There is no such thing as society. Oftewel: De samenleving bestaat niet.

Ik wilde beginnen met mijn 3-e blog over de Donut economie beginnen. Maar al lezend kwamen er vragen op, waar ik eerst een antwoord op wil zien te vinden

• Waarom kozen de inwoners van het UK voor Margaret Thatcher?
• Hoe werd Engeland zoals het nu is?

Ik ben van alles te weten gekomen tijdens het lezen. Hieronder de informatie die ik vond. Maar ik heb nog geen antwoord waarom de mensen haar kozen.

• Waren ze moe van de vele stakingen?
• Een beetje waarom ze nu gekozen hebben voor Boris Johnson? Asjeblieft, laat het over zijn, dan kunnen we verder?
• Trok hen het idee van ondernemerschap aan, een nieuw elan?
• Wat werd mensen vertelt die normaal Labour stemden, zodat zij besloten voor haar te kiezen? 

Ik blijf zoeken naar een antwoord. Ik denk steeds aan wat Geert Mak schreef in zijn boek op reis zonder Charlie, de mensen stemden  tegen hun belangen in. Waarom doen mensen dit? 

Ik begrijp na het onderstaande gelezen te hebben dat de industrie in Engeland gebroken werd. Was dit de tijd dat de industrie verhuisde naar de lage loon landen? Een verklaring die ik ergens las waarom onze rivieren weer schoon werden en de bomen niet meer verzuurden. Er ontstond enorme werkloosheid. Er ontstond een diensteneconomie.

• Eind jaren '40 werden, geheel in de geest van het Keynesianisme, veel Britse bedrijven genationaliseerd door de Labour-regering van Clement Attlee. De overheid ging zich sindsdien actief bemoeien met de economie, aangezien een klassieke benadering (laissez-faire) van de economische problemen, die de Grote Depressie met zich meebracht, niet had geholpen. Tevens werd er een systeem van sociale zekerheid ingevoerd. 
• Het verliezen van koloniën en de lastendruk, die de welvaartsstaat met zich meebracht zorgden aan het einde van de jaren '60 voor nieuwe economische problemen: de economische groei bleef achter bij die van economieën op het Europese vasteland en de Britse economie kreeg te maken met een hoge inflatie. In de jaren '70 werden de problemen verergerd door de oliecrisis, die ervoor zorgde dat de inflatie steeg en de economie in een recessie kwam. Er ontstond werkloosheid en ook nu waren het de noordelijke industrieregio's, die het zwaarst onder de recessie te lijden hadden. 
• 1973 trad het Verenigd Koninkrijk toe tot de Europese Economische Gemeenschap. Het is tegen deze economische en politieke achtergrond, dat Margaret Thatcher  1979 de verkiezingen won. Zij begon meteen met het doorvoeren van hervormingen in neoklassieke zin. De bemoeienis van de staat met de economie werd teruggebracht en begin jaren '80 werden de meeste staatsbedrijven geprivatiseerd. Thatchers hervormingen pakten niet goed uit voor oude en inefficiënte bedrijven in het noorden van Engeland en het Verenigd Koninkrijk deïndustrialiseerde. Hierdoor liep de werkloosheid verder op. De hervormingen van Thatcher riepen dan ook weerstand op van de vakbonden, wier macht ze wilde breken.
•  Halverwege de jaren 80 begonnen Thatchers hervormingen hun vruchten af te werpen. De Britse economie werd steeds meer een moderne diensteneconomie en begon weer te groeien. Toch was de welvaartsgroei ongelijk verdeeld. Vooral het zuiden van Engeland en Londen profiteerden van de nieuwe hoogconjunctuur, terwijl het noorden van Engeland achterbleef nu het geen industrieel hart meer had. In de jaren 90 werd Thatchers strakke monetaire beleid, dat gericht was op het bestrijden van inflatie, gehandhaafd en ook de regeringen van Tony Blair zetten haar beleid in iets gematigder vorm voort. 
  

1. Ze veranderde de Conservatieven van een partij voor de betere standen tot een volkspartij.
2. Ze gaf ondernemers alle ruimte.
3. Ze liberaliseerde de arbeidsmarkten. Het leidde tot een explosie van het aantal werklozen.
4. Thatcher's ideaal: Het vrije individu dat zijn eigen keuzen maakt en niet afhankelijk wil zijn van de staat.
5.  Omdat huizenbezitters vaker geneigd zijn conservatief te kiezen, zette ze een plan in werking om zoveel mogelijk huurhuizen te verkopen. Het idee dat een natie, een samenleving, moet zorgen voor betaalbare huizen voor iedereen paste niet in haar ideologie. 
6. Het Verenigd Koninkrijk was dan wel lid geworden van de Europese Gemeenschappen. Haar "I want my money back" leidde na zeer harde onderhandelingen tot compenserende maatregelen op sociaal terrein en in de landbouwbijdragen voor Europa.  In1988 keerde ze zich tegen een federaal Europa en meer bevoegdheden voor Brussel. 
7. In het Verenigd Koninkrijk is deze vorm van belasting bekend als poll tax. In 1989 wilde Margaret Thatcher de Community Charge invoeren, een vorm van poll tax die bestond uit een vast bedrag per hoofd van de bevolking, zij het met reducties voor studenten en werkzoekenden. In praktijk betekende dit dat huishoudens met veel kinderen aanzienlijk meer belastingen moesten betalen dan bijvoorbeeld alleenstaanden of kinderloze koppels. Dit leidde tot hevig verzet en burgerlijke ongehoorzaamheid: huurders van tijdelijke accommodatie negeerden de belastingaanslagen en verhuisden zonder een nieuw adres mede te delen. 
8. In 1979 betaalden de Britten over elke penny die ze verdienden boven de 24 duizend pond 83 procent inkomstenbelasting. Margaret Thatcher, vandaag overleden op 87-jarige leeftijd, verlaagde het tarief tot 40 procent. Daarna is het nimmer meer verhoogd. volkskrant
9. Haar populariteit daalde naar een dieptepunt en ze werd de meest gehate premier in de Britse geschiedenis. In 1983 was de industriële productie met 30 procent gedaald. Maar Thatcher vond het een noodzakelijk kwaad om te kunnen hervormen.
10.  Als Hogerhuislid keerde zich tegen het Verdrag van Maastricht en riep al heel snel op tot ingrijpen in Bosnië. 'Wat daar gebeurt doet denken aan de ergste excessen van de nazi's, zei ze al in augustus 1992

• Een verharding van de samenleving, een sterk toegenomen ongelijkheid
• Een ongebreidelde commercialisering 
• Een programma van privatiseringen dat niet altijd even geslaagd 
• Niet de ambitieuze gewone man profiteerde er het meest van, maar het grote bedrijfsleven en vooral de financiële wereld. Bij de kredietcrisis bleek die precies te hebben gedaan wat Thatcher de collectieve sector altijd verweet: een feestje vieren op andermans kosten.