Daar is hij dan, de Lockdown.

Na gisteren, met de aankondiging van de lockdown, kunnen we het begrip "mondige burger"  begraven, denk ik? Zou minister Hugo de Jong het zelf begrijpen toen hij gisteren aangaf de scholen en de kinderopvang te sluiten, zodat ouders gedwongen worden thuis te werken? 

Hoe vaak hoorde ik het niet, de mondige burger? Ik dacht steeds dat bedoelt werd de verstandige, bij de maatschappij betrokken burger. Maar nu, ineens, begrijp ik het. De mondige burger is de neo-liberale burger, die kan, nee, die moet kiezen. De burger die gecreëerd is in de laatste 30 jaar. De burger die aan het eind van het jaar de verzekeringspremies bekijkt en slim kiest, de burger die de gasrekeningen vergelijkt, de burger die uitzoekt welk ziekenhuis bij hem past. Was dat wat de regering deed, al die maanden? Een dringend beroep op de calculerende burger? Dan zijn ze nu uit de droom geholpen en zijn ze tegen de verwende, eigengereide, alles moet kunnen wanneer ik het wil burger aangelopen. Beau formuleerde het gisteren voorzichtig: " De burger heeft blijkbaar dwang nodig". Hugo de Jong mompelde nog, ja, in Aziatische landen hebben ze nog meer mogelijkheden, maar in zo'n land wil ik niet leven. 

Maar, in China hebben ze het na een stevige lockdown en bespuiten, met wat, geen idee, alles werd ontsmet, het virus  in 3 maanden weg gekregen. En toen het opnieuw uitbrak hebben ze een stad met 11 miljoen mensen in 1 week getest en de gene die het virus met zich meedroegen in quarantaine gezet. Is dat echt zo'n slecht beleid geweest? 

Er is nu dus DWANG, een lockdown. Mijn hemel, dwang in dit land van vrijheid en alles moet kunnen.  

Op twitter volg ik een aantal verpleegkundigen. Hun verhalen zijn hartbrekend. Ook dringt er soms een verhaal door, tussen al het geschetter der verongelijkten, van mensen die iemand verloren in deze tijd. Wat die mensen meemaken is veel belangrijker dan al die verongelijkten en viruswappies die het hoogste woord voeren. Ik heb echt een beetje leedvermaak dat de verongelijkten en de wappies nu gedwongen worden. 

Wat ik me afvraag is hoe die ondernemers zich voelen. En dan bedoel ik niet beroerd, want onze omzet verdwijnt. Ik was blij gisteren te horen dat de detailhandel begrip had voor de lockdown. Dat was anders met de horeca. Daar vierde verongelijktheid hoogtij. Hoe voelt de horeca het dat ze belastinggeld krijgt? Zit ik er ver naast wanneer ik denk dat zij meestal VVD stemmen? De partij die zo'n voorstander is van minder belasting. Beetje raar toch om het dan nu normaal te vinden dat de overheid bijspringt met belastinggeld? 

Een overheid die jarenlang bezuinigde op de eigen sector? Die daar zo trots op was, broekriem aanhalen, weten we het nog? Waardoor we nu een deel van de problemen hebben zoals een onderbezetting van de zorg, leraren, politie? Voelt de horeca nu dan een beetje dankbaarheid dat wij met zijn allen hen ondersteunen? Zal deze sector voortaan anders tegen belastinggeld aankijken?