uiteindelijk is het CDA ook ontstaan uit drie partijen, idem Groen Links. Bij samengaan kan links weer een machtsfactor van betekenis zijn.
Wanneer ik er nu over nadenk, heeft links niet de boot gemist? Wat betreft klimaat, wat betreft diversiteit, vrouwen in de top, mensen van kleur in de top en in het parlement, anti discriminatie? Hoorde ik daar Jesse Klaver en Lilian Ploumen over? Nee, Lilian Ploumen had het erover dat zij iedereen een gehaktballetje gunt. Komt dit niet heel betuttelend en ouderwets over? Lilian Ploumen, de vrouw die Trump lik op stuk gaf. Waarom hoorde ik haar hier niet over tijdens de verkiezingen?
Het was Ploumen die als minister voor Ontwikkelingssamenwerking het initiatief nam voor een noodoperatie. In een mum van tijd stampte ze SheDecides uit de grond, een internationale coalitie die honderden miljoenen euro’s bijeenbracht om het door Trump geslagen gat (deels) te dichten.Met-shedecides-dichtte-ploumen-het-gat-dat-trump-sloeg-in-gezondheidprogramma-s-voor-vrouwen
Heb ik bij links niet het idee dat alles wat er gedaan moet worden tbv het klimaat duur is, te duur voor haar achterban? Nu heeft Sigrid Kaag de stemmen, vergroening geeft kansen voor het bedrijfsleven. Had links dit ook niet kunnen bedenken, de link leggen naar banengroei en overheidssteun bij vergroening? Wanneer het aan ondernemers gegeven kan worden kan dit ook aan individuen.
Vragen, vragen, vragen. En hoop, ik hoop, ik hoop dat Sigrid Kaag voor elkaar krijgt wat ze beloofde. En wanneer Links een eerlijk sociaal beleid, een eerlijke verdeling combineert met klimaataanpak, anti-discriminatie, anti-sexisme, pro-cultuur, pro onderwijs en pro sport dan is er alle toekomst.
