Februari, een zee van krokussen.

Grote krokussen en een maatje kleiner 

TOT NU TOE VIND IK FEBRUARI

 EEN FIJNE MAAND

Mijn winterdip is weg

De stralend blauwe lucht

Het heldere licht in huis

Dagen die weer gaan lengen

Een enkele vogel die ik s' morgens vroeg voorzichtig hoor zingen

En..... alle tekenen dat de lente komt

VOOR DE DEUR, EEN ZEE VAN KROKUSSEN

Bij zonnig weer staan alle kopjes open

Bij weer zoals nu, regenachtig, zijn ze dicht

Ze maken me blij

 

Nog meer boeken en heel leuke, grappige mokken en een Valentijn mok.

 Was ik maandag in het Rozetje

Dinsdag was ik met een vriendin in  de Toren van Bemmel

Toen ik het boek van mijn vriendin uit had wat over een Italiaanse boekhandel ging, vroeg ze, ken jij eigenlijk de Toren van Bemmel? Ook deze boekhandel is gered dankzij een coöperatie. Op hun website:

De Toren van Bemmel blijft ook in 2023 hét adres voor literatuurliefhebbers in de Lingewaard. Op 1 juli 2021 maakten wij een doorstart als coöperatie. Een zeer gemotiveerde groep nieuwe boekverkopers trekt gezamenlijk op om de sympathiekste boekhandel in deze regio nog veelzijdiger en aantrekkelijker te maken. 

Jullie begrijpen, daar wilde ik graag eens naar toe

Mijn collega werkte jarenlang bij de Gemeente in Bemmel

Zij kent het dorp goed, ik was er nog nooit geweest. 

Het ligt tussen Arnhem en Nijmegen

Bemmel is een dorp en een voormalige gemeente in de Betuwe (Gelderland). Op 1 januari 2001 werden de gemeenten Bemmel, Gendt en Huissen samengevoegd onder de werknaam Bemmel. Sinds 1 januari 2003 heet deze gemeente Lingewaard. 

De winkel is een succes. Ik ga er nog eens heen met een andere vriendin. Maar dan wachten we eerst tot de bomen weer bladeren hebben. Ik kocht twee boeken en het blad Vol van Boeken is gratis. Mijn vriendin maakte me er op attent. Nu ik het weet probeer ik het blad iedere keer te pakken te krijgen. Het verschijnt 2 maal per jaar. Wanneer je in een boekhandel bent, kijk dan eens of je een stapeltje ziet liggen. Het is een heel leuk, informatief blad van Libris

MAKERS & MERKEN

Maar voor we naar de boekhandel gingen vertelde mijn vriendin dat een winkel waar we langs liepen, zo leuk is, dus wij naar binnen. Cadeau- en decoratiewinkel Makers & Merken (makersenmerken.nl), 

In Nijmegen en Bemmel vind je onze bijzondere cadeau- en decoratiewinkel Makers & Merken. We verkopen producten die gemaakt zijn door onze ‘Makers’ en we hebben een uitgebreid assortiment van trendy en hippe ‘Merken’. Een kleine greep uit ons assortiment ‘Merken’: Charmins, Djeco, HouseVitamin, Kolony, Lilliputiens, Liv ’n Taste, Snor, Zusss, Zaza’s.

Makers & Merken biedt mensen met afstand tot de arbeidsmarkt de kans om zich te ontwikkelen en door te groeien naar een reguliere baan. Wij vinden dat iedereen recht heeft op zinvol werk en om het beste uit zichzelf te halen.  Met begeleiding van onze participatiecoaches lukt dat zeker! We zijn niet voor niets arbeidsspecialist. We zorgen samen dat je bij ons heerlijk kunt winkelen. En zo zien we de eigenwaarde en trots groeien bij onze medewerkers.

---------------

Ik kocht 3 bekers, 2 met heel grappige gezichtjes. Het meisje dat ons aan de kassa hielp, vertelde; "O. die heb ik gemaakt?" Dat maakt het voor mij nog leuker, nu ik de maakster ken, Miligia staat er met een sticker op, Miligia maakte het. 

 EN DEZE BEKER KOCHT IK VOOR MIJN VALENTIJN........SALEM

 

WE MAAKTEN OOK EEN WANDELINGETJE DOOR BEMMEL

Rozetje, het is gelukt.

En dan zijn we er, Rozetje, een buurt dependance van Rozet, de grote bibliotheek in het Centrum, op een paar minuten lopen van ons huis. Voor Corona ging ik zeker 1 maal per 3 weken naar Rozet in het centrum van Arnhem. Tijdens Corona en erna nooit meer geweest. Op 1 keer na, niet zo lang geleden, ik liep er een beetje verdwaald rond. Het is zo raar, sinds Corona is de oude puf nog niet terug. 

Onlangs ontdekte ik Rozetje op Internet. Ik mailde naar de hoofdbieb of ik hier echt gereserveerde boeken kan ophalen. Het antwoord is JA. En vandaag zijn we er naar toe gegaan. 

Het zit in een groot sportcomplex. Ik vond het eng om alleen naar binnen te gaan. Nu is Salem erbij. Buitendeur door, een gangetje en dan? ........ Een vrouw komt naar buiten en zegt: "ik weet dat er een Rozetje is, maar waar........ loop daar maar heen, daar is de coördinator bezig". We lopen door een sportzaal, ruim, mooi, schoon en een gang erachter en ja daar is een man bezig de voorraad aan te vullen, hij wijst ons de weg. Teruglopen, door een deur, waar we eerder het bord gesloten op zagen. "Maakt niet uit", zegt hij, dat geldt voor de kantine. En ja, achter deze deur, ineens een kleine ruimte vol boeken, Rozetje. Ik zie mijn gereserveerde boeken staan en er staan nog meer gereserveerde boeken, dus Rozetje heeft meer bezoekers, vind ik leuk. We kijken rond en nemen nog 2 boeken mee. Maar dan, het "afrekenen", hoe gaat dat? 

Het gaat dus niet, wat we ook proberen 

Waar we mijn biebkaart ook boven of op of naast houden

Dan loopt de coördinator langs. Nogmaals zegt hij dat hij de coördinator van het sportcentrum is en dat hij niets van Rozetje weet. Toch, ineens, wanneer hij de kaart voor het rode lichtje houdt, verder weg dan wij deden, plotseling, het lukt. 

Mijn boekenproject 2023.

 

Mijn boekenproject loopt ineens als een trein. Omdat het lezen vorig jaar zoveel moeite kostte werd mijn voornemen voor dit jaar 24 romans te lezen en het mogen ook feel-good boeken zijn. 

In totaal heb ik er nu al 4 gelezen, ben aan de 5-e en 6-e begonnen en........ heb ik anderhalve biografie uit. Hoe kan dit nu ineens?

• Toen ik uitrekende dat ik om aan de 24 boeken te komen ik 30 bladzijden per dag moet lezen, dacht ik, dat moet toch kunnen. 
• Alles is in een stroomversnelling gekomen toen ik op internet Rozetje ontdekte. Vlakbij ons huis is blijkbaar een dependance waar ik boeken kan ophalen die ik vooraf reserveer. Ik kan ze er ook weer terugbrengen. Ik reserveerde vorige week 3 boeken, vanmiddag kreeg ik een e-mail, ze liggen klaar!!!! Spannend. Ik weet ondertussen waar ik moet zijn om ze op te halen. Op vrijdag kan ik er niet terecht dus nu gaan we er maandag naar toe. 
• Omdat de gereserveerde boeken minder snel gingen als ik hoopte probeerde ik een e-boek via bibliotheek en van het een kwam het ander, ik heb er nu 10 aangevraagd en 2 uit.

Ik begon met de vrijdagavond vriendinnen club, een boek wat ik zelf heb. Ik heb het al meerdere keren gelezen en vind het een heerlijk boek. Ik ontdekte nu dat er nog twee vervolgboeken zijn verschenen. Jammer genoeg niet via de bieb. Hier kun je lezen wat ik ervan vind -

K L E U R R I J K: Zoekresultaten voor vrijdagavond vriendinnen (gerikleurrijk.blogspot.com)

ER GROEIT EEN BOOM IN BROOKLYN

Ik las onlangs het magnifieke boek "Boekenwinkel in de bergen", K L E U R R I J K: Boekenproject 2022 (gerikleurrijk.blogspot.com) De schrijfster eindigt elk hoofdstuk met boeken die ze verkocht. Heel leuk, want zo leerde ik er veel titels bij. Er werd meerdere malen gevraagd naar het boek "Er groeit een boom in Brooklyn". Laat ik dit boek nu zelf hebben en nooit gelezen hebben. Dit boek heb ik al heel lang. Al gekocht in de tijd dat ik nog bij mijn ouders woonde. Mijn moeder en ik waren lid van de NBC, de Nederlandse Boekenclub" en dit is 1 van hun uitgaves. Soms zie ik op de tv een boekenkast van iemand en dan denk, o kijk, de NBC. 

Ik ben bezig op internet iets over de schrijfster te vinden en KOM DAN DIT TEGEN

Er groeit een boom in Brooklyn, Betty Smith | 8720193502663 | Boeken | bol.com

Zien jullie de prijs?

En kijk eens wat ik heb

Ik kan rijk worden. Ik heb een serie boeken van de NBC ;-)

Betty Smith - Wikipedia, hier kun je iets lezen over de schrijfster

Ik was benieuwd naar haar. Hoe kwam zij er toe dit boek te schrijven? Nu ik over haar leven lees is het  duidelijk. Ze vertelt over haar eigen leven. 

Het is een boek wat je bij de lurven pakt. Het verhaal van immigranten in New York, in Brooklyn, arme Ieren. Tijdens mijn zoektocht naar informatie over New York n.a.v. de "wandelingen" die ik door de stad maak via You Tube las ik erover. Nu is New York een glanzende, rijk ogende stad. Maar nog niet zo lang geleden was het anders. Hippe buurten van nu waren enkele tientallen jaren geleden arme buurten waar immigranten woonden. In het boek wordt het verhaal van de families Nolan en Rommely vertelt. Hoofdpersoon is de kleine Francie, zij houdt van lezen en schrijven en noteert wat zij ziet. Het is een opmerkzaam, ontvankelijk kind. Naast haar is 1 van de liefste en sterke karakters moeder Katie. Zij is poetsvrouw, ze werkt in diverse huizenblokken. Haar echtgenoot is de mooie, muzikale Johnny, hij zingt de prachtigste Ierse liedjes, af en toe werkt hij, zit vaak in de kroeg. Francie heeft een jonger broertje en nog later krijgt zij er een zusje bij. Moeder is de spil, zij zorgt ervoor dat de kinderen naar school en naar een bibliotheek kunnen. Ooit kreeg zij het advies lees elke dag een stuk uit de Bijbel en uit Shakespeare voor. Haar zusje weet aan deze boeken te komen en ze doet het, elke dag een stukje. Haar doel is, mijn kinderen gaan later naar de universiteit. Francie houdt van leren en krijgt het voor elkaar. Maar voordat ze kan studeren helpen de kinderen hun moeder met het poetsen en heeft ze heel veel baantjes. 

Ik ben eventjes teruggekeerd in een tijd die voorbij is. Is dat zo? Is een dergelijke tijd voorbij? Ik denk  aan de immigrantenfamilies die nu in ons land wonen.  Hoe vaak hoor ik niet dat hun dochters het zo goed doen op een universiteit. Het is een universeel, ontroerend verhaal.

E-BOOKS

Bestemming Parijs - Mirjam Mieserius

Het leest als een trein, het verzette mijn gedachtes, eventjes ergens anders. Meeleven met 3 jonge vrouwen, allemaal met hun problemen, met hun baan, hun moeder, hun vader of hun vriendje. Lizzy, de leven heeft in haar hoofd gezet dat ze een muze van een schilder wil worden. Cloe wil alle plekken bezoeken waar Hemingway geweest is, haar lastige moeder ontlopen en asjeblieft ver weg van haar saaie verloofde, Sofia, die een restaurantje runt in Parijs. Ze ontmoeten elkaar en storten hun hart bij elkaar uit. 

De schrijfster heeft een leuke website  Over mij - Mirjam Mieserius. je kunt haar blog over Parijs en "schrijven" erop vinden. Ik ontdek dat zij een leuk contact onderhoudt met haar lezers. 

Een Zomer in Venetie - Nicky Pellegrino

Jonge vrouw met Italiaanse voorouders ontvlucht haar thuissituatie. Man wil scheiden, haar restaurant krijgt een heel slechte recensie. Haar zus, die rijk is geeft haar een reis naar Venetië. Ze krijgt hier een lokale vriendin, een oudere dame, een kleurrijk type met een verleden. Ze ontmoet ook een man die haar de tango wil leren. Ze is stijf en harkerig, maar na niet al te lange tijd kan ze het heel redelijk. Wordt ze verliefd. Is deze man echt zoals ze denkt dat hij is? Uiteindelijk keert ze terug naar huis. Maar neemt man en dochter mee terug naar Italië. 

Ebooks......leuk, ongecompliceerd, feelgood? 

Het laatste tot op zekere hoogte

Volgende keer zoek ik naar iets andere boeken

Ik haal maandag een boek op waar ik veel lovends over hoor

Het eerste deel van de Zeven Zussen

 Ik ben benieuwd

          Boekenproject 2023

         De Vrijdagavond Vriendinnen Club - Kate Jacobs

         Er groeit een boom in Brooklyn - Betty Smith

         Bestemming Parijs - Mirjam Mieserius  

         Een Zomer in Venetië - Nicky Pellegrino

Een wandeling, vervreemding en verbazing.

Ja, ze staan er weer, ineens. Zag ik een paar dagen terug 1 polletje in volle kleur, nu staan ze allemaal weer open voor het huis, in de voortuin en de gemeentetuin ernaast.

Hoe vinden jullie deze dappere?

 

Ik maakte een ommetje. Hier loop ik door een parkje

Ik dacht een klein stukje te gaan wandelen

Hier 1 van mijn favoriete bruggetjes

Maar onderweg kreeg ik ineens zo'n zin om naar Elden te lopen

Ik wandel al heel vaak naar Elden, 1 van de wijken van Arnhem. Het is dat ik weet dat het bij Arnhem hoort, anders zou ik denken een dorpje. Het heeft een dorpsplein, een molen, een kerk met pastorie, een 250 jaar oude Plataan, een heel schattig klein wit kerkje met pastorie en 2 (dorps)schooltjes. Het is er altijd mooi. Ik wandelde ooit eens met een jonge collega erdoor heen, die zei "wat is het hier saai". Ja, dat is het er ook, saai, maar dat is alleen wanneer je het zo wilt zien. De schooltjes doen me denken aan het schooltje waar mijn vader op zat. Ik bekijk hun website en het is een leuke, moderne school qua activiteiten, maar de architectuur, het pleintje, de prachtige grote boom in het midden. Wow, ik gun elk kind zo'n school. In het voorjaar wanneer je door de wijk loopt weet je dat je bij een bloesemroute bent. 

Maar, Elden kreeg een tuin. Een wijk binnen de wijk, de Tuin van Elden. Hier lag eerst een grote Intratuin en twee andere werkcomplexen. 

EEN HORIZON VAN HUIZEN

Ik loop de route die we altijd gaan. Eerst een rijksweg oversteken via een bruggetje, dan in een prachtig park Oosterveld komen. Ooit was het mooier, wilder. Jaren terug zijn er veel bomen gekapt, er moest wind doorstromen werd er gezegd. Dan loop ik door iets wat altijd zo wijds is. Twee boerderijen, paarden, in het voorjaar vol veldbloemen, het Perenlaantje. Ja echt, kleine perenboompjes langs een smal pad, en dan, ik probeer me te herinneren hoe het vroeger was.............. Het lukt me niet. 

Nu een horizon van huizen. Het water ervoor. Vroeger zeiden we tegen elkaar, net Egypte, het hoge riet, het zacht klokkende water, de eendjes, heel Hollands, maar ook zo Egyptisch, de Nijl, die we ooit zagen vanuit een klein roeibootje, zo lieflijk.

Ik liep erdoor heen en zoals eerder krijg ik geen greep op dit deel van de wijk. Wat is dit toch? Ik heb een goed ruimtelijk gevoel. Weet vaak waar wat staat, hoe ik ergens moet komen. Maar hier, ik dwaal rond, geen idee waar ik ben. Wat ik zie is luxe. Huizen in allerlei vormen, een vakwerkhuis, een supermodern huis, een Zaans achtig huis, het kan allemaal. Dure materialen. Mooi, prachtig, groots. Bijna geen mens te zien. Later kijk ik weer op Google Earth, probeer na te gaan waar  ik geweest ben, probeer het te begrijpen. Wanneer deze wijk niet in het lieflijke Elden lag zou ik het dan mooi vinden?

We hebben hier nog zo'n nieuwbouwwijk. Uit het niets opgebouwd, eerst grasland. Daar voelt het natuurlijker. Wanneer ik De Tuin uitloop kom ik weer in het oudere gedeelte. De huisjes lijken nu zo klein. Op internet zie ik dat er bij de nieuwbouw, huizen bij zijn van 800.000 tot 1.000.000 euro! Ik zag ook dat ik een aantal huizen zou kunnen huren voor 1225 euro per maand. In de Randstad normaal, maar hier heel erg hoog. Ik vraag me steeds af, hoe voelen de Eldenaren zich met deze nieuwkomers? Hoe voelen de nieuwkomers zich? Mixt het een beetje? 

De Tuin van Elden: wonen in het groen, naast de stad - Joppe Fotografie

De Tuin van Elden | KondorWessels Projecten (kwp.nl)

Februari, de eerste tekenen van een aankomende lente.

 Echt wandelen doe ik weinig. Een klein wandelingetje na het boodschappen doen. Een ommetje. Alles is nog grijs. Ik vind de bomen prachtig. Inde tuin zijn wat ontwikkelingen richting lente.

Ik denk altijd dat dit forsythia is. Maar ik zocht even op internet en de knop lijkt meer op gele kornoelje. Ik zie dat deze laatste ook prachtige rode bessen heeft en dat klopt, die zijn er ook altijd in onze struiken. Nu twijfel ik. Deze kleine gele knoppen komen altijd al heel vroeg. Ik vind ze zo leuk. In de achtertuin staat er 1 en naast de voortuin staat een struik in het gemeenteplantsoen. 

De voortuin staat boordevol groene sprietjes van de krokussen, ieder jaar meer. In de achtertuin ook een paar. Gisteren zag ik ineens dat er twee in bloei staan, zo leuk.

Ik heb het gevoel dat het nu, in deze nieuwe maand, wat lichter in mijn hoofd wordt

Ga ik e-books leuk vinden? Echt.......?

Ben ik nu echt ineens enthousiast aan het worden over e-books? Ik kan het zelf haast niet geloven. Ik, die zo van "echte" boeken hou? Die het zo heerlijk vond om met 8 boeken in mijn tas de bieb uit te lopen. Ik, die de geur van boeken zo lekker vind. Ik, die papier wil voelen, die een boek wil vasthouden. 

Tijdens de Corona periode probeerde ik e-books en vond er niets aan. Ik kocht boeken. Ik word er blij van. Maar omdat ik al veel boeken heb, moet ik bijna boeken gaan wegdoen, wil ik nieuwe blijven kopen en er een plekje voor vinden.

Ik lees altijd vrij zware boeken, vind dit heerlijk. Mijn oorspronkelijke boekenproject was ook gericht op lezen van de wereldliteratuur. Door omstandigheden vroeger heb ik nooit scholen gehad waarbij ik verplicht boekenlijsten moest lezen. Ze nu kunnen lezen was fijn. Maar, na 2 jaar Corona en 1 jaar oorlog Oekraïne heb ik zo'n behoefte aan feel-good boeken, het lichtere soort. Ik heb er zelf een paar, maar ik wilde ook zo graag eens nieuwe boeken voor het vaderland weglezen, lekker ongecompliceerd. Daarom dacht ik, nu het Rozetje, de dependance naast onze deur allemaal traag gaat, laat ik dan toch maar weer een e-book zoeken. 

Als eerste las ik Amalia van Claudia de Breij. Tot mijn verbazing had ik het zo uit. Hoe kan dat nu? Het blijkt maar 110 pagina's dik te zijn. Het meeste had ik al gelezen via de diverse sociale media. Het enige wat ik nog niet wist is de vakantie die Amalia gehad heeft met andere meiden, in Zuid Afrika, waar ze ook 24 uur alleen moest zijn om te ervaren hoe dit is. Zij schreef toen een brief aan haar tante Inez, die zelfmoord pleegde. Ze zegt, over 30 jaar bekijk ik die brief nog eens. Ik begrijp hieruit hoe erg deze gebeurtenis erin gehakt heeft bij haar moeder en de familie en dat is begrijpelijk. Goed dat ik dit boek nu echt las. Had ik het uit de bieb meegenomen, waarschijnlijk niet. 

Ik lees nu een e-boek over 3 jonge vrouwen die Parijs bezoeken. Het is nog net geen bouquet reeks, maar wel er tegen aan liggend. 1 van de meisjes vind ik leuk, zij geeft me het feel-good gevoel waar ik naar verlang. Zij heeft alles van Hemingway gelezen en wil nu in Parijs alle plekken bezoeken waar hij verbleef. Nu, ik loop graag met haar mee. De 2 andere vrouwen vind ik wat minder. 

Ik luisterde midden in de nacht naar omroep Zwart en hoorde daar een uur lang over Anton de Kom. Ik dacht, o, zijn boek, dat wilde ik altijd al lezen. Ik heb het nu als e-book. Is geen lichte kost, maar ik ben blij dat ik het nu kan lezen. Ook de memoires van Saint Simon, een man aan het hof van Lodewijk XIV, die allerlei nieuwtjes opschreef, wil ik al heel lang lezen, ik heb het nu als e-book. En ik heb een boek over New York als e-book staan, een boek dat ik al zo lang wilde lezen, maar duur. Het gaat over diverse New Yorkse families. Omdat ik vaak via You Tube door NYC wandel, hoor ik vaak over deze families en kan ze slecht uit elkaar houden. Ik hoop dat dit boek me wat inzicht geeft. 

Al zoekend naar e-books kwam ik ook een boek tegen wat ik als "echt" boek uit de bieb haalde. Europeanen – NRC Webwinkel. Ik vond het zo informatief, het ontstaan van het moderne Europa. Bijvoorbeeld, de aanleg van de spoorwegen, dat mensen als Charlotte Bronte en Nietzsche stukken per trein konden rijden, maar ook afgewisseld met koetsen, omdat er nog niet overal spoorwegrails lagen en zoals de opkomst van het moderne toerisme. Het is een dikke pil en ik heb het nog niet gekocht omdat het duur is en ik eerst andere boeken wilde hebben. Maar ik heb vaak het boek willen raadplegen. Nu kan dit via e-books, realiseer ik me, ik kan het als e-book opvragen en inzien. Kortom, ik ontdek ineens de voordelen van de e-books. Wanneer ik boeken niet koop, kan ik ze toch achteraf inzien vanuit mijn luie stoel. Ik ontdek ook dat ik net als in een echt boek vooruit kan bladeren en terug kan bladeren. Wat is internet toch fantastisch. De hele bibliotheek kun je thuis hebben.

Verwachtingen.........en ik voel me weer Alice in Wonderland.

Ik zoek een foto van het mooie Rozet, maar kan hem niet vinden

Daarom een andere foto, Rozet links.....

Ik ben onverwacht weer wat wijzer geworden. Ik vertelde dat ik met de bibliotheek bezig ben. Ik ontdekte dat ik vrijwel naast ons huis "ergens", boeken die ik reserveer, kan ophalen en terugbrengen. Gisteren bedacht ik, laat ik eens kijken of ik kan vinden waar het is. Ik maakte een korte wandeling en op de terugweg zou ik langs de straat gaan waar "Rozetje" in zit. Het was guur, het waaide hard en het was koud, mijn ogen traanden.

Op Google Earth heb ik al gekeken waar het is, maar dan sta ik er en is alles anders. Ik weet dat er twee scholen en een sportcomplex zijn. Tot nu toe zag ik ze alleen van buiten en de paadjes ernaar toe ben ik nog nooit op geweest, ik heb er een "eigen terrein" gevoel bij. Wanneer ik aankom gaan net de scholen uit en sta ik te midden van een jolende groep kindertjes en massa's moeders en een enkele vader. Het is dan 14.00 uur. Ik loop ertussen en voel me raar. Ik zie een soort geïmproviseerd bord met bewegwijzering. Van alles staat erop, maar geen Rozetje. Ik kom ergens terecht waar blijkbaar de ingang van het sportcentrum is. Op deze winterdag ziet het er totaal niet uitnodigend uit, eerder het tegenovergestelde. Ik kijk door een glazen deur, zie een lange donkere gang en daarachter een soort bureau, waar niemand aan zit. Hier ga ik echt niet in mijn eentje naar binnen. Ik zie nergens een aanwijzing dat ik op de goede plek ben. We hebben nu afgesproken dat Salem mee gaat wanneer de boeken er zijn. 

Ik kijk steeds op de internetsite van de bieb of mijn reserveringen al klaar staan. Ik verwachtte dat dit snel zou zijn. Ik zie staan dat ik de eerste wachtende in de rij ben. Betekent dit nu dat ik moet wachten tot nog iemand het boek terugbrengt of betekent dit dat er niemand voor me wacht? Ik heb geen idee. 

Ik zie op de Facebook pagina van onze wijk ineens een berichtje "of we er bekend mee zijn dat er een Rozetje in de wijk is". Laat nu een man, die overigens op veel dingen te klagen heeft, eronder schrijven, dat het Rozetje waardeloos. Dat hij iedere keer voor niets komt. Dat wanneer hij er is, niemand weet waar de boeken liggen. Hij doet het niet meer, hij komt niet meer. Een domper op mijn vreugde. Maar nu....... ik ben nog nieuwsgieriger geworden. Want hoe ziet het eruit? Beschreven is dat je er door boeken kunt neuzen, een kopje koffie drinken, het is tot 22.00 uur open. Maar het zit in een sportcomplex? Zit daar werkelijk iemand tot 22.00 uur die boeken aan je geeft? Kan ik me zo moeilijk voorstellen. Zeker, wanneer nog heel weinig mensen van je bestaan weten. 

Ondertussen dacht ik, laat ik nog eens een e-book aanvragen. Ik ben er niet dol op, maar ik heb zo'n behoefte aan een ongecompliceerd feel-good boek. Maar....... het lukt niet, ik kom er niet in. Ik vraag via email om hulp en die krijg ik snel. In het begin begrijp ik niet waar ze het over heeft, ingewikkeld. Uiteindelijk is er een manier, zij kan iets doen en dan kan ik erin. Zo gezegd, zo gedaan, het lukt, ik kan erin. Opnieuw legt ze geduldig uit dat er twee systemen zijn. Rozet, de website van de bieb van Arnhem en de site van de online bibliotheek. Bij de eerste moet ik mijn lezersnummer invullen, bij de ander mijn emailadres. Nu begrijp ik het. Twee systemen,.......pffff. 

s' Avonds begin ik in mijn e-book, heerlijk...... tot, wanneer ik het eerste hoofdstuk bijna uit heb, het systeem vastloopt. Geen beweging in te krijgen. Ik baal, moet ik nu echt weer gaan e-mailen? Ik voel me zo'n oude trut die de moderne tijd niet meer aan kan. Ik denk, dan maar geen e-books. Vanmorgen krijg ik een lumineuze ingeving. Ik zit op Microsoft Edge, maar ik kan ook op Microsoft Chrome. Onlangs ontdekte ik dat mijn Instagram account beter werkt op Chrome. Misschien dit ook wel? En jawel, ik kan er weer in. Vanmorgen tenminste, ik hoop straks ook.....😊

Winterdip.......

Ik, die steeds vertelde dat mijn favoriete seizoen de winter en de lente is, heb last van een winterdip. Vorig jaar had ik dit voor het eerst, tot mijn verbazing, en nu, met nog meer verbazing, heb ik het opnieuw. Waarom? Ach, van alles, he? De politiek, de afgelopen jaren, met de spanning van Corona, nu weer, die vreselijke oorlog in Oekraïne, zonder maar een puntje op hoop. Het lijkt wel of er totaal geen vredestichters meer zijn. 

Iedereen weet dat conflicten kunnen worden opgelost, en iedereen weet ook dat oorlogen stoppen. Bombarderen wij nog steeds Irak? Nee gestopt. Vertrokken wij niet op een zeer vreemde manier uit Afghanistan? Een president van Amerika, die ineens vertelde dat we er niet zaten om een land op te  bouwen, nee, waarom zaten we er dan eigenlijk? Ik kijk naar "Onze man in Afghanistan", een prachtig programma. Prachtig en het doet pijn. Zagen wij ooit dit soort beelden? Ik kan het me niet herinneren. Nu zien we de steden, de dorpen, de mensen. Ik volg op You tube "Qawi Khan - YouTube", een man die elke dag een filmpje op het internet zet. Hele leuke filmpjes over het dagelijks leven in Afghanistan. Het is wel een beetje verwarrend omdat ik ergens op het nieuws hoorde dat de winter is begonnen en dat er bijna geen eten is. Maar dan bekijk ik die filmpjes en zie ik wat anders. 

Ik zou zo graag willen dat wij alles op alles zouden zetten om de oorlog in de Oekraïne te stoppen. Ik heb zo te doen met de gewone mensen die er wonen. Daar energie en geld in stoppen ipv steeds zwaarder oorlogstuig sturen. Uiteindelijk stopt deze oorlog ook, miljoenen, misschien wel miljarden armer. Soldaten, regeringsleiders weg, maar je zal maar net als de mensen van Afghanistan achtergelaten worden met shellshock. Wat doen we elkaar toch aan?

Ik wilde dit jaar proberen om niet zo naar het nieuws, vooral naar de hypes, te luisteren. Ik luister veel radio. Lukt nog niet echt. Zonet bedacht ik, misschien ga ik mijn eigen nieuws eens verzamelen. Dingen die me opbeuren. Vanmorgen zocht ik eens naar dingen die in deze wijk gebeuren. Ik ontdekte oa dat er blijkbaar een dependance van de bibliotheek is waar ik bestellingen kan ophalen. Ik heb een email gestuurd met de vraag of dit klopt. Zou ik echt fijn vinden. Ik ging altijd naar Rozet in de binnenstad, zo'n mooie bibliotheek. Maar sinds Corona is een deel van mijn fut verdwenen. Ik ben nog bijna niet in de stad geweest. Misschien is dit een oplossing?

Ik krijg zonet een antwoord terug, het klopt, ik kan daar reserveringen ophalen. Dit maakt me nu echt blij. Ik heb de bieb gemist. Ga ik nu leuk uitzoeken welke boeken ik wil reserveren, vind ik een leuk werkje. 

Zal het nu echt lukken?

Wat ruiken ze lekker

Het "mijn bezigheden in de echte tijd plaatsen gaat lekker", hoewel er ook dagdelen zijn dat het finaal mislukt. Ik vind dit niet erg. Ik vind het leuk dat ik het besef. Maar ik heb nu ook een paar keer gevoeld "dat ik tijd heb". 

Licht en schaduw

Eigenlijk is het logisch. Toen ik werkte keek ik de hele dag op mijn horloge. Zo heb ik in de jaren 80 de hele dag 15 minuten gespreken met cliënten gevoerd. Dat ging allemaal prima. ik vond het heel normaal dat ik in dat stramien zat. Ik wist dat de volgende klant zat te wachten, dus kon ik ook niet anders dan opletten dat ik binnen de tijd bleef. Ik moest kaarten met de hand invullen met gegevens en ik keek dus af en toe zijdelings op mijn horloge.  

Langzaam gaan de lampen aan bij de overburen

De laatste jaren werkte ik als compentietester en had ik een uur per cliënt. Ook voor het uitwerken van de uitslag had ik genoeg tijd. Maar ook hier moest ik op de klok kijken.

In het begin van mijn pensioen leefden we zoals het uitkwam. Zo blij met alle vrijheid, nooit meer op een klok hoeven kijken, hoe heerlijk. Maar...... ik begon dingen te missen, vooral de morgens. Ik creëerde enkele ijkpunten, die de dag een "normale" vorm geven. Buiten die ijkpunten, heb ik de ervaring, en ik vind het een vervelende ervaring, dat de tijd vliegt. Ik verzon van alles, maar nu probeer ik iets uit wat lijkt te helpen. Ik plaats wat ik wil doen binnen de echte tijd. Mijn ervaring is dat mijn innerlijke klok veel langzamer gaat dan de werkelijke tijd. Mijn ervaring is ook dat ik allerlei dingen oppak, eventjes dit, o, dat ook nog, ook even doen etc. En dan is het ineens laat en en mompel ik, de tijd vliegt. Met mijn nieuwe systeem probeer ik in de gaten te houden hoe laat het is. En vooraf beslis ik wat ik in een tijdsperiode wil doen. 

• Wat ik al gemerkt heb is dat er nu dingen blijven liggen die ik anders er allemaal even bij deed. Maar ik merk ook dat ik daar later tijd voor maak.
• Ik heb voor het eerst sinds lange tijd TIJD OVER. 

De tijd die ik me voornam te gebruiken voor dit stukje is voorbij, streng zijn, Geri, timemanagement op mijn oude dag :-)

Januari is tot nu toe moeizaam, opruimen helpt dat?

Ik maakte een nieuwe header voor mijn Etsy shop

Zo leuk om te doen

Ik ben bezig met het schilderen van de laarsjes van Frida Kahlo

JANUARI

Januari vind ik tot nu toe een lastige maand. Ik herinner me andere jaren te hebben geschreven dat ik van de winter hou, dit jaar heb ik er meer moeite mee. Natuurlijk zie ik ook nu het mooie van januari.

• Takken van bomen, de enorme verscheidenheid aan vormen van de takken.
• Het mooie moment van zonsondergang. Zowel thuis als buiten vind ik het zo'n mooi moment. Langzaam wordt het donker, vooral heel mooi wanneer het windstil is, de takken tegen de hemel, het blauwe licht in huis, kaarsjes aan. 
• Boerenkool, heerlijk vind ik dat.

Wat ik tegelijkertijd heel hinderlijk vind is

• Het vroege donker worden
• De tijd die vliegt. Heel gek natuurlijk wanneer je met pensioen bent en alle tijd van de wereld hebt. De tijd gaat veel en veel sneller dan hij vroeger ging. Ik probeerde al van alles om meer greep op de tijd te krijgen. 
• Ik ben nu 10 jaar met pensioen en de tijd is voorbij gevlogen. Toen ik de eerste maand met pensioen was ontdekte ik dat een vriendin van mij 11 jaar met pensioen is. Ik vond dat toen zo'n lange tijd en verdorie nu ben ik zelf zo lang met pensioen. 
• Het overlijden van David Crosby david-crosby-dead-graham-nash-brian-wilson-reactions en Vivienne Westwood, 2 mensen binnen mijn familie en een collega van lang geleden maken dat ik me rot voel. 
• Ik heb nu ineens heimwee naar vroeger. Het voelt deels fijn en deels pijnlijk. Alle dingen gaan voorbij. Waar we heel blij mee zijn is You Tube. De site is echt onuitputtelijk. Gisteren bekeek ik het interview wat Dick Cavett hield met David Crosby, Steven Stills, Grace Slick, Joni Michell,  direct na hun optreden op Woodstock. En meer filmpjes in dit als verlengde. het is dan of de oude tijd weer even terug is.  En Salem kan oude Egyptische films bekijken die in zijn jeugd verschenen of zelfs van voor zijn geboorte. 
• 
  

Judy, het zijn tulpen, de puntjes die op komen

IK ZOU ZO GRAAG HET GEVOEL HEBBEN TIJD TE HEBBEN

• Het laatste wat ik bedacht heb is dat ik de dingen die ik graag wil doen in de "echte" tijd plaats. Nu lijkt dit natuurlijk nogal logisch, hoe anders? Nu, wanneer je zoals ik ben spring je van de hak op de tak. Ik ga iets doen, zie iets anders, bedenk dat ik dit ook nog wel eventjes kan doen en dan is er vast nog iets wat ik ook kan doen en voor ik het weet is het ineens laat.
• In de tijd plaatsen is beseffen hoe laat het is en wat ik ECHT moet/wil doen op dit moment.
• Ik ben hier nu bezig mee te oefenen. Of het helpt weet ik nog niet.

OPRUIMEN

We zijn begonnen met het huis opruimen. Het is vooral op onze ateliers druk en rommelig. We zijn bij de Action geweest en kochten verschillende maten bakken. Ook mijn boekenkasten zijn overvol. Er kan niets meer bij en dat terwijl, wanneer ik mijzelf niet zou tegenhouden alsmaar nieuwe boeken wil kopen. 

Ik ken het idee van 3 stapeltjes, 1 stapeltje, weg ermee, 1 stapeltje, weet nog niet wat ik ermee moet en 1 stapeltje "dit maakt me zo gelukkig, dit hou ik". Nu ik zo bezig ben ontdek ik dat bij mij vooral werkt " wat heb ik hier eigenlijk een hekel aan", ik bewaar het, want "je weet nooit....", maar eigenlijk vind ik het spuuglelijk, gewoon heel erg irritant. Tot nu toe lukte het heel goed om deze spullen weg te gooien. Ik neem er een heel jaar voor. Elke dag een beetje.