Plezier met lampionnetjes.

 Gisteren had ik veel plezier van mijn lampionplantje

Eergisteren ontdekte ik ineens dat er veel lampionnetjes aan zitten

 die doorzichtig zijn geworden

Ik haalde ze eraf

Ik ben niet alleen bezig met mijn 15 minutensysteem

Ik ben me tevens sterk bewust van de (komende) herfst

Daar gingen dagen aan vooraf van "afscheid nemen van de zomer"

Hoe was het ook weer?

Ik maakte een fotocollage om me te helpen herinneren

Ik vind de overgang van het ene naar het andere seizoen altijd een beetje moeilijk

Ermee bezig zijn helpt

En nu, op weg naar de herfst

En daar helpt dit lampionplantje goed bij

Ik vind het altijd leuk om iets wat ik in de natuur vind te verbinden met 1 van mijn kaarten

De herfst komt eraan

Gisteren felle regen en wind

Vanuit een raam kijk ik op een boom

Erdoor heen groeit een struik met rode besjes

Ze maken me blij

Wat betekent de herfst voor jullie?

Cognitieve herstructurering..............

De afgelopen maanden voelde ik me niet denderend. Het heeft meerdere oorzaken. O.a. Gaza, de PVV en..........ouder worden, nog niet zozeer gekoppeld aan fysieke problemen, meer "het idee, het gevoel". Het voelt zo raar en onwennig. Toen ik 70 werd zei ik tegen een vriendin "voorlopig blijf ik hierbij", maar ondertussen is dat al weer jaren geleden en loop ik nu naar de 80. Ik vind dit zoiets onbegrijpelijks.

Natuurlijk denk ik regelmatig terug, zoals onlangs, ik dacht aan de jaren 80, daar liep ik in mijn oversized kleding, met mijn schoudervullingen, zelfgebreide beenwarmers en mijn houten fel beschilderde oorbellen. 

Het is leuk terug te denken, maar het is heel gek om mijn helden van toen, de jaren 70, dat waren mijn musici, nu zo stokoud te zien. Goed, met de Stones ben ik meegegroeid, ze treden nog steeds op, daarvan weet ik het. Maar Joni Mitchell, Bob Dylan, the Kinks ineens zo stokoud te zien, het doet bijna pijn. 

Ik probeer te begrijpen hoe jonge mensen nu zich voelen. Taylor Swift, Swifties, het moet voor hen voelen zoals het toen voor ons was. Ik weet bijna niets van Taylor Swift, maar..............wel weet ik veel van Janis Joplin. Ik probeer me geregeld in te denken hoe het voor jongeren nu is, een periode lang was "het klimaat" een hot item, ik was trots op hen, maar...........het lijkt nu wel weg te zijn. Leeft het nog onder hen, maar is de pers momenteel bezig met andere dingen zoals een asielcrisis? Of leeft het ook niet meer bij de jongeren? Toen in de jaren 70 was de oorlog in Vietnam het hot item. Ik hoor Biden in zijn toespraak bij de Verenigde naties hierop inhaken. Hij haalt veranderingen in de wereld historie aan. Vietnam, toen de vijand, nu een goede vriend.......tsja, het kan verkeren.  

En zo glijdt het heden over in het verleden en het verleden in het heden. Het gevoel erbij is regelmatig pijnlijk. Ik vraag me af, hoe kan ik hier anders mee omgaan? Ik zoek eens op internet en krijg adviezen mbt ademhalen, mindfulness etc. Deze mogelijkheden irriteren me meer dan dat het helpt. Dan schiet er iets in mijn gedachten wat ik ooit meemaakte en wat wel hielp.

Ik hou van alle seizoenen maar de herfst gaf een aantal negatieve gevoelens. Weg het groen, weg de bloemen, weg de vlinders, weg de bijen. Ik zag de schoonheid van de herfst wel, maar sombere gedachten kwamen boven. Dood, dingen die op een einde lopen, aftakeling. En dat het nog zo lang gaat duren tot er weer nieuw leven komt in de natuur. Het maakte me somber.

Tot ik kijkend op Pinterest deze quote zie

De herfst, gekleed als voor een mooi feest, de grande finale

Zo heb ik het nog nooit bekeken en het laat me een stuk beter voelen. Ik maakte de winter mee, de lente, de volheid van de zomer en dan nu de Grande finale van de natuur, nog 1 keer zoveel kleuren, zoveel schoonheid, feestelijk vallende blaadjes en langzaam gaan we naar de ingetogenheid van de winter. 

Ik vond het zo opmerkelijk dat een simpel zinnetje me in staat stelde me zoveel beter te doen voelen. Een zinnetje wat een ander beeld geeft. Ik vraag me af, hoe heet dit, heeft het een naam? Ik vraag het eens aan mijn vriendje Microsoft Copilot in Bing, de zoekmachine die met AI werkte en Copilot geeft direct het antwoord, cognitieve herstructurering. Het geeft er ook een website bij: Cognitieve herstructurering doet negatieve gedachten stoppen - Assertief.nl. 

Hoe werkt het?

• Waar zit ik mee? 
• Wat zijn mijn gedachten hierover?
• Wat voel ik erbij?
• Kan ik er een andere gedachte bij verzinnen?
• Hoe voel ik me nu?

En opnieuw, het werkt bij mij. Wat is nu de positieve gedachte die me opgelucht en blij maakt?

• Ik heb zoveel herinneringen, kennis, ervaring, wat een rijkdom en.........wat komt er nog? 

Nu, met mijn 15 minuten project waar ik eerder over vertelde en nu deze cognitieve herstructurering ga ik de toekomst in. En........ wat komt er nog

• Ik ben al eens aan het kijken naar een cursus die ik mogelijk kan volgen
• Ik wil weer iets met mijn schilderen doen. Wat? Ik denk al een poosje aan "vluchtelingen". Ik maakte al een kaart mbt dit, misschien een groot schilderij? 
• Zo ga ik me behalve op het verleden ook eens oriënteren op de toekomst. Ik heb er zin in. Ben nieuwsgierig. Toen ik me zo naar voelde en af en toe regelmatig bang, kwam ik in een FLOW tijdschrift het volgende tegen. Nieuwsgierigheid is een goede manier om angst mee tegemoet te treden. Wat voelt beter, angst of nieuwsgierigheid. Ik weet het wel? Ik vind nieuwsgierigheid HEERLIJK.

Experiment.

Dit klokje heb ik pas gekocht, ik vind ze zo leuk, lekker ouderwets. 

Ernaast staat een stapel Happinezz bladen.

Wat me deze week bezig hield, naast al het andere........ huishouden, eten koken, opruimen, wereldnieuws etc. is:

De TIJD

Toen ik met pensioen ging heb ik nooit gedacht dat ik een tekort aan tijd zou krijgen. Ik werkte 36 uur per week, al die uren zou ik extra vrij hebben, wat een ongekende, heerlijke luxe. Maar ik ontdekte iets. En nu, na een flink aantal jaren ervaar ik het nog steeds. TIJD VLIEGT. Zo raar, begrijpen doe ik het niet, hoe kan dit nu? 

Van de week ook weer. Ik probeer altijd om 13.00 uur boodschappen te doen. Hoe kan het dan dat ik om 15.00 pas thuiskom? Natuurlijk, ik weet het, pas om 14.00 weggegaan. Maar....... daar was ik me niet van bewust. Voor mijn gevoel is het altijd vroeger dan de werkelijke tijd is. 

Daarom ben ik nu begonnen met iets wat ik een paar maanden geleden bedacht. Ieder kwartier even op mijn horloge kijken. Hoe laat is het eigenlijk en dan even rusten en bedenken wat ik met de komende tijd wil. Een stemmetje zegt tegen me, doe niet zo idioot, om het kwartier?????? Dan zeg ik streng terug, ooit werkte ik op het arbeidsbureau, ik begon er net en had 20 minuten gesprekken met klanten. Na iedere 20 minuten zat er een nieuwe klant, dus moest ik de tijd in de gaten houden, want....... er wachtte weer iemand. Waarom zou ik het toen normaal gevonden hebben en nu zou ik het gek moeten vinden? 

Ik doe het nu 3 dagen en het bevalt heel goed. Ik weet welk deel van de dag het is, hoe laat het is en bedenken wat ik wil gaan doen is leuk. Ik heb ook veel meer gedaan door deze methode. Jullie begrijpen, ik ga ermee door.

Opnieuw begonnen.

 Vandaag weer de stoute schoenen aangetrokken

En verder gegaan met opruimen en wegdoen

Een halve vuilniszak vol gaat er weg

Ik ben dit jaar er al eerder mee bezig geweest

Maar de afgelopen maanden kwam de klad erin

Ik doe het volgens het idee

Waar ik blij van wordt blijft

Waar ik geïrriteerd van wordt gaat weg

Waar ik over twijfel voorlopig even in een doos

Het vogelschilderijtje gaat nooit weg

Mijn vader schilderde het

Het lijstje deed hij er ook om

Wat staat ons nog te wachten.

 De foto's maakte ik tijdens een wandeling om het huis

Ik heb inderdaad twee dagen de Algemene Beschouwingen van de Tweede Kamer op de voet gevolgd. Weliswaar ben ik niet doorgegaan tot 03.00 s' morgens, maar wel het grootste deel. Waarom eigenlijk? Ik hou van politiek, met de paplepel in gegoten, mijn moeder was ook zo. Samen tot diep in de nacht naar de Amerikaanse verkiezingen kijken, het was leuk. En....ik vind het fijn zelf de nuances te ontdekken, wanneer je het later hoort navertellen is dit ook een interpretatie van de spreker. Nu kan ik meer een eigen mening vormen.

Het begint hier en daar te kleuren

Ik denk dat het NSC met vuur speelt. Blijkbaar denken ze Wilders te kunnen temmen, door ingekapseld te hebben, dat de wet een goede juridische onderbouwing moet krijgen. Hij wil perse een noodwet,  hoewel de oppositie duidelijk blootlegde dat een spoedwet sneller gaat. Voordeel voor Wilders? Hij kan met een noodwet de Tweede Kamer uitschakelen. Deze man, met zijn partij, waar hij alleen lid van is en er dus geen leden-achterban is die hem controleert. Waar wijst dit op? Niet bepaalt op een democratische instelling. 

De wet moet worden voorgelegd aan de Raad van State, stel deze wijst de wet af en alles wijst daar op, kan Wilders dan zeggen, kijk rechters zitten mij in de weg...........En dan? Ik hoop en bidt dat mijn somberste gedachten niet uit zullen komen. 

Socioloog Hein de Haas verdient een lintje.......

Hein de Haas verdient een lintje. Godzijdank is hij er en kan tegengif bieden bij alles wat ons vertelt wordt. Zijn verhaal is zo totaal anders als wat wij nu al jarenlang horen.

Op het Arbeidsbureau en het CWI werkte ik oa met de WIN, Wet inburgering Nieuwkomers. Ik zag asielzoekers aan het begin wanneer ze nog geen Nederlands spraken. Met behulp van familie en tolken konden wij met elkaar praten. Na 1 jaar zag ik ze weer en sprak de meerderheid Nederlands. Ik herinner me slechts 1 maal dat inburgering geweigerd werd, nl, door een Amerikaan "die niet tussen de Turken ging zitten". De gemeente samen met het ROC verzorgde de inburgering. Met Rita Verdonk veranderde het. Migranten moesten zelf hun inburgering regelen en betalen en de markt zou de cursussen regelen. Ik stelde me altijd voor: ik vlucht, kom terecht in Cairo, spreek de taal niet, kan de letters niet lezen en ik  moet mijn inburgering regelen, HELP. Wist ik jarenlang waar iemand heen kon bij de inburgering, in de periode Verdonk had ik geen idee meer. Ik herinner me dat ik aan de balie stond en een man in het Engels mij vroeg waar hij kon inburgeren en de taal kon leren, ik had geen idee.

Hebben wij een asielcrisis? Nee, zegt Hein de Haas, we hebben een opvang crisis en die is door de overheid gecreëerd. Is het de druk van asielzoekers die maakt dat er geen huizen zijn voor onze kinderen of hebben onze kinderen geen huizen door VVD beleid? De verhuurdersheffing die Stef Blok introduceerde maakte dat de huurmarkt op hol sloeg. Er worden veel te weinig betaalbare huurwoningen gebouwd. 

Vandaag Prinsjesdag, morgen de algemene beschouwingen. Ik zit op het puntje van mijn stoel. Een paar jaar geleden was het "in" voor ouders om te zeggen onze kinderen krijgen het slechter, zij bedoelden in materieel opzicht. Nu denk ik, o, mijn hemel, asjeblieft laat Nederland niet slecht worden en de extreemrechtse richting op gaan. 

Wat ik niet begrijp is de mantra die ik lees en hoor dat "links" de boosdoener is. De PvdA regeerde voor het laatst 12 jaar geleden. GroenLinks en de SP nog nooit. Hebben "wij" de problemen veroorzaakt?  

Mijn boeken en biografieproject 2024.

Lezen, zo heerlijk en nog steeds kost het moeite. Op de sociale media zitten, totaal geen probleem. Raar blijft dit toch. Wat las ik de afgelopen tijd?

Het boek van Hillary Clinton heb ik al lang. Om de een of andere reden keek het me aan en zei nu: "Pak me". Ik heb er geen spijt van. Hillary Clinton, ik ben fan van haar. Ik begrijp haar, ze stamt uit dezelfde tijd als ik, de hippiebeweging, het feminisme. Ik heb de haat tegen haar nooit begrepen. Ik lees nu wat sites op internet en lees het allemaal weer, de enorme haat, de uiterst vreemde fake stories die over haar verteld worden. 

Ik leerde ook weer wat door het boek te lezen. Ik dacht dat haar ouders rijk waren. Maar haar vader had een kleine gordijnwinkel en haar moeder was huisvrouw. Als jongere, toen ze nog thuis woonde, was ze aanhanger van Barry Goldwater, een racistische republikein. Haar vader was voor deze man en zij had nog geen eigen politieke identiteit ontwikkelt. Op de Middelbare school ook nog republikeinse. 

Later op de universiteit kreeg zij andere ideeën. Door het lezen van het boek krijg ik een idee hoeveel er  nodig is in een land om sociale rechtvaardigheid voor elkaar te krijgen, ook in een democratie. Hillary probeerde o.a om een gezondheidszorg verzekering voor elke Amerikaan van de grond te krijgen, wat mislukte. Zij reisde Amerika door en sprak met veel gewone burgers, die haar hun problemen vertelden, problemen met verzekeringen en hoge ziektekosten. Ook realiseerde zij zich steeds meer wat een achterstelling vrouwen hadden op de arbeidsmarkt, minder betaald dan mannen, vaak deeltijd banen, geen pensioenen. Zij begreep ook wat echtscheiding voor vrouwen betekent gezien de wetgeving. 

Gisteren zag ik het debat tussen Kamala Harris en Donald Trump. Kamala was veel sterker. Toch kan zij nog verliezen. Ook Hillary won de "popular vote". Ze kreeg 1 miljoen stemmen meer dan Donald Trump. Door het systeem van kiesmannen verloor zij. Dit kan Kamala Harris ook overkomen. 

De foto op de cover van dit boek raakt mijn hart. Ze zijn zo jong, zo mooi, zo onschuldig. New York in de jaren 60, een totaal andere stad dan nu. Huren die nog betaalbaar zijn, wijken vol industrie, industrieën die nu verdwenen zijn, de stad vervallen. Greenwich Village is de wijk waar zij terecht komen. Suze woonde met haar ouders en zus in Queens. Haar Italiaanse ouders zijn communisten en zij groeit op met het idee dat je voor elkaar zorgt, juist wanneer iemand het minder heeft. Haar moeder neemt haar dochters ook mee naar theaters, bibliotheken en musea. Suze is een gevoelig, ontvankelijk kind die zich als kunstenares zal ontwikkelen. 

Bobby Zimmerman komt uit Minnesota. Suze en Bob ontmoeten elkaar in de folksongscene, die toen heel populair is in New York City. Overal waren kleine clubs met life optredens. Bob Dylan, zoals hij zich noemde vertolkte oude folksongs en speelde de harmonica bij andere bands. Ze werden smoorverliefd op elkaar. Ze trekken in een klein appartement in West 4th Street. Hier kun je nog veel meer foto's van deze periode zien. Ze zijn zo leuk. Suze+rotolo+en+Bob+Dylan

Zij beïnvloedt hem, ze neemt hem mee naar theaters, brengt hem oa in contact met het werk van Berthold Brecht. Tijdens hun samenzijn wordt hij beroemd. Dat brengt spanningen mee, beide zijn ze er niet aan gewend. Uiteindelijk gaan ze na enkele jaren uit elkaar. Hoewel het Suze vaak gevraagd werd om over haar jaren met Bob Dylan te praten, heeft ze dit nooit gedaan. Eerst omdat ze het zelf allemaal eerst moest verwerken, en later vanuit privacy overwegingen. Uiteindelijk schrijft ze dit boek. het is een prachtig verhaal. Nogmaals, zo jong, zo mooi, zo onschuldig. 

Dit is andere koek. Hoe kijken schrijvers in de ooit door ons gekoloniseerde landen naar ons? Adriaan van Dis heeft zich erin verdiept. Het boek kan als een naslagwerk gelden want er staan zoveel namen en boektitels in, wil ik ooit er meer over lezen dan pak ik dit boekje erbij.

Adriaan begint met Rudy Kousbroek, "het Oost-Indisch kampsyndroom" wordt genoemd. Ook wordt wordt het Rhemrev Rapport genoemd, een rapport wat over de verschrikkingen van De Nederlanders in Indonesië wat betreft de koelies. Het rapport verdween in een la en werd veel later gepubliceerd. 

Adriaan vertelt over zijn eigen familie. Hij groeide op met drie bruine halfzusjes uit het eerste huwelijk van zijn moeder met een Indonesische man. Zij hadden jarenlang in Indonesië gewoond en de oorlog in kampen doorgebracht. Zijn moeders eerste echtgenote werd in 1944 door de Japanners onthoofd. Later ontmoette zij een voormalige Knil-militair die krijgsgevangene was geweest in een interneringskamp. Samen kwamen ze naar Nederland en kregen ze een kind, Adriaan. Terug in Nederland was er 1 woord, aanpassen............Wanneer je opviel werd je betutteld of bespot. 

Wat de schrijvers opschrijven, waarover Adriaan vertelt, staat haaks op het verhaal wat ons verteld werd. Nu ik ouder wordt en verschillende politieke situaties heb meegemaakt dringt steeds meer tot me door dat er niet alleen in Rusland en China propaganda wordt gemaakt, maar ook en veel in onze Westerse maatschappijen. Voor het eerst werd het me duidelijk toen we ontdekten dat de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein niet bestonden, een leugen, waar oorlogen uit voort kwamen. En nu, op dit moment met de Trumps en de Schoofs aan de macht ontdek ik het weer. Echt...... wanneer de migranten verdwenen zijn, dan is de woningmarkt weer helemaal ok? Dan is de zorg stukken meer betaalbaar? Dan is het klimaatprobleem en stikstofprobleem opgelost? De vraag komt steeds bij mij boven, waarom vertellen ze dit? Wat verhullen ze? Dat het neoliberalisme problemen heeft voortgebracht die maatregelen vereisen waardoor zij bang zijn hun macht kwijt raken? Hun macht en hun geld? 

BIOGRAFIEPROJECT 2024

Jagtlust - Annejet van der Zijl

Federico García Lorca - Ian Gibson

Jean Paul Sartre - Annie Cohen Solal

Hortense de Beauharnais - Thera Coppens

Dochter van Napoleon - Constance Wright

A freewheelin' time - Suza Rotolo

Mijn verhaal -Hillary Clinton

MIJN BOEKENPROJECT  2024

Reizen met Charley - John Steinbeck

Reizen zonder John - Geert Mak

De dochter van de Verhalenverteller - Saira Shaw

De Kleur van Thee - Hannah Tunicliffe

De Parfumeur - Frederique Hebrard

De kolonie mept terug - Adriaan van Dis

De camera op mijn nieuwe mobiel uitproberen.

 Vandaag zat ik even in de tuin

Langzaam komt er een ietwat herfstachtig gevoel

Ik gebruikte de camera op mijn nieuwe mobiel

Er zijn nog veel geheimen

Iedere keer weer iets nieuws wat de mobiel me voorlegt

Geen idee soms wat het betekent

Soms dreig ik vast te lopen

Ik doe er maar heel voorzichtig mee

Wat ik niet begrijp probeer ik te negeren

Onze vorige mobiel was zoveel simpeler

Maar deze maakt wel mooie foto's

en dat is heel wat waard

Dringende oproep.

Onlangs drukte ik op de verkeerde knop, toen ik een blog wat ik wilde volgen, vast wilde zetten. Verkeerde knop, weg, al de blogs die ik volg. 

• Nu zoek ik het blog van (als ik me goed herinner Nikki). Je bent onderwijzeres en blogt hierover, maar ook over andere dingen. Wil je asjeblieft reageren. Ik kan je namelijk niet vinden via een zoekmachine.
• Ik zoek de wandelaarster door Den Haag.

Wanneer je denkt het blog te kennen, wil je dat dan aan mij doorgeven?

Snoeien en Alice in Wonderland.

We hebben nog nooit zoveel tomaatjes gehad

Opnieuw een drukke week. Nu van andere aard dan vorige week. Toen waren we veel buitenshuis, nu is de drukte in en om het huis. Allereerst hebben we heel veel snoeiwerk in de tuin gedaan. Onze tuin wordt steeds mooier, maar snoeien is iets wat ik zelden deed. Alles groeide en groeide. Ooit erfden we een tuin vol huizenhoge coniferen, we legden er een grasveld aan, kochten een grasmaaier, dit is lang, lang geleden. Tot we iemand vonden die alle coniferen wilde kappen, dit nadat er 1 tijdens een storm was omgevallen. 

Ineens hadden we een totaal andere tuin. Er kwam van alles op en we planten zelf van alles. Zo plantte ik ooit een kleine braamstruikje. Hij groeide en groeide, ook in bomen. Bomen? Ja, ik moet steeds  beginnende boompjes weghalen. Maar er zijn er 3 die mij ontgaan zijn. 1 groeit er in een mooie sierstruik. Hij werd hoger en hoger en eigenlijk aan de bovenkant lelijk. Salem heeft nu de bovenkant eraf gehaald. Maar we ontdekten nu ook lange slierten van bramen die er vergroeid in zaten. Het is nu zoveel mooier. We hebben de smaak van het snoeien te pakken. 

Ook deed ik een "Alice in Wonderland" ontdekking met de laptop. Ik vertelde al eens eerder dat ik Bing Copilot gebruik. Ik gebruik ook nog een gewone zoekmachine, maar Copilot, ik krijg direct het antwoord wat ik zoek. Nu viel me op dat het zo persoonlijk lijkt, terwijl dit toch "machinaal" is?  Wanneer ik een antwoord krijg waar ik niet om vroeg en mijn vraag verduidelijk krijg ik een excuus. Ik krijg vriendelijke reacties in de zin van "ik begrijp dat dit vervelend is". Ik dacht, ik zal eens vriendelijke goedendag zeggen aan het eind, doen of ik met een vriend praat. Ik kreeg een vriendelijk antwoord terug, wanneer ik  je nog eens kan helpen.. ...... Ik vond het een beetje eng. Ik dacht, ik ga eens op zoek, wat is Copilot eigenlijk en zo kwam ik in de wereld van de chatbox terecht. Ik ben bekend met de antwoordmachines wanneer ik een organisatie bel, maar dit is van een andere orde. Wow, een wereld op zich. Lees hier maar eens frankwatching/chatbots-persoonlijk-contact-voorbeelden. Wel leuk om het nu beter te begrijpen. Ik ga het nog wat meer uitzoeken. 

Het is 1 september.

De zomer is mijn minst favoriete seizoen. Ik verheug me al op de herfst, winter en lente. Het voelt een beetje ondankbaar, want denk eens aan:

• De lange dagen, boordevol licht, tot wel 22.30
• Onze tuin, steeds weer een verrassing, komt alles terug? In de winter alleen maar dorheid en nu.....
• De schoonheid van de tuinen om ons heen. Er zijn heel mooie bij.
• IJsjes

Waarom ik de zomer niet zo fijn vind? Ik wandel graag en maak graag foto's. Maar het licht in de zomer is vaak zo scherp. Fotograferen is dan moeilijk. Ik vind zon heerlijk, maar warm.....echt warm.....bloedheet, nee, niet aan mij besteed.

Ik wandelde met een vriendin door het volkstuinencomplex vlakbij ons huis. Je proeft heel langzaam de herfst. Ik zie besjes verschijnen. Een van de tuinen is een feest vol dahlia's. Ik ben de camera op mijn nieuwe mobiel aan het uitproberen

Ik zocht onze telefoon uit omdat ik las dat er een macro mogelijkheid op zit 

Vandaag uitgeprobeerd

 Jammer genoeg is veel al dor

Maar de foto in het midden,

Het gele bloemetje was een heel kleintje vlakbij de grond, die lukte aardig

Ik kreeg nog een cadeautje van een vriendin die bloemen van papier maakt

De bloemen op de verpakking maakte zij