Voor mijn boekenprojekt 2022 las ik "Thuis in Rome" van Rosita Steenbeek.

 

Rosita komt uit Amersfoort, maar heeft een levenslange band met Rome. Als tiener trok zij er heen met een vriendin, ze kreeg het voor elkaar in wat films mee te spelen. Zij werd verliefd op Federico Fellini en in het algemeen op Italië. Zij woont nu al een poos in een appartement wat gebouwd is in een kerk. Ik heb een aantal van haar boeken.

Dit boek las ik eerder, maar zoals ik steeds ontdek (iets wat ik totaal niet leuk vind) is dat ik veel vergeet wat ik lees. Dus dit boek was ook "als nieuw" voor me. Ik herinnerde me nog dat Rosita wandelingen door Rome beschrijft en dat ik al eens met haar "meeliep" via Google Earth.

Zij maakt deel aan het alledaagse leven van Rome. Is bevriend geraakt met buurman Werner, een priester en met Amadeo, een winkeleigenaar, met Valentina die filmregisseuse is, maar ook aan de Tiber zoekt naar oud Romeins vaatwerk e.a. Zij vertelt over deze mensen, loopt een eind met hen op of hoort van hen een verhaal wat zij verder wil uitzoeken.

Ik denk dat iedereen die Rome ooit heeft bezocht wel rondgelopen heeft op het Piazza Navona. (klik) Een heel erg mooi, groot plein met twee prachtige fonteinen. In Rosita's boek lees ik nu dat er een plek is waar je met een trap naar beneden kunt en dan sta je plotsklaps in de eerste eeuw na Christus. Onder het plein zijn de resten te bekijken van het sportstadion van Keizer Dominicus. Twee rijen bogen op elkaar. Een sportterrein net zo groot als het plein. Het plein is er in de loop der tijd overheen gebouwd. Veel foto's kun je hierop bekijken: Piazza-Navona-Underground 

Zo vertelt zij over meerdere plekken waar je naar beneden kunt dalen om in de Oudheid terecht te komen. Lees hier maar eens over de kerk San Clemente. Kerken uit diverse perioden over elkaar heen gebouwd, met helemaal onderin een tempel gewijd aan Mithras. De Perzische zonnegod Mithras werd vereerd. Zijn cultus, het mithraïsme, werd in de eerste eeuw na Chr. ingevoerd in Rome en kende daar een groot succes. 

keizer-domitianus

ciaotutti/rome/de-ultieme-set-rome-met-rosita-steenbeek/

dolcevia/rome-volgens-rosita-

cultureelpersbureau-rosita-steenbeek/

louel/Rosita-Steenbeek-Nouveau-Louel

trouw/je-vlucht-weg-uit-de-invloedssfeer-van-je-vader-om-hem-later-drie-keer-tegen-te-komen

MIJN BOEKENPROJECT 2022

De Bibliotheek van Parijs - Janet Skeslien Charles

Parijs is een feest - Ernest Hemingway

Op doorreis - Lisa St. Aubin de Teran ·

Een Huis in Italië - Lisa St. Aubin de Teran

Thuis in Rome - Rosita Steenbeek

Leuke reacties en wat ga ik ermee doen?

Wat een leuke reacties gisteren op mijn blog. Dat terwijl ik dacht dat het onderwerp geschiedenis misschien saai gevonden zou worden. Elly, je hebt me aan het denken gezet. Ik dacht er eerst over om bladzijdes te gaan maken, maar ik begrijp dit systeem niet. Ik denk dat ik het simpel ga houden, ik ga een label starten mbt "geschiedenis" Iedere keer wanneer ik iets tegenkom wat interessant kan zijn zet ik het onder dit label. Ik vind het leuk over geschiedenis te schrijven. Wanneer ik dan weet dat lezers het ook interessant vinden om te lezen vinden is dit zo'n goede stimulans. 

 geschiedenis

Overzicht krijgen.

Ik ben met iets nieuws begonnen. Ik heb er al eens eerder aan gedacht en misschien er hier ook wel eens over geschreven. Maar nu ben ik daadwerkelijk begonnen. Jullie weten dat ik van geschiedenis hou. Ik heb er veel over gelezen en kennis gemaakt met politici, schrijvers en schilders. Ik realiseer me dat het een ratjetoe is geworden in mijn hoofd. Wie leefde nu eigenlijk wanneer? Wie leefden er toen ook? Wat gebeurde er nu in hun wereld in de periode dat zij leefden?

Bijvoorbeeld, Parijs is drastisch op de schop gegaan na 1848. Na de Franse Revolutie en na Napoleon kende Frankrijk nog revoluties in 1830 en 1848. Parijs bestond toen uit veel steegjes, de bevolking kon gemakkelijk overal barricades oprichten. Napoleon III wilde hier een eind aan maken. Hij riep de hulp van Haussmann in en deze besloot dat een flink deel van Parijs moest verdwijnen. Hij legde de brede (nu beroemde) Avenues aan. Veel huizen, kerken, theaters etc. verdwenen. Dit betekent dus dat Parijzenaren jarenlang met een bouwput moesten leven. Victor Hugo, de grote Franse schrijver verkeerde als banneling in Brussel. Toen hij terugkeerde na 1848 herkende hij de stad niet meer. 

Lekker in het zonnetje

Ik heb nu een cahier genomen met losse blaadjes. Op elk vel beschrijf ik een jaartal. Zo hoop ik een mooi overzicht te krijgen.

Ik hoop door dit systeem nu eens eerder te begrijpen wie het Parijs kende van voor Hausmann en wie leefde in het Parijs na Hausmann. Maar niet alleen dit. Ook bijvoorbeeld datgenen wat er in de USA en in Rusland gebeurde begrijpen in de context wat er verder in Europa gebeurde.

Zo weet ik nu dat Tolstoi zijn Oorlog en Vrede begon te schrijven en Alice in Wonderland voor het eerst werd gepubliceerd toen de Impressionisten net een beetje erkenning kregen. In "Salons" mochten ze nog niet echt hangen. 

Zal het weer lukken? Zaadjes in potjes.

 Ik heb weer wat zaadjes in een potje met aarde gedaan

Tomaten en Zonne bloemzaadjes

Zal het deze keer weer lukken?

De zonnebloemzaadjes zijn al gegroeid ondertussen

Uitbundige kleuren. Maar is het ook scherp? Geen idee.

Het is zulk heerlijk weer 

Ik wilde kijken of "de witte bloemetjes" er zijn

 En ja hoor, ze zijn er

Ze maken me altijd blij

 

Ik zie momenteel heel erg slecht. In 2018 kreeg ik aan allebei mijn ogen een staaroperatie. Van jongs af aan ben ik gewend aan slecht zien. Voor de operatie had ik -8 aan 1 oog en -5 aan het andere. Met lenzen in zag ik alles haarscherp. Tot ik dingen dubbel ging zien en de operatie nodig was. Daarna zag ik haarscherp in de verte en moest ik een leesbril gebruiken. 

Maar nu, ik kan bijna niet meer lezen en in de verte zie ik niet meer scherp. De gezichten van mensen zijn wazig en ik zie niet of een foto scherp is of niet. Ik gokte maar een beetje met fotograferen. 

 Kastanje 's  wat mooi

Is het scherp? Ik geloof het wel, weet het niet zeker

De eerste bloeiende bomen

Ik heb een afspraak gemaakt met de dokter

Misschien is het nastaar?

21 maart, het is LENTE

HET IS LENTE

De eerste vergeet me nietjes in de tuin

Ondanks alle steeds weer 

terugkerende ellende in de wereld

Geeft dit HOOP

Voor mijn boekenproject 2022 las ik 2 boeken van Lisa St. Aubin de Teran.

Ik zocht in mijn boekenkast naar een boek wat ik weer eens in 1 ruk uit zou kunnen lezen. Ik kwam het boek van Lisa St. Aubin de Teran, "Romantische Obsessies" tegen. Het bestaat uit 2 boeken, "Op doorreis" en "Een Huis in Italië". Ik weet nog hoe ik ervan genoten heb toen ik het kocht. Hoe zal ik het nu vinden? Bijna 25 jaar later? 

Op Doorreis

Lisa groeit op met een alleenstaande moeder en 3 zussen. Haar vader komt heel sporadisch langs. Haar moeder krijgt het steeds slechter en uiteindelijk belanden ze in een achterstandswijk in Londen. Op haar eerste school moet zij zich vechtend staande houden, op de tweede, een sjieke meisjesschool gaat ze spijbelen. Ze ontdekt de trein. Het eerste deel van het boek is een ode aan de trein. Als jong meisje rijdt ze stiekem tussen London en de zee. Op een van deze trips spreekt een jongeman haar aan. Hij is een Venezolaan, die als banneling door Europa trekt. Hij zegt dat hij haar prachtig vindt en met haar wil trouwen. Goed zegt ze, wanneer hij vertelt dat ze in Italië gaan wonen. Door het lezen van boeken is Italië een droom geworden, een romantische droom. En zo is ze op haar zestiende getrouwd. Ze heeft er geen idee van dat hij rijk is. Maar wanneer hij na twee jaar terug mag naar Venezuela, gaat ze me en ontdekt dat hij een grote suikerplantage heeft. Zij krijgt een dochter, Iseult. Haar man blijkt schizofreen te zijn, hij is niet in staat de plantage te runnen, zij doet dit. Wanneer hij voorstelt dat ze een zelfmoordpact moeten sluiten gaat zij er met haar dochter vandoor.

Zij heeft een wild leven in diverse steden, krijgt een soort verhouding in Berlijn tot zij een Argentijnse architect ontmoet. Hij nodigt haar uit om naar Argentinië te gaan. Zij gaat alleen, voor Iseult gaat iemand anders zorgen. Jarenlang woont zij in Argentinië. Zij heeft een scherpe pen. Zo schrijft zij dat de oorspronkelijke bevolking uitgeroeid is door de Italianen die Argentinië bezetten, later ook Duitsers. Dat gevluchte top nazi's zich plezierig voelen in Argentinië vindt zij volkomen begrijpelijk. Deze man verlaat ze ook. 

Haar derde man is een Engelse schilder. Met hem keert zij terug naar Engeland. Samen met hem verdiept zij zich in het oude Victoriaanse tijdperk. Zij draagt Victoriaanse kleding. Zij kopen een verlaten kasteel in Schotland. Wanneer haar moeder aan kanker overlijdt en zij een heel moeizame bevalling van haar zoon doormaakt raakt zij in een depressie. Ze probeert eraan te ontkomen door naar Italië te vertrekken. Ze huurt een huis en loopt met haar ziel onder haar arm door een Italiaans stadje. Ze pakt de baby op en stapt weer in de trein. Ze sluit vriendschap met een spoorwegmedewerker. Ze gaat zich langzaam wat beter voelen. Ze begint te begrijpen dat ze vaak met haar hoofd in de wolken loopt, boordevol romantische obsessies opgedaan uit de boeken van Shelley en Byron. Ze realiseert zich dat ze aan een soort grootheidswaanzin lijdt. Wat zij tegenkomt tijdens haar trein avonturen begint ze op te schrijven, zij begint boeken te schrijven, met de verbetert zij haar financiële situatie.

Een Huis in Italië

Zij kocht eerder huizen, maar nooit heeft zij het gevoel dat dit "haar" huis. In gedachten ziet haar ideale huis voor zich. Dan wanneer zij een keer in Umbrië is ziet zij het ineens. Zij en haar man besluiten het te kopen, hoewel ze het geld er niet voor hebben. Tsja, schrijft ze, huizen kopen leerde ze van Ted Hughes. Wanneer je een huis ziet wat je heel graag wilt hebben koop het dan. Het geld komt vanzelf. Ze betalen 20 % aan.  

Wanneer ze in het huis willen gaan wonen ontdekken ze pas echt de gebreken. Wat moet er veel aan gebeuren. Plaatselijke vakarbeiders worden ingehuurd. De aannemer wordt een steun en toeverlaat. Al gauw hebben ze geen geld meer. Geeft niets vindt men, het is een eer dat jullie ons kasteel weer willen opknappen, geld komt later. Wanneer de nood hoog is verkopen ze hun appartement in Venetië en kunnen ze weer wat betalen. Stukje bij beetje worden de verschillende ruimtes aangepakt. Wanneer er zware regenbuien zijn moeten hun matrassen verkassen en gauw boeken etc. weghalen, want er ontbreekt een dak. Grappig vond ik het verhaal dat de aannemer hen niet aanraadde om grondverwarming aan te brengen, want wij hebben hier een zacht klimaat. Waarop ze de eerste winter compleet verkleumen. Er is maar 1 vuurplaats in het huis, in de keuken. 

Haar twee kinderen zorgen ervoor dat zij en haar man worden opgenomen in de lokale gemeenschap. Het jongetje Robbie breekt alle harten en ze krijgt contact met de moeders. Haar dochter Iseult heeft veel aanbidders en met hen en twee stagiaires die bij hen inwonen verkennen ze alle uitgaansgelegenheden. Ze passen zich aan aan de plaatselijke gebeurtenissen, zoals Christelijke feesten. Vrouwen wijdden haar  in hun inmaak en kookkunsten in en ze probeert een tuin aan te leggen.

Hoe het afloopt? Later zie ik op internet dat ze getrouwd is met de Nederlandse Mees van Deth  en dat ze op Mozambique wonen. 

Wat gebeurde er met het huis? Op diverse sites zie ik dat je er een vakantie kunt boeken. Blijkbaar is het in zijn geheel opgeknapt. Ik kom ook wat sites tegen waarin staat dat er geen kamers meer verhuurd worden. Misschien ivm corona? Ik neem aan dat Lise het huis verkocht heeft.

• Een reisverhaal. Een autobiografie. Een roman. Een liefdesbrief. Een grafrede. Een bestseller voor tieners. De moord. Een seksscène. | Trouw
• lisastaubindeteran

MIJN BOEKENPROJECT 2022

De Bibliotheek van Parijs - Janet Skeslien Charles

Parijs is een feest - Ernest Hemingway

Op doorreis - Lisa St. Aubin de Teran ·

Een Huis in Italië - Lisa St. Aubin de Teran

Tijdgeest.

Toen wij zo overhaast vertrokken uit Afghanistan konden we niet vermoeden dat er zo plotseling een nieuwe vluchtelingen stroom zou ontstaan. Ongelofelijk dat dit zo snel kan gebeuren. En ongelofelijk hoe anders er nu tegen aan gekeken wordt. Een oorlog ver van ons bed is ineens De oorlog geworden en we praten erover alsof het ons overkomt. De mensen uit de Oekraine zijn ONS. Toen ik begin van het jaar bedacht dat ik het dit jaar over tijdgeest wilde hebben, bedacht ik dit om het verleden te kunnen beschrijven. Ik maakte al zoveel veranderingen in opvattingen me. Ik wilde het een en ander voor mezelf verhelderen. Hoe ontstonden die veranderingen eigenlijk?

En nu zitten we er midden in. Waren vluchtelingen uit Afrika en het Midden Oosten gelukszoekers of enge figuren die we zo snel mogelijk moesten zien kwijt te raken, ze moesten worden opgevangen in de regio, de nieuwe groep vluchtelingen is van harte welkom en heel Europa is plotseling de regio. Restricties die eerder gesteld werden aan vluchtelingen worden voor de Oekraïners opgeheven, ze kunnen zo aan de slag. 

Een tijdgeest die vliegensvlug verandert. Ineens zijn we Europeanen, niks geen geflirt met Nexit meer. Voelen we ons nu ineens trots om Europeaan te zijn? Duitsland heeft 100 miljard meer voor defensie en we gaan nu grote windmolenparken bouwen in de zee? Zal dit echt allemaal gebeuren? Of zijn het flarden van goede voornemens die verwateren zodra deze oorlog voorbij is? 

Hoe moeten we uit deze verschrikkelijke situatie komen? Ik blijf me maar steeds afvragen of deze oorlog niet voorkomen kon worden. Oekraïne wilde bij de Navo en wij lieten in het midden of dit wel of niet zou kunnen. Speelden we met vuur? 

Ik hoop dat er nog voldoende wijze mensen zijn die tot een compromis weten te komen. Ik wil niks weten van onruststokers die met venijnig plezier het woord "nucleair" laten vallen. ik ben op zoek naar de vredestichters. Ik probeer informatie te vinden "achter" het nieuws. Probeer me ver te houden van de wederzijdse propaganda. Die hoorde ik al teveel in de voorafgaande oorlogen. 

Een van de artikelen waar ik van schrok is dit artikel. nos-waar-poetin-aan-denkt-als-hij-spreekt-over-nazi-s-in-oekraine-het-azov-bataljon. Ik schrik van de vergoelijkende toon. Echt, Beatrice de Graaf, extreem rechts in een bredere context zien? Dat gaat er bij mij niet in. Ik wilde dat ons duidelijk werd gemaakt dat deze oorlog meer aspecten heeft. En dat 1 ervan is dat extreem rechts een heldenrol krijgt, ik vind dit doodeng. het sluipt erin. Laten we opmerkzaam zijn en niet een Trojaans paard binnen halen door een bruut te willen verslaan.

En ondertussen bak ik een brood 

en schilder wat

en probeer te lezen en het is bijna...... LENTE

Vroege lente.

 

Een ruimhartig asielbeleid.

 

Ik hoor een wethouder van Amsterdam zeggen dat ze een x aantal bedden hebben klaarstaan voor asielzoekers  uit de Oekraïne. Hem wordt gevraagd "Wanneer het langer gaat duren". Hij antwoord, ja, we moeten ervoor zorgen dat ze een opleiding kunnen volgen en kunnen gaan werken. Hij valt me op dat hij niet zegt dat ze eerst Nederlands moeten gaan leren. Wat ben ik blij. Is het beleid, dat het asielzoekers zo moeilijk maakt aan onze maatschappij deel te nemen, voorbij?

Indertijd werkte ik samen met de Gemeente en het ROC aan de Wet Inschakeling Nieuwkomers. Eerst allemaal de taal leren. Diploma's op hun waarde vergelijken met de Nederlandse standaard. Ik herinner me een Irakese longarts die voordat hij hier mocht gaan werken eerst 2 jaar stage moest lopen.  Asielzoekers moesten de procedure in, sommigen wachtten jaren voor ze een uitslag kregen. In de periode dat ze wachten mochten ze niets. Maar nu, gaat het echt veranderen? 

Screening vooraf

Worden de Oekraïense vluchtelingen niet vooraf gescreend? Is dat niet een beetje link? Bij de Syriërs waren we als de dood voor meereizende Jihadi's. De Oekraïners, die zo op ons lijken, vertrouwen we hen op hun mooie blauwe ogen?

Sinds ik me inlees op de Oekraïne ben ik een aantal dingen tegen gekomen die mij verontrusten. Ik lees over extreem rechts dat daar een deel van de mensen beheerst. Ik kom termen tegen als De Zwarte Zon.

 news/extreemrechts in Oost-Europa en een 'cherry-picked reading of history

vice/hoe-oekraine-een-speeltuin-voor-extreemrechtse-groeperingen-werd

In de EU hebben we Polen en Hongarije sancties opgelegd. Waarom? Omdat zij een soort Forum van Democratie achtig gedachtegoed hebben. Het Forum zegt duidelijk dat wat haar betreft alle Nederlandse rechters vervangen moeten worden door rechters die FvD gedachte goed aanhangen. Nu, in Polen en Hongarije vervingen zij alle rechters. Is het eigenlijk niet logischer dat de Oekraïners meer op de Polen en de Hongaren lijken? Uiteindelijk liggen die landen tussen hen en ons in.

Ik hoop van harte dat de Oekraïners die wij hier krijgen allemaal lieve mensen zijn. Nu we zo'n ruimhartig beleid gaan voeren ga ik ervan uit dat dit ook voor Syriërs, Afghanen, Irakees, en wie er maar op een plek in Nederland wachten. Want met twee maten meten dat doen we toch niet?  

Geel en roze, kleuren van de lente.

Wat is het een heerlijk weer

Zon, weinig tot geen wind

Heel langzaam kan ik beginnende knoppen aan struiken  ontdekken

En sommige bomen beginnen voorzichtig te bloeien

Ook binnen is het lente

De blauwe druifjes zijn uitgebloeid

Nu is het GEEL

Ik ben begonnen met een serie lentekaarten

Lekker in het zonnetje

Deze is nog nat

Overpeinzing.

Salem zegt vol verbazing tegen mij: Wist jij dat Poetin geen communist is? Nee, dat weet ik niet. We zijn ons aan het inlezen. Want allebei zijn we geschokt door wat er in Europa gebeurd. Wat weten we eigenlijk van de Oekraïne? Van zijn President? Nul, komma, nul. Indertijd met het Oekraïne referendum stemde ik tegen. Toen las ik me ook in. Wat ik me nog herinner is dat er in Nederlandse kranten gezegd werd dat er fascistische tendensen zijn in die maatschappij. Nu zegt Poetin het. Wat moet ik daar nu mee..........???????

Allereerst zoek ik op hoe de Oekraïne eigenlijk ligt. En welke landen zitten er eigenlijk in de Navo? Dat Hongarije en Polen in de Eu zitten weet ik, want wat geven ze een troubles. Maar dat het complete Warschaupact in de Navo zit is me op de een of andere manier ontgaan. Alleen Finland en de Oekraïne niet. Die zijn een bufferstaat. Dat wil een deel van de Oekrainers niet meer, ze willen bij de Navo. En Poetin heeft al jaren gezegd dat dat een brug te ver is voor hem. Wat nu? De Navo zegt niet duidelijk dat dit niet gaat gebeuren, eigenlijk zeggen ze niets of,,,,,,, flirten ze met het idee, van stel dat we het goed vinden? De Russen vallen binnen en eisen regime change. Wij allemaal geschokt tot op het bot. Maar is dat eigenlijk niet een beetje raar?

Wat de Russen nu doen, een ander land binnen vallen en een "regime change" willen, deden WIJ een paar jaar geleden. De Amerikanen wisten het zeker, Irak, een land dat massa vernietigingswapens aan het ontwikkelen is. Kunnen jullie de beelden nog herinneren van die in-nette Colin Powell, beelden door  satellieten genomen. We zagen vrachtwagens in een woestijn. Hij vertelde dat de Irakezen daarmee gauw alles wat ze aan vernietigingswapens hadden weg smokkelden, zodat het atoomagentschap dat onderzoek deed ze niet zou kunnen vinden. Een atoomagentschap wat keer op keer zei, dat ze geen wapens vonden en de UN die een inval veroordeelde. Ondanks dit alles viel de Coalition of the Willing, de USA, Engeland en ons land (Balkenende) Irak binnen met zware bombardementen. En na intense gevechten wordt Saddam Hoessein opgehangen  en een handlanger van ONS kwam op de troon. En dat was het begin van een totale ontwrichting in het Midden Oosten. Rusland en Amerika bombardeerde om het hardst, hele steden plat gebombardeerd. Khadaffi een ander voorbeeld, regime change. Twee maal in korte tijd.

Wat deed de wereld? Werd Swift plat gelegd in de USA? Mochten Amerikanen niet meer een sport uitoefenen? Vingen we de vluchtelingen op in hotels? Wat is er nu anders? Ik hoor Simone Weimans, de zwarte presentatrice op de radio bij het Oog op Morgen het volgende zeggen:

We horen vandaag zoveel 

......de vluchtelingen uit de Oekraïne lijken zo op ons.......

Maar dat doet pijn bij de vluchtelingen die niet op ons lijken

Waarom is het eigenlijk zo erg dat Oekraïne een bufferstaat blijft? Waarom dat spelen met vuur van onze kant? Poetin wil geen Amerikanen aan zijn grens. Wij willen geen Russen op Cuba. Wat is het verschil?

Een vriendin vraagt me: " Maar de Oekraïners moeten toch zelf kunnen beslissen waar ze zich bij aan kunnen sluiten" Ik eerste instantie sta ik met mijn mond vol tanden, want ik als democrate in hart en nieren ...........

Maar, waarom is het eigenlijk zover gekomen? Waarom is er niet een aparte status voor de Oekraïne gecreëerd? Jullie kennen allemaal de UN Vredesmachten die tussen strijdende partyen op worden gesteld. Waarom krijgt de Oekraïne niet de status van een Vredesland? Afspraken tussen Rusland en de Navo? Een status die toerisme kan opleveren, architectuur, dans, restaurantjes, een mooie marketing opbouwen voor het eerste Vredesland van de wereld? 

Waarom willen wij altijd onze zin krijgen met wapens? De wapenindustrie zal floreren. 

Maar wij?

Ik ga nu de vraag eens stellen die ALTIJD als eerste gesteld wordt wanneer we het over de aanpak van de klimaat crisis hebben: WIE GAAT DAT BETALEN? 

Denken we echt naïef, dat zijn de Russen?

Zo klein, zo voorzichtig, zo teder en vertederend.

 1 MAART

Februari achter ons. Ik zou blij moeten zijn, want gelukkig, die grauwe maand achter ons. Maar zoals ieder jaar, de overgang van het ene seizoen naar het andere geeft weemoed, maar ook verwachting. 

Weemoed, omdat de periode van voor de kerstdagen, alle activiteiten daar rond heen, het vroege donker, de korte winterdagen, met hun gezelligheid van kaarslicht en onder een lamp lezen en werken, de stamppotten en winterkost, de verstilde, in zichzelf gekeerde natuur. De winter van 2022 was vaak grauw, nat, donker. Soms kon zelfs ik, liefhebber van de winter er niet meer tegen.. 

Ik hou van ieder jaargetijde, maar de winter en de lente zijn mijn favorieten. Het staat nu echt te gebeuren. Ik zie het overal in de natuur. Knoppen, gekleurde lente bloemen. Om me heen zie ik:

Deze beginperiode van de lente is zo klein, zo voorzichtig, maar ook zo teder en vertederend. Straks, over niet al te lange tijd, de veelheid, het verbazingwekkende heldere groen, roze en wit dat, zoals het lijkt plotsklaps te voorschijn barst. Prachtig, echt prachtig en ik ga er met volle teugen van genieten.

Maar dit moment is ook zo mooi