Bomen om me heen
Een wandelingetje
Fluitenkruid plukken om in een vaas te zetten
Het schaartje kreeg ik van een lieve vriendin
Zit altijd in mijn tas
Dit nooit meer en nu lees ik in Simone's boek het gebeurde allemaal weer. Zelf herinner ik me het het sterkste de Balkanoorlogen. Het moment dat het woord etnische zuivering werd uitgesproken alsof het normaal is. Een woord waarvan ik dacht dit nooit meer te horen en nu n.b. in Europa, werd het zonder enige gene gezegd.
Sartre en Simone zijn na de oorlog ineens beroemdheden, tot hun eigen verbazing. De boeken die zij schrijven slaan aan. Hun denkbeelden (Existentialisme) worden als toetssteen gebruikt. Het verandert hun leven drastisch. Voorheen leefde Simone in hotelkamers en schreef zij in restaurants. Les Deux Magots en Le Dôme zijn hun ontmoetingspunten met vrienden. Nu kan dit niet meer. Zij horen gefluister wanneer zij binnenkomen, de sfeer verandert. The Lost Generation; Cafes in Paris | Lindsay (lindsaymagazine.co) Daarom zoekt zij een woning, eerst 11 rue de la Bûcherie, 75005 Parijs. Zij woont hier 1948-1955, op de vijfde verdieping. Later Rue Victor Schoelcher 11bis. Zij koopt spulletjes, hangt de souvenirs die ze van haar reizen meebrengt op en gaat zelf koken. Later wanneer zij door haar boeken geld begint te verdienen koopt zij een platenspeler en zullen zij en haar vrienden bij haar thuis naar muziek luisteren. Ook koopt zij een autootje en crossed daarmee door Parijs, Frankrijk, Italië en Spanje.
Na de Tweede Wereldoorlog worden zij beiden politiek actief. Het is net of ik in een tijdmachine terecht kom. Want het communisme is positief. Sartre overweegt lid te worden van de partij, maar doet het uiteindelijk niet. Zijn filosofie roept mensen op keuzes te maken, vrijheid om te kiezen is niet zozeer een idee, het is een moeten en deze oproep tot vrijheid past niet bij de manier waarop Rusland op dat moment wordt geleid. Na de inval van de Russen in Hongarije weten ze dat ze er goed aan hebben gedaan. Het Russische communisme is verworden tot dwang van boven. Met de Franse communisten kunnen zij de ene keer wel, de andere keer niet zaken doen.
LES TEMPS MODERNES
Zij zijn geschokt hoe snel de bourgeoisie en het kapitalisme de macht weer heeft na de Tweede Wereldoorlog. Hoe allerlei figuren die heulden met de nazi's op topposities komen, zowel in Duitsland als in Frankrijk. Hun activisme uiten ze via Les_Temps_modernes, ze zetten dit tijdschrift op met een paar anderen. Hierdoor geven zij zichzelf en andere linkse schrijvers uit alle landen een podium. Ze zijn niet afhankelijk van de mainstream media die hen bespreken in termen van afgunst, hun beroemdheid benadrukken of hen aanvallen op hun ideeën. Na de Tweede Wereldoorlog begint de Koude Oorlog. Het is interessant te lezen hoe dit ontstond en hoeveel angst dit oplevert. Jarenlang is men in Parijs bang "De Russen komen, moeten we niet vluchten". Les Temps Modernes zet een andere werkelijkheid naast de hypes van het moment.
KOUDE OORLOG
Is het Marhallplan alleen uit medemenselijkheid weergegeven? Ik wil daar nog eens wat meer over uitzoeken. Ik las ergens dat er o.a. een verbod op vakbonden in staat. In de USA wordt de macht van de vakbonden een kopje kleiner gemaakt. Het plan wakkert de tegenstelling binnen Rusland, Oost Europa en het Westen aan. In de USA zal de Koude Oorlog uitmonden in een communistenjacht. Iedereen die linkse ideeën heeft loopt gevaar. Orson Welles, Einstein, Dorothy Parker, Robert Oppenheimer, Arthur Miller, Thomas Mann, Danny Kee, Nelson Algren en een lange lijst met andere namen werd aangelegd. Pete Seeger. Ik hoor Bob Dylan tijdens 1 van de 80-e verjaardag uitzendingen vertellen dat hij in zijn jeugd een lied van Pete Seeger zong. Hem werd verteld Pete is een communist. Hij wist niet wat dit is. Maar stel hij had het geweten dan nog zou hij het lied hebben gezongen, zo zegt hij.
Simone reist in deze periode opnieuw veel. Het soort reizen wat zij als jonkies deden, liften, met transportboten, kan niet meer. Zij wordt nu uitgenodigd om lezingen te geven. De eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog ziet zij de ellende, o.a. in Londen en Berlijn, de armoede, de kapot geschoten steden, mensen in lange rijen voor de winkels. Maar niet lang daarna reist zij naar haar zus in Portugal en ziet "weelde". Zij koopt er wat kledingstukken. Wanneer zij jaren later met Sartre in het vliegtuig zit en door het raampje neerkijkt op Italië en ziet hoe dicht de steden bij elkaar liggen, herinnert zij zich hoe lang ze er als tieners over deden om de afstand te overbruggen.
USA
Zij wordt uitgenodigd in de USA en ontvangen door de crème de la crème. Nu is het zo dat Simone totaal niet om luxe geeft. Zij wordt moe van het fêteren en de oogverblindende rijkdom. Zij krijgt het telefoonnummer van een auteur, Nelson Algren, die in Chicago woont. Zij belt om een afspraak te maken, hij hoort een vrouw met een raar accent, begrijpt het niet, legt neer, ze belt hem weer. Zij ontmoet hem en dan gebeurt er iets magisch........ Algren is de schrijver over de armen, de uitgestotenen, de gokkers, de prostitués. Hij neemt haar mee naar de wijken waar hij in verkeert, Poolse wijken met veel armoede. Ze ziet de bars en het casino en........... ze worden verliefd en niet zo'n klein beetje. Het is zo'n mooi verhaal, zo blij en lief. Beiden zijn schrijvers, maar ze lopen kapot op het feit dat hij Amerikaan is en zij Parisienne. Hij is gescheiden, maar zij heeft Jean Paul Sartre. Algren vraagt haar tweemaal ten huwelijk, haar tegen voorstel is dat ze een deel van het jaar in Chicago leven en een deel van het jaar in Parijs. Aldus gebeurt en ze maken samen ook lange reizen. Algren ontmoet Sartre en het klikt. Toch gaat het mis. Algren wil meer en dat kan zij niet geven. Wanneer zij boeken publiceert waarin ze over hun liefde vertelt, reageert hij verbittert. Ze gaan elkaar minder schrijven, maar de correspondentie houdt wel stand. Wanneer in de USA de communisten jacht oploopt, kan Algren niet meer naar haar toe.
ALGERIJE
Algerije, ik weet nu wat de Fransen er hebben gedaan. Ik word er misselijk van. Jaren lang legt het een zware deken over Simone's leven. Sartre en zij nemen stelling tegen de Franse politiek. Zij worden met de nek aan gekeken. Er valt een bom in Sartre's huis. Simone interviewt een Algerijnse vrouw die gemarteld is en publiceert dit. Zij moet thuis beveiligd worden. Het kringetje wat ze kunnen vertrouwen wordt kleiner en kleiner. Zij voelt zich meer en meer een balling in haar eigen land. Dit doet zo'n pijn en geeft zoveel wanhoop. Wanneer zij uitgenodigd worden om Cuba te bezoeken komen ze daar weer een beetje bij. Het is het Cuba van net na de revolutie van Castro en de zijnen. De mensen zijn betrokken, blij, de kleuren van het land. Na een lange periode organiseren de communisten protestmarsen tegen de politiek van de Gaulle. Er komen honderdduizenden mensen op af. Dan kunnen zij zich weer een beetje ontspannen. (Macron wil geen excuses uitspreken lees ik nu in een krant macron-geen-excuses-voor-koloniaal-verleden-in-algerije/).
Le deuxième sexe -'Je komt niet ter wereld als vrouw, je wordt tot vrouw gemaakt.'
In deze periode schrijft Simone meerdere boeken die goed aanslaan. Een van haar beroemdste boeken is de Tweede Sexe. Tijdens haar tocht door de USA logeert zij o.a. bij het echtpaar Ellen en Richard Wright. Hij is een zwarte schrijver. Via hem komt zij in aanraking met racisme. Loopt zij alleen door New York dan krijgt ze direct een taxi, wachten ze samen dan kost dit moeite. Hij geeft haar een boek Dilemma: the Negro Problem and Modern Democracy van de Zweedse socioloog Gunnar Myrdal. Simone is onder de indruk van Myrdal’s analyse en legt een verband met een belangrijk thema in haar eigen werk: de positie van de vrouw. phaestus. Het boek slaat in als een bom. humanistischecanon/venster/sociale-bewegingen/simone-de-beauvoir-de-tweede-sekse/ Het boek wordt de bijbel van het feminisme genoemd. Zij wordt er geliefd en verguisd door. Hedendaags commentaar: groene/een-openbaring
Jonkies
De bui komt dichterbij
Mijn God, echt.......
Ik herinner me het nog zo goed
Ik was 16
Ik lag ziek op bed
Aan mijn oor een transistorradiootje
En ineens hoor ik
DIE STEM
Welk liedje het was weet ik niet meer, ze zijn allemaal zo mooi
A HARD RAIN, het geeft me een heel bijzonder gevoel dit lied
Het geeft me koude rillingen
Ik heb documentaires opgenomen die gisteren op NPO II extra werden uitgezonden
De tijdgeest komt weer terug, de koude oorlog
Wat ik me van die tijd herinner is dat mijn moeder dozen met koeken kreeg of moest kopen
Rare koeken, die we anders nooit hadden
Er was een verhaal over "onder een trap gaan zitten"
Die koeken zouden ons in leven kunnen houden wanneer de atoombom zou vallen......
Ik herinner me de spanning die ik als kind ervoer
Lang geleden, ik besef het
Maar Bob Dylan 80..........het geeft me een heel raar gevoel
Weemoed
In de loop der tijd kochten wij spullen via Bol.com maar meestal kochten we in een winkel. Dat vond ik tot Corona begon doodnormaal. Maar........ wij namen de adviezen serieus en bleven thuis. Behalve die ene keer dat ik de bibliotheek boeken terug bracht ben ik niet meer in de stad geweest. Wij begonnen meer bij Bol.com te kopen. En ik maakte een ontdekking.
Langzaam begon bij mij het begrip door te dringen dat Bol. com niet 1 groot magazijn is. Nee, het bestaat uit allerlei verkooppunten over het land die via hen goederen leveren. In mijn onwetendheid probeerde ik bestellingen te bundelen zodat de chauffeur in 1 keer alles mee kon nemen. Leek mij logisch en beter voor het milieu, minder reisbewegingen.
Jullie zien hier aquarelverf besteld bij Bol. com.
Mijn blauw is op. Normaal ga ik naar Gestaecker (vroegere Peter van Ginkel) of Pipoos, maar ik kan daar nu niet heen. Dus alles op 1 dag besteld bij Bol.com. Met pijn in mijn hart want zulke kleine spulletjes, die ik zo gemakkelijk zou kunnen halen, laten brengen door een chauffeur?
Wat denken jullie, over 2 dagen verdeeld zijn er 4 verschillende chauffeurs langs geweest, 4 verschillende verkooppunten, de een nog mooier verpakt dan de andere. Zijn jullie net zo perplex als ik? (Ik ben overigens hartstikke blij dat ik het allemaal weer heb). Hier kunnen jullie lezen hoe dat partnerschap via Bol.com. gaat: partnerplatform.bol.com/nl/partner-worden/
Zien jullie de kaarten en enveloppen die ik tegelijkertijd met de verf bestelde?
Jarenlang schilder ik op kaarten. Ik kocht ze indertijd bij Pipoos tot ze daar niet meer verkocht werden. Ik ontdekte dat ik ze direct kon kopen bij Papicolor. 50 enveloppen en 50 kaarten prijs ongeveer 53 euro. Van de week zocht ik hun internet site op en wilde mijn account openen, maar dat ging niet, wat vreemd. Ik ontdek dat ik ook zonder account kan bestellen, maar het bedrag is 65 euro, er worden verzendkosten en BTW bij opgeteld. Wat is dit nu? Ik schrik van dit hoge bedrag. Wat blijkt, Papicolor is de marktsector opgegaan, wil gaan leveren aan grote bedrijven. Via "een knopje" kan ik op bestellen voor een particulier komen en zie ik het mij bekende bedrag.
Ik denk, laat ik eens kijken of er ergens anders ook kaarten worden aangeboden. De eerste kaarten die ik op Google zie verschijnen gaan via Bol Com, merk Crea Time. Dezelfde maat, 15 cm. bij 15 cm, dezelfde kleur, 36 euro goedkoper, WOW. Even met mijn man overlegd. We besluiten, laat ik het eens proberen. Ik bestel ze.
Ik probeer het uit en tot mijn verrassing bobbelt het totaal NIET!
Ik ben perplex
Ik ga nu natuurlijk verder kijken of het blijft bevallen
Maar anders kan ik me voortaal 36 euro per keer besparen
Tussen januari en november 1951schrijft John Steinbeck zijn belangrijke boek "East of Eden". Hij schrijft dit boek in een notebook, aan de rechterkant het boek en aan de linkerkant dit journaal. In het journaal beschrijft hij bijna per dag het ontstaan van het boek. Hij richt het in gedachten aan zijn vriend, de uitgever Pat Covici. Hij praat met hem, hij beschrijft zijn plezier in het schrijven, de problemen die hij tegenkomt, de ideeën die in hem opborrelen. Hij heeft zichzelf een stramien opgelegd. Belangrijk is rust, hij wil niets overhaasten, de tijd nemen. Hij wil iets vertellen wat in zijn ziel woont, wat voor hem belangrijk is, hij weet dat het veelomvattend is; haasten maakt zenuwachtig en maakt van slag en dat nooit, het creatieve proces moet zijn tijd krijgen. Maar hij stelt zich tegelijkertijd doelen, een bepaald aantal woorden schrijven per dag. Hij schrijft met een potlood (!) en hij vraagt zijn vriend een voorraad nieuwe potloden mee te nemen.
Deze potloden brandnamepencils
Het is niet de bedoeling dat dit journaal gepubliceerd wordt. Dit gebeurt pas na de dood van John Steinbeck in 1968. Steinbeck had only two requests for the diary — that it wouldn’t be made public in his lifetime, and that it should be made available to his two sons so they could “look behind the myth and hearsay and flattery and slander a disappeared man becomes and to know to some extent what manner of man their father was.” brainpickings
Ook het gewone leven dringt in het boek door. In deze periode van zijn leven woont John Steinbeck met zijn vrouw in New York. Zij is een grande dame, kent veel mensen, is sociaal, maar houdt veel van de plichtplegingen weg bij John, wetend dat hij tijd alleen nodig heeft. Zij regelt alle zakelijke beslommeringen en zij is zijn klankbord. Geregeld leest hij haar 's avonds voor uit wat hij daarvoor schreef. Aan Pat Covici doet hij daar verslag van.
De kinderen, twee zonen bij zijn tweede vrouw komen regelmatig logeren en ook de dochter van Elaine uit haar eerste huwelijk. Het gaat niet zo goed met de twee jongens. Hun moeder is onevenwichtig en dit laat sporen na. John maakt zich hier zorgen over en probeert in te grijpen. Elaine verricht wonderen met hen, schrijft hij. Met hun vieren gaan ze naar Nantucket in een huisje aan de zee. Er wordt meubilair bezorgd voor de bibliotheek. Het weer veranderd, de seizoenen komen en gaan. Hij slaapt slecht, heeft kiespijn. Hij schrijft het allemaal aan zijn vriend in dit journaal, dit dagboek.
Behoefte aan structuur en eenheid
Of is het behoefte aan verdieping?
Ik heb behoefte aan structuur en eenheid. Ik heb nu 7 jaar een boekenproject. Indertijd gestart omdat ik een Twitterhoofd had. Ik kon door veel op de sociale media te lezen alleen nog maar korte stukjes tot me nemen, ik wilde weer boeken gaan lezen. Dat mijn project slaagde, daar ben ik echt trots op. Ik las zoveel prachtige boeken.
Ik hou heel erg veel van geschiedenis. Veel van de boeken die ik las hebben hier mee te maken. Zowel omdat de onderwerpen in de boeken erover gaan, of ik las schrijvers van vroeger. Ik begin te bemerken dat ik onrustig word. Mijn hoofd loopt om, omdat ik nu zoveel weet maar ook even zoveel weer vergeet. Ik ben steeds bezig systemen te bedenken om te onthouden. De computer is echt een verlengstuk van mijn geheugen. Ik ben elke dag zo blij dat internet er is.
Denken jullie er wel eens over na wat je graag geworden had wanneer je leven anders was gelopen? Begrijp me goed, ik ben dik tevreden met hoe mijn leven gegaan is, maar ik zou graag nog wel een aantal bekwaamheden erbij kennen.
