Langzaam het jaar uit.

Het kerkje van Elden

De kerstdagen zijn voorbij. Het waren lieve, rustige, mooie dagen. Versimpelen is het toverwoord. Ik begon er twee jaar terug mee, of waren het 3 jaar? In deze periode kun je zo opgejaagd worden door de media en het beeld dat daar geschapen wordt. Ik voelde de stress al bij "Wat zullen we eten". Ik liep rond in de supermarkt en zag everzwijn, kalkoen en dergelijke en knolselderij voor de vegans onder ons. Ik dacht steeds dat ze knolraap bedoelen toen ik de recepten las, maar nee, knolselderij. Toen bedacht ik, ik vraag Salem of hij Egyptisch wil koken, dat vinden we allebei lekker. En het was heerlijk, niet hoeven koken en de maaltijd zelf.

We pakten cadeaus uit, dronken koffie met slagroom en zelfgebakken kerstbrood. Genoten van de sfeer in huis, ik las tijdschriften. 

250 jaar oud

Ik wandelde eergisteren met een vriendin naar de wijk Elden. Elden was vroeger een dorp, is nu bij Arnhem getrokken. Het heeft nog heel sterk de dorpse sfeer behouden. Twee lagere scholen, zo lief, stel me altijd de tijd van mijn vader voor, een dorpsplein, een molen. Hoogtepunt is altijd de 250 jaar oude plataan. Ik zag mijn vriendin ongeveer 30 jaar niet meer en Elden niet meer sinds Corona uitbrak. Het was alsof ik mijn vriendin gisteren nog zag, zo vertrouwd was het. Elden was hier en daar een beetje veranderd.

En nu komen Oud en Nieuw. Ik ga oliebollen en appelflappen bakken. En dan......... een heel lang, fris, schoon nieuw jaar, ik ben er aan toe. Moe van de afgelopen jaren. Het begon al met de oorlog in Irak, weten jullie nog, we vochten tegen de As van het Kwaad, dat we dat ooit durfden te zeggen, Afghanistan en dit jaar dan weer opnieuw een oorlog. De illusie die ik als tiener had, nl. na Vietnam nooit meer oorlog, ach deze illusie, hoe mooi en warm was hij, ik heb hem bij de vuilnisbak gezet. 

Ik ben moe van Corona, van alle tegenstrijdige gevoelens die het opriep. Ik ben moe van de oorlog. Ik ben niet moe van het gevecht tegen de klimaatverandering. Ik vind dit heel erg interessant. Probeer te volgen wat er allemaal uitgevonden wordt. Ik hoor er veel te weinig over.

En ja, nu langzaam dit jaar uit. Dit jaar dat zo anders werd dan ik dacht. Na Corona, ik verwachtte een massale werkloosheid. Het tegenovergestelde gebeurde, op alle gebieden een groot personeelstekort. De stikstofcrisis, met de oorlog kwam de gascrisis. En zelfs wanneer je zoals ik, je probeert regelmatig af te sluiten van het nieuws, dan hoor je nog genoeg. Genoeg om je rot door te gaan voelen.

Eerlijk gezegd heb ik andere dingen nodig. Ik heb wat meer vreugde en duidelijkheid over oplossingen nodig. Het neoliberalisme ligt op zijn gat, waar we naar toe gaan nog  onduidelijk. Judy bedenkt altijd een woord dat naar haar gevoel bij het nieuwe jaar past. Bij mij komt steeds het woord vreugde op, blij zijn, volheid, toekomstperspectief.