Vragen, vragen, vragen.......

Op Twitter is op dit moment trending topic #geen DorHout. Het is een reactie op de opmerking van Marianne Zwagerman. Zij heeft blijkbaar opnieuw gelegenheid gehad om er in de Volkskant over te praten.

Op #geenDorHout reageren mensen die ziek zijn of een beperking hebben. Ze vertellen over hun ziekte, vertellen over de medische zorg die ze kregen, vertellen over hun familie en voor wie ze zorgen, zetten er een fotootje bij en eindigen met ik ben geen #DorHout. Zo krijgen deze mensen een gezicht. Het eerste verhaal van een jong meisje las ik en bekeek de reactie, aardig, meelevend, bemoedigend.

Vanmorgen keek ik weer en schrok. Een vrouw vertelde over de chemotherapie die ze volgde, hoe naar zij zich gevoeld had, dat zij zich nu beter voelt, voor haar kinderen zorgt en zich zeker geen DorHout voelt. Wat me het meest tegen de borst stootte, de raad van iemand om alternatieve medicijnen te nemen. Wat voor een bord moet je voor je kop hebben hebben om dit naar iemand te sturen waarvan je weet dat die het niet met je eens is. Waar haal je het lef vandaan om je zo op te dringen? En.... geloof me, er zijn nog ergere reacties.

Een vriendin die zelf op divers gebied anders denkt dan ik, stelde me de vraag:" Wie bepaalt eigenlijk wat fake news is?" Ik denk nu nog na over het antwoord. (Ik weet dat ik uitzoek waar nieuws vandaan komt. Wie degene is die dit nieuws brengt, wat de bron is en de achtergrond.)  Maar wie bepaalt het? Bestaat er objectief nieuws? Ik denk het niet. Het is mensenwerk. En iedereen leeft in een waardenpatroon, ook journalisten. Heeft de waarheid veel facetten? Ik vind dit altijd wel een inspirerende gedachte. En het maakt dat ik ruimdenkend kan zijn. Maar nu met Corona wordt het een ander verhaal. Nu staat er iets op het spel. Kunnen we echt allemaal aan onze eigen, zulke tegenstrijdige overtuigingen blijven vasthouden?

Jullie weten dat ik van geschiedenis hou. Deze tijd lijkt wel een heel verwarrende. Snel kun je denken dat het de vreemdste tijd ooit is. In vroegere tijden had men weliswaar geen Twitter en Facebook, maar toch ging bijv. het (fake) news razendsnel rond in Frankrijk vlak voor het uitbreken van de Franse revolutie, het ging via pamfletten. De botheid van de reacties op Twitter en Facebook lijken ook iets van deze tijd. Maar ik lees nu in het boek van Simone de Beauvoir dat Sartre, na zijn radio- uitzendingen brieven kreeg met doodsbedreigingen. Een periode had hij zelfs beveiliging nodig.
Dit geeft me allemaal weer een beetje moed. Onze wereld is niet echt heel anders als vroeger.