Biografie project 2015, Vanessa Bell. Her daughter, Angelica Garnett, commented: "She presided, wise yet diffident, affectionate and a little remote, full of unquestionable spirit. Her feelings were strong, and words seemed to her inadequate. She was content to leave them to her sister and to continue painting."

Ik las voor mijn biografie project over het leven van Vanessa Bell. Vanessa Bell die als kind opgroeide in een groot Victoriaans gezin met vader Leslie Stephen, auteur en eminent Victorian en Julia Prinsep Jackson, een beauty en weldoenster, diverse halfbroers en halfzus en haar broers Thoby, Adrian en haar zus Virginia, later de beroemde schrijfster Virginia Woolf. Vanessa wil al op jonge leeftijd schilder worden en gelukkig mocht zij van haar vader naar de Sir Arthur Cope's art school ging in 1896, en daarna studeerde ze schilderkunst aan de Royal Academy in 1901. Haar zus Virginia blijft haar hele leven boos dat zij, die graag naar de universiteit wilde, geen opleiding buitenshuis mocht volgen. Maar eerst krijgen de kinderen een enorme klap te verwerken. Haar moeder sterft onverwachts en daarna haar stiefzus Stella. Vanessa hield veel van hen en miste hen haar hele leven. Maar erg was tevens dat zij ineens op 16 jarige leeftijd verantwoordelijk werd voor  het huishouden. Er waren bedienden, maar Vanessa was verantwoordelijk voor het huishoudboekje en iedere maand werd het een drama. Haar vader wilde het inzien en werd daarna furieus en schreeuwde dat ze hen allemaal ten gronde zou richten. Totale onzin want na zijn dood erfden de zussen Vanessa en Virginia genoeg om niet meer te hoeven werken of verplicht te trouwen. Deze ervaring maakte wel dat Vanessa haar hele leven toen zij zelf een huishouding kreeg dit doelmatig leidde.

Het overlijden van haar vader was voor Vanessa een bevrijding. Zij verkocht het huis en de inhoud en huurde een huis in de wijk Bloomsbury in Londen, waar zij met Virginia en haar broers ging wonen. Haar broer Thoby nam zijn vrienden van de universiteit mee naar huis en zo ontstond de Bloomsbury Groep. In tegenstelling tot haar ouderlijk huis creëerde Vanessa hier een sfeer waarin alles openlijk besproken mocht worden, niets was taboe. De zussen leerde al snel mee te praten over onderwerpen op het gebied van kunst, cultuur, politiek maar ook werd er vrij gesproken over de diverse relaties die er ontstonden zowel hetero-als homoseksueel.

Een tweede schok toen onverwacht haar broer Thoby stierf. Vanessa nam vrijwel gelijk het huwelijksaanzoek van Clive Bell aan. Virginia en Adrian vonden een ander huis. In het begin was het een gelukkig huwelijk. Echter toen er kinderen kwamen werd de aandacht van Vanessa opgezogen door het moederschap. Clive flirtte met Virginia en later begon Clive relaties met andere vrouwen. Vanessa vond dit allemaal niet zo erg. Zij zelf werd verliefd op Roger Fry.

 Maar haar echte liefde kwam later en was voor de homoseksuele schilder Duncan Grant. Samen woonden zij in Charleston  huis. Een huis wat door hen samen gedecoreerd werd en wat een toevluchtoord werd voor veel leden van de Bloomsbury groep en hun aanhang. In dit huis liggen heel veel uren van gezamenlijk schilderen. Vanessa creëerde ook hier een sfeer van vrijheid. Er waren een paar bedienden en vooral de kok Grace heeft hier lange tijd gewerkt. De kinderen hadden veel vrijheid. Duncan was Vanessa niet trouw en dat vond zij moeilijk. Duncan nam de vrienden waar hij op viel mee naar Charleston en zij bleven er lang wonen, zij voelden zich welkom. Vanessa en Clive bleven altijd getrouwd en waren goede, zorgzame vrienden voor elkaar. Toen Vanessa een dochter kreeg van Duncan Grant heeft Clive Bell haar geëcht. Vanessa heeft heel lang gewacht tot zij Angelica vertelde wie haar werkelijke vader was. Iets wat Angelica veel moeite gaf om te verwerken.

 Duncan Grant, Angelica Bell, Roger Fry

 

Vanessa heeft de schilderkunst van Duncan Grant altijd erg bewonderd.  Zij vond hem een betere schilder dan zijzelf. Ik vind dit jammer, want ik vind haar schilderijen niet onder doen voor de zijne.

Vanessa Bell the painter was as radical as Virginia Woolf the writer. I have come to think her more so. In her simplified portraits and mysterious dream landscapes painted from 1911 onwards, she invented a new language of visual expressiveness. Bell and Grant's still-life paintings of 1914-15 are among the earliest pure abstracts in the Europe of the time.

You can see in Bell's search for light and pattern a desperate response to the sepulchral interior of the Stephen mansion in Hyde Park Gate where, as she remembered later, faces around the dinner table loomed out of the surrounding shade like Rembrandt portraits.

In 1913 Vanessa Bell joined with Roger Fry and Duncan Grant to form the Omega Workshops in 1913. Other artists involved included Henri Gaudier-Brzeska, Percy Wyndham Lewis and Frederick Etchells. Fry's biographer, Anne-Pascale Bruneau has argued that: "It was an ideal platform for experimentation in abstract design, and for cross-fertilization between fine and applied arts.... However, in spite of a number of commissions for interior design, the company survived the war years with difficulty, and closed in 1919."

Some of Bell's Omega work was related to her painting; for example, screens, murals, decorated furniture. She decorated a nursery with Cubist elephants and fishes around the floors and ceiling which she felt children would like "even if it startles their parents". A final Omega technique acquired by Bell was that of woodcutting.

Klik hier voor meer van Vanessa-Bells-paintings

Vanessa ontmoette veel andere schilders in binnen-en buitenland.

 

Vanessa en de leden van de Bloomsbury groep reisden regelmatig naar het buitenland. Zij bezochten Frankrijk, Italië, Duitsland. Zij woonden ook een periode in Frankrijk in le Bergère, een huisje wat zij huurden. Zij schilderde hier en er kwamen weer veel vrienden logeren.
vanessa-bell-la-bergere-cassis

Vanessa werd vaak uitgenodigd voor feesten en zij kende veel mensen uit de upper class. Zij kon zich hier goed staande houden, maar was eigenlijk liever thuis in Charleston waar ze kon schilderen. Zij nam de gewoonte aan om in gemakkelijke kleren te lopen, vaak in kleurencombinaties, die alleen zij kon maken. Zo kwam zij ook wel bij officiële gelegenheden. Hoofden draaiden zich dan om.

Vanessa was pacifiste. In  de 1-ste wereldoorlog lukte het haar om Duncan Grant en zijn vriend buiten de dienstplicht te houden. Het was voor haar hard te verteren dat haar oudste zoon Julian een andere weg insloeg. Om haar heen veranderde de wereld. Hitler sprak zijn agressieve taal en pacifisme verloor invloed. Haar zoon nam dienst als ambulance chauffeur in de Spaanse burgeroorlog en verloor hier zijn leven. De klap kwam heel hard aan en Vanessa verloor toen veel van haar blijheid. Virginia, haar zus, die zo goed begreep hoe het Vanessa te moede was, gaf haar steun. Vanessa, die altijd al iemand was die privacy belangrijk vond trok zich verder in zichzelf terug.



 

Er valt nog zoveel meer over Vanessa Bell te vertellen. Zij die zo kundig was in het draaiend houden van haar huishouden, waar altijd veel bezoek was, kon ook erg verstrooid zijn. Zo las ik een verhaal dat zij, die totaal niet geïnteresseerd was in ""het nieuws"" en de politiek, ooit een krant halverwege doorgelezen had voordat ze door kreeg dat die 2 jaar oud was.

 

Zij was een goed autorijdster, maar ooit parkeerde zij haar auto ergens en kon hem toen niet meer terugvinden, Zij ging met de bus terug.

 

Toen tijdens de WO II haar Londense huis door de Duitsers werd gebombardeerd en haar schilderijen die er stonden allemaal vernietigd werden, reageerde ze met "Ik schilder gewoon weer nieuwe""

Ik heb een heel mooie biografie gelezen over een inspirerende vrouw. Ik las het boek in het Engels, ik geloof niet dat er een Nederlandse vertaling is. Wat ik jammer vind. Ik zou graag willen dat ook mensen die geen Engels kennen deze biografie zouden kunnen lezen. Het was goed voor mijn Engels, wan tik kwam een aantal onbekende woorden tegen. Ik vind het jammer dat ik ze  niet even opgeschreven heb want ik ben ze allemaal vergeten.

theguardian. a radical regained