Bibliotheekperikelen

Van de week is Salem voor het eerst mee geweest naar de nieuw bibliotheek. Het gebouw had hij al wel eens vanaf de onderste verdieping gezien maar nooit helemaal. Het werd geen succes. Ik had hem eerder al verteld dat ik vaak helemaal daas wordt van de glijbaan midden in de bieb, vlak naast de afdeling kunst en literatuur. Deze foto heb ik bij de opening genomen, zo druk is het op de trap nooit. Het aantal kindertjes dat met veel plezier en gegil naar beneden komt is altijd hetzelfde nl. veel. En dan nog de ouders die hen manen rustiger te zijn, Ouders die er soms niet vies van zijn er zelf ook door te glijden. In het begin was de trap naar boven nog wel eens afgesloten, maar de laatste tijd niet meer. Kindertjes draven dus weer onder luid geschater de trappen op.

 

Goed, wij liepen de afdeling op en Salem keek. We liepen rond en zochten boeken. Na korte tijd stond S. naast mij en zei:" Ik wil weg, ik word gek van het lawaai".  

  

Met de lift gingen we naar boven. Want, ja. de bieb heeft 2 verdiepingen. He, he .......rust. Achterin, in stilte, zitten internet gebruikers. Een gedeelte met romans, boeken over planten, bloemen, koken etc. Aan het andere einde de kinderafdeling. Hier kun je twee ""boomhutten"" vinden, kleine ruimtes die je in kunt klimmen, er liggen kussens in allerlei groottes in. Wanneer ik kind was zou je mij hier terug kunnen vinden. Ik zie er vaak kinderen zitten en ook wel moeders met aan elke kant een kind. Toen S. en ik er langs liepen zagen we maar heel weinig kussens, wat raar. Een stukje verder viel het kwartje, een vader hield een kussengevecht met zijn kinderen..... Herrie, herrie, herrie.

Het systeem waarop boeken worden gepresenteerd is veranderd. Veel boeken staan rechtop, met boeken erachter, onhandig. Bij boeken over musici kun je bijvoorbeeld de Beatles achter Mozart vinden. Het is een zoeken geblazen om iets terug te vinden.

 

Op naar het spiksplinternieuwe en mooie restaurant. 

 

 

 

 

Hier wachten weer nieuwe verrassingen. Tafeltjes waren niet afgeruimd  Het  duurde lang voor er iemand onze bestelling opnam. Uiteindelijk kwam er iemand. Ik vroeg thee en ik weet al wat er gebeurt omdat ik er eerder was. De thee wordt geserveerd op een groot blad waarop allemaal glazen potten staan, op labels kun je lezen wat erin zit. In het midden zijn lege theezakjes die je met je keuze kunt vullen. Het idee is leuk alleen tijdrovend, want het kost veel tijd om al die labels te lezen. De vorige keer bleef de serveerster bij me staan en nam het blad direct weer mee. Nu werd het op 1 van de stoelen neergezet. Op het moment dat wij er zaten was het rustig, maar ik vroeg me af of ze nog zouden weten waar de thee was neergezet, wanneer een andere klant om thee zou vragen. Toen we af wilden rekenen werd ons een kassa gewezen. Hier stond een man die ons verwelkomde met de vraag "Waar zat u?" Nu zien jullie op de foto maar een klein gedeelte van het restaurant, maar het is veel groter. We vonden de vraag daarom nogal vreemd, moeten we vaag naar een tafel wijzen en begrijpt die man dan wat iemand gehad heeft?

 

Ik heb een beetje heimwee naar de vroegere bieb.

Die was zo gemoedelijk.

Een kleine kofferruimte waar jezelf koffie of thee kon pakken
 en boeken die je kon vinden