Zon in ons huis, narcissen
Gisteren ruimde ik de laatste kerst-winterspullen op, echt waar, nu pas
Ja, sommige vind ik zo leuk
Ik heb ze allemaal in een ruimte onder een houten bank gedaan
Het zit nu vol, ieder jaar wordt het meer
In de tuin
De eerste vergeet-me-nietjes
En ineens zie ik dit in de tuin
Zijn dit Maartse viooltjes?
Ik was weer even in de stad
Ik wilde naar de bieb
En zag de laatste huizen afgebroken worden rond de kerk
Het geeft een raar gevoel
Jarenlang liep ik hier langs op weg naar mijn werk
Families beleefden hier lief en leed
En kijk nu
Ik zag aan plafonds nog een lamp en ergens anders spotjes
Iemand had een muur behangen met een wandgrote wereldkaart
Oogst uit de bieb
Bij die huizen dacht ik werkelijk; Waarom afbreken?
BeantwoordenVerwijderenLevensverhalen slopen, een onmogelijke taak. Herinneringen moet je blijven koesteren, want niets is voor altijd.
BeantwoordenVerwijderenJa, maartse viooltjes, zulke lieve bloempjes. Ik kreeg een bosje in een piepklein vaasje toen mijn zoon net geboren was, van zijn overgrootmoeder, die hem nog net heeft meegemaakt.
BeantwoordenVerwijderenBij de huizen denk ik: gebouwd in een tijd dat er nog weinig aan geluidsisolatie werd gedaan. Weet ik niet, hoor, maar misschien voldeden ze niet meer aan de eisen van deze tijd. Of..... er komen dure apartementen voor terug, waar meer aan te verdienen valt.